اسیں جاگو مِیٹی اُجڑےـــــــ ٭رویل شاعری٭

جا نی لال انھیریے

کیہ آکھاں تینوں

ساڈے کھیرو کر کے آلھنے

تُوں کاگ رجائے

تھاں تھاں ساڈے لہو تے

کئی ناگ رجائے

تُوں جنتاں ورگی دھرت تے

اوہ کھیڈ رچائی

تُوں ساڈی دُھوڑ اُڈا کے

ساڈے سر وچ پائی

نہ رہیاں سِر تے چُنّیاں

نہ پگّاں رہیاں

لگیاں اِک اِک راہ تے

بس اَگاں رہیاں

کجھ ندیاں دے وچ رُڑھ گئے

کجھ ڈِگے کھُوہاں

تُوں رَتو رَت سن کیتیاں

ایہ سبھے جُوہاں

تُوں دِتیاں کھول پراندیاں

سَک سُرمے کھوہے

ساڈے بُلھیں پئیاں نیلکاں

ساڈے ہاسے موئے

اسیں ہتھیں ماواں ماریاں

تے وڈھے وِیرے

ساڈی دھون لئی گھوٹُو بن گئے

ساڈے اپنے چیرے

سانوں چِٹے کاواں لُٹیا

فِرکالے چنبڑے

جد دُھپاں رج کے کوہ لیا

فِر پالے چنبڑے

تُوں جشن منائے کر کے

سبھ رَتے پانی

تُوں زہری کیتے وَیرنے

کِنج سَتّے پانی

ساڈی بَوٹی بَوٹی کر کے

سانوں کُتیاں کھادا

اسیں جاگو میٹی اُجڑے

سانوں سُتیاں کھادا

جا نی لال انھیریے

کیہ آکھاں تینوں

٭٭٭٭٭