اِک سِنگا گھوڑا۔۔۔۔۔٭بالاں واسطے ناول٭قسط نمبر4۔

اِک خاص دُپہر نوں میں لائبریری سبھ توں پہلاں اَپڑیا تے قالین اُتے بڑی ودھیا تھاں مَل لئی ،ایہ تھاں اِک سِنگے گھوڑے دے کول اِی سی۔کہانی سُناون والی آئی جس دے کول "خاص " کتاباں والا جھَولا وی موجود سی تے اِک اجہی کتاب کڈھی جس نوں میں پہلاں کدے نہیں سی ویکھیا ہویا۔اوہناں نے کتاب پھڑدیاں اُتانہ نوں کیتی تاں جے اسیں سبھ ویکھ سکیے۔ایہ پھَٹی پرانی لگ رہی سی۔کتاب دے پُشتے اُپر ڈھیر ساری ٹیپ لگی ہوئی تے کوّر اُتے اینے داغ سن کہ بڑی اوکھت نال سرناواں پڑھیا جا رہیا سی۔اوس دے ورق کالے ہو چُکے سن تے ورق دے کونیاں توں انج جاپ رہیا سی جیوں جھُلسے ہوئے ہوون۔

" بالو ایہ۔۔۔!" اوہ اِک سِنگے گھوڑے دی کہانی سُناون والی نے بولیا،"ایہ کتاب پوری دُنیا وچوں میرے واسطے سبھ توں ودھ خاص اے۔ایہ میری ملکیت دا اِک نسخا اے 'ماچس ویچن والی نِکّی کُڑی' جو کرسچن اینڈرسن نے لِکھی ہوئی اے۔کیہ تُہانوں ایہ یاد اے؟ اوہ اوہی لِکھاری اے جس نے " بھَیڑی شکل دا بطخ دا چُوچا" لِکھی سی کہ نہیں؟ تے اوہناں اِی " 'برف دی رانی' وی لِکھی ہوئی اے۔ایہ کتاب تہاڈیاں کتاباں ورگی نہیں ایہ میرے اباجی نے اوس ویلے دِتی سی جدوں میں حالے بالڑی ساں۔ایہ ایس لئی میرے واسطے بہت خاص اے ۔بے شک بہت ای خاص۔"

" مِس جی ! کیہ ایہ اَگ وچ سڑ گئی سی؟" میں سوال کر دِتا۔

"ہاں،ٹامس''

" مِس جی، کیوں ۔اجہیا کیہ واپریا؟"

ایس توں پہلاں کہ اوہ کوئی جواب دیندے میں دُکھ دا پرچھاواں اوہناں دے مُکھ تے جھاکیا اتے جدوں اوہ بول رہے سن اوہناں دی واج کنبن لگی مینوں انج لگا جِویں اوہ ہُنے ای رَون لگ پین گے۔

" میں جدوں نِکّی ہوندی ساں،تہاڈے توں وی نِکّی" اوہ اپنی گل سُناون لگے" میں ایتھوں بہت دُور اِک دیس وچ رہندی ساں۔ایہ اوہ ویلا سی جدوں مکار لوکاں دی حکمرانی سی،اوہ مکار لوک جو کہانیاں تے نظماں دے جادو توں ڈردے سن اتے کتاباں دی طاقت توں خوف کھاندے سن۔اوہناں نوں پتا سی جِویں کہہ تہانوں وی جانکاری اے کہ کہانیاں تے نظماں تہانوں سوچن لئی مدد دیندیاں نیں نال تُسیں سُفنے ویکھن لگ جاندے او۔کتاباں تہانوں سوال کرنا سِکھاندیاں نیں۔اوہ نہیں سن چاہندے کہ ساڈے وچوں کوئی وی سوچے یاں سُفنے ویکھے ،خاص طور تے اوہ چاہندے سن کہ اسیں کوئی سوال نہ کر سکیے۔اوہ چاہندے سن کہ اسیں اوہنا ں دے خیال مطابق ای سوچیے،اوہناں دے یقین مطابق کسے گل نوں مَن لئیے ،جِویں دسیا گیابس اوسے طرحاں ای کرئیے۔فیر اِک دیہاڑے میرے قصبے دے ایہ مکّار لوکی کتاباں دیاں دُکاناں،لائبریریاں تے سکولاں وچ چلے گئے اتے اوہ ساریاں کتاباں لے آئے ایہناں کتاباں وچ بُہتیاں اوہ سن جو اوہناں نوں پسند نہیں سن۔فیر چوک دے وچ ایہناں کالے بُوٹاں تے خاکی شرٹاں والے جنگی سپاہیاں نےایہناں کتاباں دا بھانبڑ بنا دِتا۔جِویں ای کتاباں وچوں لاٹاں نکلیاں تاں تہانوں پتا جنگی سپاہیاں نے کیہ کیتا؟اوہ خُشی نال تالیاں وجاون لگے۔بالو تہانوں کیہ یقین آیا؟میں اپنے ابا جی نال ایہ سبھ ہوندیاں ویکھ رہی ساں۔

