اپنا ــــــ٭رویل٭

ذات دی چماری پکا سولھا رنگ عمر چویاں پنجھیاں تے لاگے۔ڈیڑھ کنال وچ بنے کوٹھی رنگے گھر تے پاپولراں اتے ٹالھیاں بھریاں پندرھاں سولھاں کلیاں دی کلی کاری مالکن پر مصلناں توں وی بھیڑی۔ کدی ستھن پنیاں تک ٹنگ کے لک نال جھگے دیاں کنیاں بنھ کے پٹھے وڈھدی، مجھاں دا گوہیا موتر سٹدی تے کدی حویلی دیاں کندھاں نال یاں تھوکن تے تھاپیاں تھپدی۔ لاگیوں پائے توں لنگھدے راہی اوہنوں نوکرانی سمجھدیاں مخول یاں جھیڈھ وی کر جاندے پر اوہ منہ دھیانے گوہیا تھپدی تے تانبیا چک کے اندر وڑ جاندی۔

جدوں کدی اوہنوں تھکیواں ہوجاندا یاں اوہ اَرام کرنا چاؤندی تے فیر نال ای کول کجھ وِتھ تے دین داراں دے ڈیرے توں کسے زنانی نوں بلا کے ادھ تے گوہیا تھپالیندی۔ سائیں ریٹائرڈ فوجی سی پر کوئی پھل ناں۔ کدی کدی اوہنوں اپنے سائیں دے مرد ہون تے شک ہون لگ پینداکیوں جے اوہناں دے ویاہ نوں ہن چار پنج سال ہون نوں آئے سن ، پر اُمیدواری والی کوئی گل بات ای نہیں سی۔

کنی واری اوہنوں خیال آندا کدھرے مینوں چھڈ ای نہ دَوے.........تے اوہ کنب جاندی.......ایہو سوچ کے اوہ گھر وچ ڈنگراں دا گوہیا موتر تے گند پل صاف بنا کے رکھدی تے ہر ویلے اپنے سائیں نو ں آہرے لگی نظری آؤندی۔ اوہدے سائیں کنی واری نوکر رکھن دا آکھیا پر اوہ "ایویں پیسے ای بھرنے جے ..........تے نالے اج کل دے کامے، کامے گھٹ تے ہڈ حرام بہتے نیں۔" آکھ کے گل ولا جاندی کیوں جے اوہنوں ایہ وی پتا سی کہ اوہدے سائیں اوہدے توں پہلاں چنگی سوہنی جوان، دُدھ ورگی چٹی، پڑھی لکھی، منہ متھے دی رج کے سوہنی اتے کھاندے پیندے گھر دی کڑی صرف ایسے دکھوں چھڈی سی کہ اوہدے وچوں کوئی اولاد نہیں سی ہوندی تے ایہو ای گل اوہدے وچ وی سی۔ ایسے لئی اوہ اپنے آپ نو ں کسے نہ کسے کم وچ لائی رکھدی تاں جے اوہدے سائیں نوں اوہدی اہمیت دا احساس رہوے۔

اک دیہاڑے جدوں اوہ کجھ تھک جہی گئی تے اوہنے شیپھو دین دارنی نوں پٹھے وڈھان تے گوہیا تھپان واسطے بلایا۔ کم دے دوران شیپھو اوہدے توں پچھن لگی "ہیں نی بھین توں کلی ای ایڈے وڈے گھر وچ رہنی ایں۔ تیرا کلی دا دل کیویں لگدا اے ؟۔۔۔۔۔۔ "

"بس بھینا ں کیہ کراں مجبوری اے ۔ جدوں رب دل لائے داہن تے اودوں ای لگے گا. ’’اوہنے جواب دتا.

