گاں تے بیوی

گاں تے بیوی

علی انور احمد

مہر علی اپنے بیلی مُختیار نوں آکھن لگا،

"مُختیاریارمیں اج سادھاں آلی وستی جانا اے،ہو سکدا اے شام نوں واہوا چر کا ہٹاں تُوں میرا بھرا شام نوں ساڈے گھر جاویں تے گاں دیاں دھاراں کڈھ دیویں"

"سادھاں آلی وستی خیر اے"مہر علی اپنا صافا چھنڈدیاں جواب دتا۔

"آہو خیر ای اے؟" مُختیار نے کھبے ہتھ نال اپنی کنڈ کھُرکدیاں پُچھیا۔

"تاں ویں"

"اوتھے شیرے باز دے متھے لگنا اے" مہر علی ادھورا جواب دتا۔"تُوں میرا وِیر چیتے نال گاں چو دیویں"

مختیار سمجھ گیا مہر علی پوری گل دسن دے مُوڈ وچ نہیں اے فیر اوہنے وی ہور سوال نہ کیتا۔

شام توں واہوا پہلوں مختیار اوہناں گھر گیا۔مہر علی دی بیوی کولوں گاں چوون لئی بھانڈا منگیا۔اوہنے مختیارے نوں ویکھ کے نک مونہ وٹیا،مونہ ای مونہ وچ کجھ بُڑ بُڑائی تے فیر ڈوہنی وچ پھکا پانی دا پا کے ڈوہنی اوہنوں پھڑائی۔مختیار نے ڈوہنی اک مَنے بھوئیں تے رکھی چادر دیاں ڈباں کھول کے دُبارا تھوڑا کَس کے بنھیاں تے جھگا کُنج کے تے بانہواں ٹُنگ کے گاں ہیٹھ چھڈن لئی کول ای کِلّے نال بدھی وچھّی دا رسا کھولیا۔

گاں کُھرلی وچ پئے پٹھیاں نوں مونہ پئی ماردی سی۔ وَچھّی جہڑی پہلوں ای ترلو مچھی ہوئی رسے پئی تڑاندی سی،اُڈ کے گاں ہیٹھ اپڑی تے ٹُٹ کے تھناں نوں پئی۔اوہنے اِک تھن مونہ وچ پایا تے اپنی ماں دے واہنے نوں پہلی وار ہولی جہی ڈُھڈ ماری تے تھوڑا زور نال ڈُھڈاں مارن لگ پئی۔ایہ اوہ ایس پاروں کردی پئی سی کہ گاں چھیتی توں چھیتی دُدھ لاہ لیاوے۔

حالے ماڑا کُو ای پسما ہویا ہونا ایں کہ مختیار وَچھّی نوں گاں ہیٹھوں کھچن لگ پیا۔ وَچھّی پورا زور لایا کہ اوہدے مونہ وچوں تھن نہ نکلن مختیارے نے وَچھّی دے مونہ نوں ہتھ پا کے تھن چُھڈائے۔ہُن وَچھّی تنین لئی تے کسے نہ کسے طرحاں اوتھے ای جمی رہن لئی اپنیاں لتاں اڑائیاں"لے بھئی زورو ورا وَچھّی مینوں وادھو پئی ہوندی اے" مختیارے نے کھِجھ کے آکھیا تے اِکوار وہکّا ماریاں تے دھرو کے وَچھّی نوں گاں توں پرانہ لے گیا۔

"تُوں سمجھدی کیہ ایں اپنے آپ نوں۔تیرے جوگا حالے میں ہیگا آں" اوہ گھرکدا ہویا بولیا تے اوہنے مہر علی دی بیوی ول ویکھیا۔اوہنے"ہونہ"کر کے مونہ دوجے پاسے کر لیا۔

وَچھّی نوں مضبوطی نال کِلّے نال بنھ کے مختیارے ڈوہنی پھڑی تے پیراں بھار اں گاں ہیٹھ جا بیٹھا۔سجے ہتھ دی لَپ بنائی،کھبھے ہتھ نال ڈوہنی اُلٹا کے لَپ وچ پانی پایا تے تھناں نوں دو واری پانی دے چھٹے مارے۔باقی بچیا پانی ڈولھ کے اوہ پبّا ں پرنے ہو گیا تے اوہنے ڈوہنی اپنے گوڈیاں تے۔۔۔۔پٹاں دےوچکار پھسا لئی۔

جد دھار کڈھن لئی اوہنے گاں دیاں تھناں نوں ہتھ لایا تاں گاں چھڑپا مار کے اوہ جا کھلوتی۔ہو سکدا اے گاں نے ایس گل دا غصا کیتا ہووے کہ مختیار نے اوہدی دِھی وَچھّی نوں دُدھ اصلوں ای چُنگھن نہیں سی دِتا۔ایہ وی ہوسکدا اے کہ اوہ اپنے سائیں دا ہتھ رکھدی ہووے۔مالک دے ہتھ تے پئی ہوئی گاں یاں مجھ کسے ہور نوں چھیتی کیتیاں نیڑے نہیں لگن دیندی۔اوہنوں فر جُوڑ پا کے چوونا پیندا اے۔کئی پئے جُوڑ وچ وی ٹِک کے نہیں کھلوندیاں۔اِک ادھی جُوڑ وی کھول دیندی اے۔

ہُن جد گاں لتاں چلائیاں تے اُبھر کے پرانہ نہ ہوئی تاں ڈوہنی مختیار دے ہتھوں چُھٹ گئی تے اوہ تربھک کے کنڈ پرنے بھوئیں اُتے ڈِگ پیا۔گاں دے پوشل ہلاون نال گوہے تے پشاب نال لبڑی پوچھل توں اُڈیاں چھِٹاں مختیار دیاں اکھاں وچ پے گئیاں۔اوہ دوواں ہتھاں نال اکھاں مَلد ا مَلدا اُٹھ کے کھلو گیا۔فیر بڑے طیش نال گاں ول ویکھا غصے نال بھریا گاں نوں گالھ کڈھ کے آکھن لگا”گاویں جے تُوں میرے کول ہوویں آ تاں میں تینوں اِک مِنٹ وی نہیں سی رکھنا۔جسراں توں چھڑ تے پچھنڈا ماریا اے اوّل تاں میں تینوں کوہن آلیاں نوں دے دینا سی تے جے اللہ توں ڈردیاں قسائیاں نوں نہ وی دیندا،تینوں کسے ہور نوں ضرور ویچ دیندا۔تینوں اپنے کِلّے تے تاں کدی وی نہ رہن دیندا،بھاویں تینوں ایویں توں ساوِیں بھوہ دے بھاء کیوں نہ دینا پیندا"

مہر علی دی بیوی جہڑی لُک لُک کندھ دے دُوجے پاسے کھلوتی سبھ کجھ ویکھدی تے سُندی پئی سی،ہولی جہی آکھن لگی،

"لوکی آکھدے نیں جیہو جہی مُختیار دی بیوی زِینتی اے۔جیہو جہے اوہدے وسب تے جسراں دیاں اوہدیاں بھَیڑیاں کرتوتاں نیں جے اوہ اوہناں گھر ہوندی تاں اوّل تاں اوہ کسے دن اوہناں ہتھوں وڈھی پئی ہوندی،جے اوہ وڈھدے نہ وی تاں اوہنوں ’گندے بزار،ضرور دے دیندے۔

جے گندے بزار نہ وی دیندے تاں اوہدا نک تے اوہدی گُت وڈھ کے چھڈ ضرور دیندے۔اوہنوں اپنے گھر کدے وی نہ رکھدے۔"

٭٭٭٭٭