"اِکدم میں اپنے ابا جی نوں 'نہیں،نہیں'کُوکدیاں سُنیا" اوہ نس کے اگانہ گیا تے اَگ وچوں اِک کتاب چُک لئی۔اوہناں اپنے ہتھاں نال اگ دے شُعلیاں نوں بُجھاون دا جَتن کیتا۔جنگی سپاہی ،ساڈے اُتے چِیک رہے سن،اسیں اوتھوں نَس پئے پر اوہناں نے ساڈا پِچھا کیتا تے سانوں قابو کر لیا۔اوہناں نے میرے ابا جی نوں پھڑ کے زمین اُتے سُٹ لیا تے ٹھُڈے ،ڈنڈے تے رائفل دے بَٹ نال مارن لگ گئے۔میرے ابا جی نے خُد نوں گُچھو مُچھو کر کے اپنے آپ نوں جِنا بچایا جا سکدا سی بچایاپر ایس دوران اوہناں نے کتاب نوں پھڑی رکھیا اوس نوں کسے نوں ہتھ نہ لاون دِتا اوہناں نوں ایس گل دی کوئی پرواہ نہیں سی کہ اوہناں نوں کِنی کُٹ پے رہی اے۔جنگی سپاہیاں نے کتاب نوں اوہناں دے ہتھاں وچ اِی پھاڑنی چاہی پر اوس نے ایہ سبھ کُجھ نہ ہوون دِتا۔اوہ ایہی کتاب سی جس نال اوہ چِنبڑے رہے سن۔ایہی کتاب سی جو اوہناں نے محفوظ کر لئی۔ایہی کارن اے کہ ایہ مینوں سبھ توں ودھ پسند اے ،ایس دُنیا وچ سبھ توں ودھ خاص کتاب۔"جِویں ای اوہناں نے ساڈے ول ویکھیا،آپ دا پرچھاواں اُتانہ نوں ہویا تے مِس جی مُسکران لگے" تےفیر،" اوہناں نے گل نوں اگے ٹوریا"ماچس ویچن والی بالڑی' بڑی ودھیا کہانی سی دُکھی کرن والی پر سوہنی سی۔ٹامس،کیہ تُوں آویں گا تے اِک سِنگے گھوڑے تے سوار ہو کے سانوں کہانی پڑھ کے سُناوِیں گا۔ اِک سِنگے گھوڑے اُتے تاں تُوں اِک واری وی نہیں بیٹھیا ،انجے ای اے نا؟ہر کوئی مینوں ای ویکھن لگا۔اوہ میری تانگھ وچ سن۔میرا مونۂ سُک رہیا سی ،میں نہیں کر سکاں گا۔میں پورے خوف نال بھریا گیا ساں۔" آ جا" مِس جی پُکارے سن۔" آ جا میرے کول تے اِک سِنگے گھوڑے اُتے بیٹھ"

میں سکول وچ کدے وی کتاب پڑھن دے معاملے وچ چنگا نہیں ساں رہیا۔میں ہر وار اَکھراں اُتے ہکلان لگ جاندا سی میں کافی ڈریا ہویا ساں۔وڈے وڈے لفظ مینوں ہور ڈرا جاندے جے میں غلط اُچارن کیتا تاں سبھ میرے اُتے ہسن لگ جان گے۔پر ہُن، جادوئی اِک سِنگے گھوڑے اُتے بیٹھ کے،میں پڑھنا شروع کر دِتا،میرا سارا ڈرتے خوف سارے دا سارا مُک گیا۔میں اُچی تے بھرپور طاقت والی اپنی واج سُن رہیا ساں۔اِنج لگ رہیا سی جِویں میں پہاڑاں اُپر کلا ہوواں تے اپنی پُوری اُچی واج وچ کوئی گیت گُنگُنا رہیا جہدے وچ پُورےدا پُورا جوش تے خُشی سی۔ہوا وچ لفظ جِیوں نچ رہے ہوون،میں محسوس کر رہیا ساں کہ ہر کوئی سُن رہیا سی۔مینوں تاں ایہ وی پتا اے کہ اوہ مینوں نہیں سُن رہے سن سگوں ماچس ویچ والی کُڑی دی کہانی سُن رہے سن تے اوہ وی ایس کہانی اندر میرے وانگ ای گواچے پئے سن۔

جاری اے