kraamaat@gmail.com
+ +92 333-430-6384
علی انور احمد
April 16, 2020
تند تند مَیلی چادر
راند باسُو تَوں شروع ہوئی۔
چودھاں پندرھاں سالاں دا باسُو دُپہراں ویلے ڈنگراں نوں پٹھے دتھے پا کے گھر وچ وڑیا تے روٹی منگی۔
ماں اوہدی سُتّی پئی سی۔ اوہنے سُنی ان سُنی کر دتی۔
دُوجی واراوہ اُچی دِنی بولیا ”میں روٹی منگدا پیا آں۔“
”ٹوکرے تھلے ویکھ لَے“ اوہدی ماں سُتی پئی بولی۔
”ایہناں نوں روٹی دینی وی گھاری اے“ باسُو بُڑبُڑ کردا ٹوکرے تھلیوں روٹی لبھن لگ پیا۔
روٹی اوتھے کوئی نہیں سی۔ ایویں روٹی دا اِک چپّا دال نال لبڑیا پیا ہویا سی۔ پک نال باسُو دے نِکے بھین بھرا روٹی کھا گئے سن تے اوہدی ماں نے ایہ ویکھیا ای نہیں سی کہ باسُو لئی روٹی بچی اے یاں نہیں۔
اوہ سُتی ای رہی سی۔
اوہدی سس نوں اوہدے توں ایہو گِلا سی کہ اوہ سوندی بہت اے۔اوہ آکھدی ایہ مینوں ساڑن واسطے اینا زیادا سوندی اے۔
نُونہ آکھدی ”ایہنوں تاں میرا سوون دا ای ساڑا رہندا اے۔ پتانہیں کدوں مگروں لہوے گی۔“
ایہ کھکھڑ کھہیا چلدا ای رہندا سی۔
باسُو کم کاج کر کے آیا سی۔ کم کرن والا بندا خُد نوں اہم سمجھدا اے۔ اوہ اعتماد نال بھریا ہوندا اے۔ اپنا حق گج وج کے منگدا اے۔
باسُو بھُکھا سی‘ کم کر کے آیا سی۔ تھکیا ہویا وی سی۔ ماں اوہدی پروا نہیں سی پئی کردی۔ اوہنوں غصا آ گیا۔
بھُکھا بندا جے روٹی نہ لبھے تے سنیا اے فایر مارن تائیں جاندا اے۔
”گشتیے! ٹوکرے تھلے روٹی کوئی نہیں۔ تینوں سون توں علاوا کم ای کوئی نہیں۔ میں ہُن کیہ تیرا سر کھاواں“ باسُونے اپنے پیو وانگوں چیک کے آکھیا۔
جدوں تسیں اپنے بالاں نوں سکولے نہیں گھلو گے‘ صرف کماں دے سَکّے بنو گے تاں فیر بال ایہو جہی بولی بولن گے۔
نالے جہو جہی کوکو‘ اوہو جہے بچے‘ جہو جہی واسی‘ اوہو جہی گھاسی۔
اگے تا ں ماں دی اکھ ای نہیں سی پئی کھُلدی‘ ہُن گالھ سُن کے تڑف کے اُٹھی ”گشتیاں تیریاں وی بڑیاں نیں۔“
باسُو دی دادی گھروں باہر‘ جتھے اوہ مال ڈنگر بنھدے سن‘ اوتھے ٹالھی تھلے ڈاہی منجی اُتے بیٹھی اپنی دیورانی نال گلاں پئی کردی سی۔ اج کل اوہدی اپنی دیورانی نال صلح سی۔ اوہدے کنیں رولے دی اواز آئی۔
”نی کیہ ہویا اے؟“ اوہنے باہروں ای ہاک ماری۔
”ایہ باسُو مینوں گشتی سدّیا اے“ نُونہ نے باہر آ کے دسیا ”ایہنوں تُوں مچھرایا ہویا اے۔ ذرا کجھ آکھیے تاں بھج کے اگے ہو جانی ایں۔ تُوں ای ایہنوں سکولے نہیں پڑھن دتا۔ اکھے ماسٹر میرے پوترے نوں ماردا اے۔ اج ایہنے مینوں گشتی سدّیا اے۔ تُوں ایہنوں وگاڑ دتا اے۔“
