غزل ــــــ ٭رویل شاعری٭

ہوکے تے بس ہاواں دا
کریے کیہ ہن ساہواں دا

کِنّی چھیتی لنگھ گیا
چیتر تیریاں باہواں دا

اج وی پچھدا پھرنا واں
تیرے گھر دیاں راہواں دا

کوئی تے آن کے ڈکے گا
انھا زور ہواواں دا

دسو کہڑا قاتل اے
سینے دبیاں چاہواں دا

قیدی ہو کے رہ گیا واں
تیریاں صندل باہواں دا

ہر اک گل تے کاں کاں کاں
کم اے اصلی کاواں دا

کیہ بنیا اے دس ذرا
تیرے جھوٹھ خداواں دا

بھاویں یوسف سُٹیا سی
فر وی مان بھراواں دا