اِک سِنگا گھوڑا۔۔۔۔۔٭بالاں واسطے ناول٭قسط نمبر5

اوسے ای دِن میں پہلی وار لائبریری توں کتاب اُدھار لئی۔میں 'ایسوپ دیاں کہانیاں ' دا چناؤ کیتا کیوں جے میں اوہناں وچ جنوراں نوں بہت پسند کردا ہاں تے اِک سِنگے گھوڑے دی کہانی سُناون والی نے ساڈے واسطے ایہ کہانیاں پڑھیاں جو میر ے دِل نوں لگیاں سن۔جدوں ماں جی مینوں گُڈ نائٹ کہن لئی آئے تاں میں اوہناں کہانیاں نوں پڑھ کے سُنایا۔پہلی وار اوہناں دے بجائے میں پڑھ رہیا ساں۔جدوں میں پڑھدا پیا ساں تاں بُوہے دے کول کھلو کے ابا جی نے وی سُنیا تے جدوں میں پڑھنا بند کیتا تاں اوہناں نے تالیاں وجائیاں۔" جادو،ٹامس۔" اوہناں نے کہیا " ایہ تاں جادو ای سی" اوہناں دِیاں اَکھاں وچ اَتھرو آ گئے۔مینوں اُمید سی ایہ اولاد اُتے فخر دی وجھا توں ای آئے سن تے مینوں ایہ سبھ کِنا چنگا لگیا۔ماں جی نے مینوں اوس رات بہت گھُٹ کے سینے نال لایا جو پہلاں کدی نہیں سی لایا۔حیرانی نال اوہناں دے موہوں کوئی لفظ نہیں سی نِکل رہیا تے حیران ہوئی ماں اُتے مینوں کِنا موہ آ رہیا سی۔

فیر گرمیاں دے موسم دی اِک سویر،جنگ نے ساڈی وادی دا راہ ویکھ لیا۔ایس توں پہلاں مینوں جنگ دے بارے تھوڑا بہت ای پتا سی۔پر ایس دا کیہ مطلب ہوندا اے اوہ نہیں سی پتا نہ ای پتا سی کہ ایہ سبھ کیوں ہو رہیا اے۔مینوں اینا ای پتا سی کہ قصبے توں کُجھ لوک جنگ دی لڑائی واسطے گئے سن ،اِک ڈاکیا آیون زیک،پاوو بٹینا جو ساڈے گھر دے کول ای رہندا سی،فرانو دا بھرا ٹونیو رگوز،پر ایہ نہیں سی پتا کہ کیہ ہوندا اے تے اوہ کِتھے جا رہے نیں۔میں ٹینکاں اُتے سوار جنگی سپاہیاں نووں گلیاں وچ گھُمدیاں،ہتھ ہلاندیاں تے مُسکراندیاں ویکھیا سی جدوں اوہ کولوں لنگھدے تے ہتھ دے انگوٹھے نال فتح دا اشارا کردے ہوندے سن۔میں ،ماں جی کولوں پُچھیا تاں اوہناں دسیا کہ دُور کِدھرے جنوب وچ جنگ اے نالے مینوں پریشان نہیں ہونا چاہیدا تے ہاں ایہ سبھ کُجھ چھیتی ای مُک جاوے گا۔اِک دِن جنگل وچ لمی چہل قدمی دے دوران ابا جی نے دسیا کُجھ وی ہو جائے جِت ساڈی ای ہونی اے تے اوہناں میرے نال وعدا وی کیتا کہ جنگ کدے وی ساڈے قصبے اندر نہیں آئے گی۔