”میں کوئی نہیں کسے نوں وگاڑیا۔ لوکی اپنے وسباں توں گالھاں کھاندے نیں۔“
”دادی میرے جوگی روٹی نہیں رکھی سُو۔ نالے مینوں کہندی اے گشتیاں تیریاں وی بڑیاں نیں“ باسُو نے دَسیا۔
”کیہ؟ ایہ تاں تُوں مینوں تے میریاں دھیاں نوں آکھیا اے۔تُوں اینی ودھ گئی ایں۔“
”اوہ میر ااپنا جمیا‘ بھَورے جِنّا مینوں گالھ کڈھے تے میں جواب وی نہ دیواں؟“
ہُن ایہ تاں ہو نہیں سکدا سس اپنی نُونہ نوں اِٹ دا جواب پتھر نال نہ دیوے۔ ایہ ہیٹھی سس کدے برداشت نہیں کر سکدی۔ نُونہ اگے اوہدی پیڑھی ہر جائے اوہنوں کدے گوارا نہیں۔ فیر اوہدی نُونہ نے اوہنوں تے اوہدیاں دھیاں نوں پُنیا سی۔ باسُو دیاں سَکیاں اوہ ای تاں سن۔
جواب وچ اوہنے اپنی نُونہ دی ماں‘ اوہدیاں بھیناں نوں پُنیا۔ اوہناں دی ایسی دی تیسی کر دتی۔
نُونہ کہڑی گھَٹ سی۔ اوہدے وی جو کجھ مُونہ وچ آیا‘ اوہنے کڈھ دتا۔
جنگ شروع ہو گئی۔
مرد گھر وچ کوئی نہیں سن جہڑے اوہناں نوں روکدے۔ اوہناں دیاں زباناں ٹھلھدے۔ اوہناں نوں موقع ملیا تاں اوہناں جہان نوں خوب تماشا وکھایا۔ اپنے گندے لیڑے گلی وچ دھوتے۔ آنڈھ گوانڈھ دیاں زنانیاں اکٹھیاں ہو گئیاں۔
”نی میں تیرا کواری دا کاکا کڈھوایا“ سس نے مہنا ماریا۔
”تے اوہ کہڑا کسے ہوردا سی۔ تیرے پُتر تے میرے منگیتر دا ای سی ناں۔ اوہ تُوں اپنی پھڑدی نوں‘ خُد دی عزت بچان لئی کیتا سی“ نُونہ نے بغیر گھبرائے جواب دتا۔
سس نے وارخالی جاندا ویکھیا تاں اپنے ترکش وچوں دُوجا زہریلا تیر کڈھیا۔
”نی میں تیری نِکی بھین دا وی کجنا کجیا۔ جہڑی مَلکاں دے مُنڈے نال کماداں وچ بُگھی بُگھا کھیڈدی ہوندی سی“ کئی الھڑ کُڑیاں مُونہ لُکاون لگ پئیاں۔
”نی میں تیری…… نی میں تیری……“سس دا شوہ نہ ڈُبا تاں اوہنے اِکو ساہے نُونہ دیاں ہور سکیاں سوریاں پُن دتیاں۔
نُونہ سڑ بل گئی۔
اوہ آکھنا تاں نہیں چاہندی سی پر مخالف ساریاں حداں پار کر گیا سی تاں ہُناوہدے اُتے وی کسے اخلاقی ضابطے دی پابندی لاگو نہیں سی رہی۔ اوہنے مدد لئی اپنے خاوند دی چاچی ول ویکھیا۔
”چاچی سُندی پئی ایں۔ میریاں ماواں بھیناں نوں پئی پُندی اے۔“
