دو غزلاں ــ٭رویل٭

غزل

بے وَساں دا چلدا نہیں کوئی اِس دھرتی تے وَس
یاں ماڑے میں روندے ویکھے یاں فیر جاندے نَس

پہلاں اِی آکھ گئے نیں سچّیاں گلاں وَڈ وڈیرے
جندڑی جاپے مینوں ویلن چنگی چاڑھی کس

اِس نکھتّے جگ نے پایا پینکھڑ جیبھ نوں میری
میریاں سچیاں سُنن توں پہلاں آکھن بس وئی بس

چندرے اِس سَلّگ نے کیتا مینوں رووَن ہاکا
اکھیاں کیرن بُک بُک ہنجو بُلھیاں پیئاں ہس

پاٹے لیڑے، مِدھیا جُسا، کیہ انہونی ہوئی
لے کے بھتا وِیر دا گئی سَیں ، کُجھ تے دِھیئے دس

انھے واہے لِکھ لِکھ اکھر کر نہ بے سوادا
جے نہ دِل دے لہو نال لِکھیا آﺅنی نہیوں چس

چُلھا پاٹن نال نے مردیاں عزمیؔ نونہاں روز
کدے نناناں کیوں نہیں مریاں ، کیوں نہیں مردی سس

٭٭٭٭٭

غزل

خورے اِس دھرتی دے اُتے قہر سمے کیہ بیتے نیں
گلیاں وی سبھ سُنجیاں دِسیاں رُکھ وی چپ چپیتے نیں

ایتھے سُندا اے کون کِسے دِی ، ایس لئی تے لوکاں نے
چُپ دیاں سولاں دے نال سبھنا بُلھ وی اپنے سیتے نیں

پُرے دی واء نہیں چلدی ہُن تے چلدی لال ہنیری اے
لگدا اے ایتھے اِک دُوجے دے لوکاں نے لہو پیتے نیں

جہناں دی کوئی پیش کسے تے چلدی نہیں اوہ لوک
رَبّ دے نال ای لڑدے نیں تے لڑدے آن مسیتے نیں

چن تے سورج دی رُشنائی ایسے لئی پئی مکدی اے
مظلوماں تے ظالماں نے کجھ ظلم اجہے کیتے نیں

اُس وستی وچ پے جاندے نیں اپنے آپ اُجاڑے
جِتھے آن وسیبا کیتا ہووے شیر تے چیتے نیں

عزمیؔ دس ہُن حق سچ دا میں کس نوں مانی منّاں
جو منصورنیںاَجکل دے اوہ سارے اِی بد نیتے نیں
٭٭٭٭٭