جِویں ای ایہ سبھ واپریا مینوں اوسے لمحے سبھ یاد آ گیا۔

اِک سویر اَدھ سُتے دماغ نال میں ناشتا کر رہیا ساں۔ایہ اِک عام جہیا سکول وچ بِتائے جاون والا دیہاڑ ای بنن والا سی ۔ماں جی مینوں کالھی کالھی کرن لئی بول رہے سن۔فیر روز دے معمول وانگ اوہناں مینوں کُکڑیاں دا کھُڈا دانا دُنکا چُگان لئی کھولن واسطے گھلیا۔ساڈے کول اِک کُکڑی کُڑکّ مَلّی بیٹھی سی میں اوس دے ہیٹھاں پئے آنڈیاں وچوں چُوچے نِکلے کہ نہیں ویکھن لئی جھُکیا ای ساں کہ میں جہاز دی گُونج تے گرج سُنی جیوں اوہ بہت نیڑے اُڈ رہے ہوون۔میں کُکڑیاں دے کھُڈے توں باہر آیا تاں جہاز چھت اُتے ای اُڈدا محسوس ہویا۔جِویں ای میں ویکھیا اوہ اُچا ہویا فیر نیڑے آیا سورج دی روشنی وچ ڈاڈھا ای چمک رہیا سی۔میں سوچیا ،ایہ بہت ای سوہنا، وڈا سی جیوں کوئی عقاب چمک رہیا ہووے۔جدوں بم ڈِگنا شروع ہوئے،سبھ توں پہلاں بم ،دریا توں پرے ڈِگیا سی فیر ایہ فاصلا ساڈے نیڑے نیڑے ہوندا گیا۔سبھ کُجھ اِکدم ای ہو گیا۔ماں جی نس کے گھروں باہر آ گئے۔ابا جی نے مینوں باہوں پھڑ لیا۔اوہ اِک دوجے تے چِیک رہے سن کہ دادی ماں نوں کون لیاوے گا۔ماں جی اُچی ساری کہہ رہے سن کہ تُسیں دوویں جاؤ تے اوہ قصبے وچوں دادی ماں نوں بھال لیاوے گی۔فیر ابا جی تے میں کھیتاں کھلیاناں توں نسدے ہوئے جنگل اَپڑ گئے۔ایتھے اسیں رُکھاں ہیٹھ لُک کے ویکھیا جنگی جہاز ساڈے اُتے گول گول چکر لا رہیا اے ،لوکی وڈی تعداد وچ قصبے توں باہر نِکل کے ساڈے نال رَل جنگل وچ آ رہے نیں۔ایس سبھ کُجھ ہوندیاں وی اسیں اُمید کر رہے ساں کہ ماں جی تے دادی جی نوں اپنے نال ای ویکھاں گا۔پر اوہ آئے ای نہیں ۔جنگی جہازاں نے ہور بم نہیں سُٹے پر ساڈے اُپروں گُوںج پیدا کردے کردے اُتے پہاڑاں ول نوں چلے جاندے۔فیر آخر کار اسیں دوواں نے ماں جی تے دادی اماں نوں کھیتاں وچوں ساڈے ول آندیاں ویکھیا سانوں سکون مِلیا اسیں خُش ہو گئےساں۔اسیں رُکھاں دے ہیٹھوں ہیٹھوں ای دوڑدے اوہناں دی مدد واسطے گئے۔ جنگل وچ پناہ ول جاندیاں اسیں سبھ نے اِک دوجے نوں باہواں وچ لپیٹیا ہویا سی ساڈے سر اِک دوجے نال وج رہے سن،دادی ماں اُچی اُچی دُعاواں کردے پئے سن۔ماں جی اگے پِچھے ہوندیاں رَو تاں نہیں سن رہے پرہاواں بھر رہے سن جیوں اوہ کسےوڈی اِی درد وچ ہوون۔میں سوچیا کہ میں اینا ڈریا ہویا آں کہ رَو وی نہیں سکدا۔ایہی ویلا سی جد ابا جی ہوراں نے سانوں دسیا کہ وعدا کرو جدوں تک اوہ واپس لین نہیں آندے اوہ ایتھے ای ٹِکے رہن گے۔اوہ اکلے نہیں سن۔اوہناں نال ہور وی بندے سن۔میں اوہناں نوں ویکھیا اوہ پہاڑی والے راہ توں قصبے ول نوں جا رہے سن۔" اوہ کِتھے جا رہے نیں؟"میں سوال کیتا۔پر ماں جی نے کوئی جواب نہ دِتا۔اوہ تے دادی جی گوڈیاں بھرنے ہوئے ہولی ہولی اپنے ہونٹھاں نوں ہِلاندیاں دُعاواں کر رہیاں سن۔

اسیں اُنجے ای کیتا جِویں ابا جی نے آکھیا سی ،اسیں اوتھے ای ٹِکے رہے۔اسیں سبھ کجھ اپنیاں اکھاں ساہمنے ہوندیاں ویکھدے رہے۔جنگل وچ اُچیائی تے لُکے ہوئے اسیں ویکھ سکدے ساں کہ جنگی سپاہی گلیاں وچ ٹینکاں نال گھُم رہے نیں ،جو کجھ اوہناں دی راہ وچ آندا اے اوس نوں بم نال اُڈا رہے نیں یاں فیر گولی دا نشانا بنا رہے نیں۔پورے قصبےوچ اَگ ای اَگ سی ۔اگ اینی سی کہ اُڈدے دھوئیں وچوں سانوں بڑی مشکل نال گھر وکھالی دے رہے سن۔فیر ہر پاسے چُپ دا راج ہو گیا۔کیہ اوہ سبھ جا چُکے سن؟سبھ کُجھ مُک چُکیا سی؟ میں خُدا کولوں دُعا منگی کہ اوہ ایہ سبھ ختم کرا دیوے۔خُدایا ! ایہ جنگی سپاہی دُبارا کدے وی ایتھے نہ آون نالے میرے ابا جی دی حفاظت کرنا ۔کئی گھنٹیاں تیکر اسیں اوتھے ای قیام کیتا ساڈے ساہمنے ساڈی دھرتی سڑ رہی سی اتے ساڈی سمجھ وچ کُجھ نہیں سی پے رہیا کہ اَگّے کیہ ہوئے گا۔

آخر کار اسیں اِک بندے نوں ویکھیا جو پہاڑی ول نوں چڑھ رہیا سی ایہ میرے ابا جی نہیں سن اتے نہ ای فرانو دے سن۔آون والے بندے نے جد اپنے ساہ درست کیتے تاں اوس دسیا کہ جنگی سپاہی تے ٹینک جا چُکے نیں ہُں ماحول سازگار نیں اسیں گھر پرت سکدے ساں۔" میرے ابّا جی کِتھے نیں؟" میں اوس بندے کولوں پُچھیا۔

"ٹامس بچے! مینوں ایس بارے کُجھ وی پتا نہیں۔" اوس نے دسیا۔" میں تاں اوس نوں کِدھرے ویکھیا وی نہیں۔"

جاری اے