انعام ـــــــ ٭رویل کہانی٭

انعام

رفیق عزیز

(1)

ساری دیہاڑی گارڈراں والی مِل وچ کم کرکے اوہنوں چنگا بھلا تھکیواں ہوگیا سی تے کم وی تے تھکیویں والا سی۔ گارڈراں دے ٹک ، لوہے دا بھورا تے ہور گند پِل ٹوکری وچ پا پاکے ٹرک وچ لدھنا کوئی خالا جی دا واڑا نہیں۔ چنگے بھلے بندے دی ڈنڈلتھ جاندی اے اوہ تے فیر کجھ بڈھا ٹھیرا ہوگیا سی پر کم وچ حالی وہ چنگے بھلے منڈیاں کھنڈیاں دی نک نال جیبھ لوادیندا سی۔ سارے اوہدے پِنڈے ول ویکھ کے اوہنوں نند دیندے پر اوہنوں کم کردیاں ویکھ کے ساریاں دی ماں ای مرجاندی۔ اوہ جدوں گھر وڑیا تے ساہمنے نالے پر اندے اُندیاں جوان دِھیاں نوں ویکھ کے اوہدی ہاں ٹُٹ گئی تے اوہدا تھکیواں ہور ودھ گیا۔ اوہ روز طرحاں مُدھڑے منہ اک منجی تے لیٹ گیا تے اکھاں میٹ کے لمے لمے ساہ لین لگ پیا۔ اوہدی بڈھی اک پرانی جہی چنگیر وچ روٹی تے اک کولی وچ سویر دی ودھی ہانڈی لے آئی تے آ کے آکھیا" نکی دے ابا اُٹھ کے روٹی دی برکی مارلے۔ ‘‘

’’نہیں مینوں حالی بھکھ نہیں۔‘‘

پر بڈھی دے ضد کرن نال اوہ اٹھ کے بہ گیا تے روٹی دیاں کجھ برکیاں مار کے پانی نال سَنگھ گِلا کیتا اتے اک کاغذ پنسل پھڑ کے اوہدے اُتے کجھ جھریٹھاں مارن لگ پیا۔

(2)

دینو ذات دا مصلی سی پر ایدھر اودھر ٹرن پھرن والے مصلیاں توں وکھرا۔ نہ کدی کسے دی کنڈ پچھے کھچاں وڈھیاں تے ناں ای کدی کسے نال اُنی وِیہ کیتی، نک دی سیدھ تے اپنے کم نوں گئے تے اوہناں ای پیراں تے پچھانہ نوں پرتے ۔ ماپیاں چڑکاں چنبھاں سہہ کے کوڑا گھٹ بھر کے دس تیکر پڑھا چھڈیا ۔ دینو نوں نکے ہوندے توں کہانیاں لکھن تے شاعری کرن دا بڑا ٹھرک سی۔ اوہ ایہدا اینا کُو ٹھرکی سی پئی اوہنوں جتھے کدے وی کسے مشاعرے دی دس پیندی اپنے کم کار وچ ای چھڈ کے اوتھے اُپڑ جاندا۔ ماپیاں پندراں سولھاں ورھیاں دی عمر وچ ای اوہدا ویاہ کردتا۔ بڈھی منہ متھے دی چنگی سی تے ویاہ دے اک ای سال مگروں رب نے دھی دے دتی، پر حالی تیکر دینو نوں کوئی ٹھک داکم نہیں سی لبھا۔کدی منڈی چھابا واہنا پیندا تے کدی کنک یا مونجی وڈھنی پیندی۔ ایویں ای زندگی دے دیہاڑے پورے ہوندے رہے۔

پر نال نال اوہ کجھ نہ کجھ لکھدا وی رہندا تے چھاپے خانے وی گھلدا رہندا۔ کدی کدائیں اوہدیاں چنگیاں لکھتاں چھپ وی جاندیاں۔ اک چھاپے خانے والیاں نے اوہدی اک کہانی دی کتاب وی چھاپ دتی تے اوہ واہواوکی۔ ایس توں بعد اک ہور چھاپے خانے والے نے ویکھو ویکھی اوہدی کتاب چھاپ دتی۔ انج انگاں ساکاں وچ اوہدی بلے بلے ہوگئی تے رب سببی اوہنوں گھر دے کول ای کجھ وتھ تے لوہے دی مِل وچ کم وی مل گیا پر کم اوہدی جان توں بھارا سی۔اوہ فیر وی کم نوں چنگا کھچ کے رکھدا۔ کِنی واری مالکاں اوہدے کم توں خش ہوکے سو دوسو انعام وی دتا۔ بھارا کم کرن نال اوہ چھیتی ای کمزوریا گیا تے چٹا کُکڑ بن گیاپر حالی وی اوہ کم نوں اگے لائی رکھدا سی۔ ہن تیکر اوہدیاں دو تن کتاباں چھپ چکیاں سن پر حکومت ولوں یا کسے ہور ادارے ولوں کسے نوں انعام نہیں سی ملیا۔ اوہنے کنی واری مل وچوں کم چھڈن دا سوچیا پر جدوں گھر وچ دو تن جوان دھیاں نوں ویکھدا تے چپ کر کے فیر کم نوں جُڑ جاندا۔ اک دو واری چنگیاں کتاباں نوں انعام دین دا اعلان ہویا پراوہ دینو دیاں کتاباں نہیں سن۔سگوں کسی نہ جچ وج دیاں ملاحظیاں والیاں دیاں سن تے دینو فیر اپنے کم نوں منہ دھیانے لگ پیندا۔ ایہناں ای دناں وچ دینو دے ماں پیو واری واری اللہ نوں پیارے ہوگئے۔ انج دینو دا لک ہور ٹُٹ گیا۔ ساری دیہاڑی گارڈراں والی مل وچ کم کرنا ، گھر کھلیاں جوان دھیاں، ماپے مرن دا دُکھ ، تے نال ای ساہ دی کسر۔ اوہ دنودنی ڈاؤن ہوندا گیا۔

اک دن اک ادارے ولوں بہت وڈی تقریب ہوئی جہدے وچ دینو دیاں دو کتاباں نوں انعام دتا گیا پر دینو ایس تقریب وچ نہیں سی کیوں جے اوہ تے تن چار ہفتے پہلوں ای بیماری تے دُکھاں توں مجبور ہوکے اگلے جہان نوں ٹُر گیا سی۔

٭٭٭٭٭