”تے تُوں کہڑا کُنجی دتیاں اُگڑدی پئی ایں۔ اِک دیاں دو پئی سنانی ایں۔ توبا‘ کوئی وڈے چھوٹے دا لحاظ ای نہیں تینوں۔ آخر اوہ تیرے سائیں دی ماں اے۔ تیری سس اے۔ اِک ویلے ودھیکی وی کر لوے تینوں سہنا چاہید ااے۔ ساڈی سس تاں سانوں کُتے دی لک پانی پیاندی سی۔ اگوں کدے مُونہ نہیں سی کھولیا۔ سانوں اپنے سائیاں دا ڈر ہوندا سی۔ تینوں تاں اپنے سائیں دا بھَورا ڈر خوف نہیں اے۔ ڈرخوف کھَہ ہونا اے۔اوہ وی تاں ہمیشا تیرے داں دی گل کردا اے۔سچ اے‘ توا ہووے چوپڑیا تے روٹی کیوں سڑے…… پُتر ہووے اپنا تے نُونہ کیوں لڑے“ چاچی نے وی اپنی جٹھانی دا پاسا پُوریا۔
ہُن نُونہ لئی چُپ رہنا اوکھا سی۔ اوہنے بانہ لمی کر کے مہنا ماریا……
”نی تیری دھی کمیاں دے مُنڈے نال نکل گئی۔دساں دناں بعد موڑ کے لیاندیو نیں۔ دس دن نہ پائے تے فیر نکل گئی۔ کسے نہ لئی۔ اخیر میرے ماپیاں سنبھالی۔ میرے بھرا نے اکھیں ویکھ کے مکھی نگلی۔ تے ہُن کہڑا اوہ با ز آ گئی اے۔ اُڈدیاں لگیاں ہوئیاں سُو۔ ہر ویلے ٹپوں ٹپوں کردی پھردی اے۔ پتا نہیں کس دن فیر اُڈاری مار جاوے۔“ اوہنے رُک کے ساہ لیا۔
”تسیں تاں ہیگے ای بے غیرت جے۔ بھرا میرے نوں میرے خیال نے بے غیرت بنا دتا اے‘ نہیں تاں اوہ نتھ پا دیوے آ۔ فیر وی آخر کدوں تک۔ تہاڈی والھ دے ایہو چالے رہے تاں کسے دن وڈھی جاوے گی۔“
سس نے ایہ طعنا سنیا تاں اوہنوں اڈیوں لگی چوٹی تائیں اپڑی۔
اوہنے پہلوں تاں نُونہ دیاں رہندیاں کھہندیاں رشتے دارنیاں دے پوتڑے پھرولے۔ فیر اپنے پُتر نوں گالھاں کڈھنیاں شروع کر دیاں جہڑا اپنی بیوی دا مُونہ نہیں سی کٹدا۔ اخیر اُتے اپنا مُونہ سر پِٹنا شروع کر دتا۔
ہُن جدوں مرد گھر آندے تاں دوہاں زنانیاں مرداں اگے رو روسچا ہونا سی۔
اوہ سارے اِکو پِنڈ وچ رہندے سن۔
سس دی اوس داگی دھی دا گھر وی اوتھے ای سی۔ اوس ویلے اوہ گھر نہیں سی۔ کدھرے گئی ہوئی سی۔ شام تک اوہنوں وی پتا لگ گیا۔
اوہ غصے نال لال بھبھوکا ہو گئی۔
کدھرے لتھی تے کدھرے چڑھی۔
اوہنے بتھیرا چھِچھ پَتر کھلاریا۔
سائیں نوں انج رو رو وکھایا جویں بے دوسی اُتے گھناونے الزام لا دِتے گئے ہوون۔
جدوں اپنی روہ رِیجھ پوری کر لئیو سُو تاں آکھن لگی:
”اوہنوں آکھ دیویا جے میتھوں بچی رہوے۔ متاں کسے ہور تے بھُلی ہووے۔ میں تاں لت تے لت رکھ کے چیر دیاں گی۔ جدوں وی میرے اڑیکے چڑھی میں اوہدی گُت نوں ولاواں دے کے اوہنوں تھلے رکھ لینا اے تے اودوں چھڈنا اے جدوں کالا گدوں ہینگے گا۔“
تند تند مَیلی چادر خاہ مخاہ دھوبی نال رِنج پئی ہوندی سی۔
٭٭٭٭٭