" تے توں کسے یتیم یا ماں مہٹر نوں ای جھولی پالے ۔۔۔۔۔۔ چلو خد ا ترسی دی خدا ترسی تے نالے تیری وی رونق لگ جائے گی ۔۔۔"

’’تووا ۔۔۔۔ تووا!... اللہ بچائے ایہناں یتیماں تے ماں مہٹراں توں۔ سپاں دے پُت متر نہ بن دے بھاویں چلیاں دُدھ پیائیے ۔ جہناں آندیاں ای ماپے کھا لے اوہ سانوں کتھوں بخشن گے ۔۔۔۔۔۔ دھروئی خدا دی ۔۔۔۔۔ اللہ بچاوے ایہناں کلموہیاں توں ۔۔۔۔۔ "تے کناں نوں ہتھ لان لگ پئی ۔ ـ

’’بھین میں تیر ے ای فاید ے دی گل کیتی سی ‘‘ شیپھو نے آکھیا ۔ لتر ما ر ایہو جہے فایدے دے سر وچ تے تینوں میں کیہ آکھاں؟ "

وچاری شیپھو چپ کر کے گوہیا تھپ کے اپنے گھر ٹر گئی تے مڑکے اوہنے کدی ایویں دی گل نہ کیتی ۔

اک دن نموں فوجن نوں گلاں گلاں وچ آکھ بیٹھی:

’’ آہائے نی بھین بالاں تو ں بناں تینوں کیویں نیندر آجاندی اے؟ کدی تیر ا دل نہیں ہسڑیا ۔۔۔۔۔۔ بالاں نوں تے تیراوی جی کرد ا ہوئے گا؟ ۔۔۔۔۔ "

"تے ہورکیہ ؟ ....دھی پتر نویں کیہدا نہیں جی کردا نموں ۔۔۔۔۔ پر کیہ کراں؟ ’’ اوہنے مسوسیا جہیا منہ کرکے آکھیا.

‘‘ توں اپنے سائیں نوں چیک ای کرانا سی ۔ اوہدے وچ۔۔۔۔۔؟

’’ نہ نی کڑیئے ۔۔۔۔ دُبار ایہ گل نہ کریں ۔۔۔۔‘‘

تے اوہنے نموں دے منہ تے انگل رکھ کے اوہنو ں چپ کرا دتا تے آکھیا:

’’جے اوہنے سن لیا تے ہنے میری تے جہڑی شامت آنی اے اوہ تے آنی اے نال توں وی رگڑی جائیں گی۔"

نموں نے اک واری فیر ہمدردی وکھاندیاں ہویاں آکھیا:

’’ اینا وڈا گھر ۔۔۔۔ توں کسے ماڑے دبڑے دا بال ای کیوں نہیں جھولی پالیندی ۔۔۔۔۔۔ چلو تیر ی جھولی وی بھر ی جائے گی تے حسان وی ہو جائے گا۔۔۔۔ ‘‘

’’خورے کتھوں کتھوں حرام حلال دا بی پوا یا ہوئے دا ۔۔۔۔۔۔ میں کیوں پالاں کسے دے دھی پتر نوں ؟ میری کھتی وچ کسے اَک چویا اے جہڑی لوکاں دے ترویاں نوں پالدی پھراں۔"

خیر نموں وی اوہنوں تاء چڑھدیاں ویکھ کے کھسک گئی ۔

اک دیہاڑے اوہدا خوند اخبار پڑ ھدا پیا سی کہ اوہدا دھیان اک اشتہار تے آن کے رک گیا۔ اوہنے اپنی بڈھی نوں اوہ اشتہار سنایا۔ کجھ دیر بحث مباحثے توں بعد دوویں ایس گل تے راضی ہوگئے ۔

کجھ ای دناں وچ فوجی صاحب نے باہر دے ملکوں پندرھاں سولھاں ہزار ڈالر بھر کے ماڈل گرلاں کولوں بیضا تولید منگوا لیا جہڑا اوہنا ں سوہنے منڈیاں نال ملاپ کر کے بے اولاد جوڑیاں واسطے تیار کیتا سی ۔ ہن فوجی وی خش سی تے اوہدی تیویں وی کیوں جے ہن اوہناں نوں یقین سی کہ ہون والا بال اوہنا ں دا اپنا ہووے گا ۔

٭٭٭٭٭