ڈاکٹر کامران صدیقی ہوراں دیاں تِن نظماں

بے اہم کردار۔۔۔۔

کئی کردار

فلم دے اندر

انج ہوندے نیں۔۔۔

دُور دراڈے، نظروں اوجھل

نہ کوئی ڈائیلاگ،

نہ کہانی دا حصا.۔۔۔۔

ایہ اگر نہ وی ہوون تے،

رَتی بھر وی فرق نہیں پیندا

فیر خورے کیوں

سٹھ یاں پینٹھ ورھے تک

غیر ضروری ضد دی خاطر

بھکھن پانے، سسکدے،

بے موت مردے۔۔۔۔۔۔۔

ایہ بے اہم کردار

٭٭٭٭٭

اسباب۔۔۔۔۔

کوئی نظارا،

کوئی صورت،

کوئی الجھن یاں دُکھ،

سہکدا گلاب،

مایوسی دا ڈھیر،

یاں وڈھیا جاندا رکھ،

گواچے رستے،

گھپ ہنیرا،

سارا سفر اکارت،

اک سراب،

گور غلامی،

جیون وانگ بجارت

کجھ تے ہووے،

جس نوں ساہمنے رکھ کے،

میں اک نظم لکھاں۔۔۔۔

٭٭٭٭٭

گوٹھ دی پری۔۔۔۔

بے مطلب جہی،

بے معنی جہی،

غربت دی پکی تشبیہ،

شکل جیویں نہ ہویاں ورگی

جیوندی لیکن مویاں ورگی،

پلیٹ فارم دے فرش تے بیٹھی،

بے سمجھی بے غرض نمانی،

جاندی نہیں کہ ایہ 2025 چل رہیا اے،

سوٹاں، گڈیاں دے برینڈ دی دوڑ اے،

طور طریقے بدل چکے نیں،

ایہ دَور مصنوعی ذہانت دا اے،

منٹو، درد تے امرتا پریتم ہن نہیں جمنے،