امر سنگھ دی کہانی "جھگڑالو بُڈھی "/لِپی انتر:سدرہ سوزانہ

جھگڑالو بُڈھی

کہانیکار: امر سنگھ

لِپی انتر:سدرہ سوازنہ

اک سی بُڈھا تے اک سی بُڈھی،اوس دی ووہٹی۔اوہناں دا اک پوترا تے اک پوتری سی۔اوہ دوویں آپو وچ بڑے لڑدے جھگڑدے رہندے سن۔بُڈھا بابا اوہناں نوں ویکھ کے بڑا کھجھدا َتے آکھدا کے تسیں روٹی ویلے نہ لڑیا کرو،میری روٹی دا سواد ماریا جاندا

ہے۔پر اوہ دونویں اپنی وادیوں نہیں سن ٹلدے۔

بڈھی وی کُلیکھ سی:ہر ویلے بُڈھے دے مگر پئی رہندی ۔کدے اوہنوں کسے گلے جھڑکدی کدے ایویں ہی او دے لڑن بہ جاندی ۔مُکدی گل اوس وچارے نوں سکھ دا ساہ نہ لین دیندی ۔اوہ بڈھا کھیتی واڑی دا کم کردا سی۔جد اوہ باہر جاندا،اوہ وی اوس دے مگر ای جاندی ۔کدی کہندی ’ایتھے ایہ بیج ‘ کدی کہندی۔’اوتھے اوہ بیج‘۔اوہ وچارا جویں اوہ آکھدی،کری جاندا۔اک دن اوہ اوس دے کھہڑےپے گئی تے آکھے ہنے ای گونگلوبیج۔اوہ آکھے تھاں تاں کدھرے ہے نہیں،ساری پیلی بیجی پئی ہے،کوئی تھاں ویلھی نہیں۔پر اوہ اپنی گل نوں پانی دئی ای جاوے۔انت نوں کہن لگی،’جے کوئی تھاں نہیں تاںمنھے تے ہی چا بیج‘۔ بُڈھے آکھیا ’منھے تے کہڑی تھاں اے،اوتھے تاں مٹی نہیں۔اگوں بڈھی کہن لگی’میں کیہ کران،میں تاں گونگلو بیجوانے نیں،منھے تے مٹی پا لے۔‘

بڈھا وچارا ڈردیاں ماریا منھے تے لگا مٹی پان ۔ہے سی بڈھا،منھے تے اوس کولوں چڑھیا نہ جائے،پوڑی دے ڈنڈیاں نوں دوویں ہتھ پا کے تے تھیلے وچ مٹی بھر کے گل وچ لٹکا کے چڑھ گیا۔ایسے طرحاں اوس وچارے نے دو دن لا کے منھےتے مٹی پائی تے مٹی پا کے تے زمین بنا کے گونگلو بیج دتے۔تاں کدھرے جا کے اوہ بڈھی اوس دے مگروں لتھی تے اوس نوں سُکھ دا ساہ آیا ۔

اجے دو دن وی نہیں سن گزرے کے اوہ ڈنڈا لے کے فیر اوس دے مگر ہو گئی تے آکھے چل کے ویکھ گونگلو اُگے نیں کے نہیں۔اوہ وچاراڈردا ماریا اوپر چڑھ کے آکھن لگا،’بی زرا زرا پھُٹے نیں۔‘ اوہ بڈھی ہیٹھوں آکھے،’مینوں دس پتر نکلے نیں کے نہیں۔‘ اوہ اُتوں آکھے ’چنگے نیں۔ دو تن دن تک پتر نکل آون گے۔‘ایس طرحاں اوہ اوس نوں روز تنگ کرے۔

اک دن اوہ بڈھا اپنی پَیلی دیکھن لئی گیا تاں بڈھی وی اوس دے مگر ٹر پئی تے منھے تے چڑھا کے پچھن لگی’دس گونگلو اں دا کیہ حال اے؟بڈھے نے کہیاکہ گونگلو تاں چنگے نیں تے پتر وی واہوا سوہنے نکلے نیں،پر کسے نےچُرا لئے نیں۔بس چوری دا ناں سُندیاں ہی بڈھی دے ستیں کپڑیں اگ لگ گئی تے لگی بڈھے نوں جھڑکاں دین تے کہن ،’تینوں ہو کیہ گیا اے؟توں کتھے گیا ہویا سیں؟اینی عمر ایویں ہی گوا چھڈی آ،توں چوراں نوں وی نہیں ڈک سکدا،توں سارا دن کردا کیہ رہنا ایں؟ویلھیاں کھا کےپھردا رہنا ایں۔بھلامانس بن کے ہنے جا تےچوراں نوں پھڑ کے لیا‘۔

بڈھا اوس دیاں ساریاں گلاں چُپ کر کے سُندا رہیا تے اوس نے کوئی اُتر نہ دتا ۔اپنے من وچ کہن لگا،’منا ہُن تاں ایس توں جان چھڈان دا چنگا ویلا ای۔چل نکل چل،جِنا چر باہر رہیں گا ایس کُلیکھ توں بچیا رہے گا۔‘

ایہ آکھ کے اوہ چپ کر کے ٹر پیا۔ٹردا ٹردا کجھ چر مگروں اوہ اک جنگل وچ جا وڑیا۔

٭٭٭٭٭