کچی تَند

کچّی تند

کہانی کار/علی انور احمد

عید آلے دِن قنبر اپنے بیلی علی نوں مِلن نالدے پِنڈ گیا۔

اوہنے وڈی ساری اُچیاں اُچیاں کندھاں والی حویلی دا باہرلا بوہا کھڑکایا۔ دو تِن واری کھڑکاون توں بعد علی دا نِکا مُنڈا گھروں بوہے ول آیا۔

قنبر نوں بوہے اگے کھلوتا ویکھ کے مُنڈا بغیر کُجھ آکھے پُچھے پِچھانہ پرت گیا۔

"اپنے ابّے نوں میرے آون دی اطلاع کرن گیا اے،،۔قنبر نے اپنے آپ نال گل کیتی۔جھٹ کُو پِچھوں اوہیو مُنڈا اِک منجی سِر اُتے چُکی تے سر ہانا کَچھ وچ ماری گھروں باہر آیا۔باہر اِک کُھلی جگھا تھڑے اُتے اوہنے منجی ڈاہی،سرہانا منجی دی سرہاندی رکھیا تے آکھن لگا،

"تُسیں بیٹھو چاچا جی، ابا جی ہوریں ہنے آندے نیں"

قنبر جھٹ کو اُڈیکیا۔فیر اِکو دم اوہنوں جھہی جہی آئی تے اوہ منجی اُتوں اُٹھ بیٹھا۔کُجھ چِر بے چینی وچ تھڑے اُتے ایدھر اودھر ٹُریا۔فِر کھلو گیا تے کُجھ سوچن لگ پیا۔فیر اوہنے حویلی دے اُچے وڈے گیٹ ول ویکھیا تے مونہ ای مونہ وچ کُجھ بُڑ بُڑایا۔اوہنے کھبے پاسے تُھک سُٹی تے دُبارا منجی اُتے آن بیٹھا۔پر اوہدے کولوں منجی اُتے بیٹھا نہ گیا۔اوہنوں اوتھوں لنگھدے ٹپدے ، اوہنوں ویکھدے بُڑھیاں بندے اپنے اُتے ہسدے محسوس ہوئے۔

کُجھ چر بعد اوہ فر منجی اُتوں اُٹھیا تے بِنا پِچھے ویکھے اوہنے اپنے پِنڈ نوں مونہ کر لیا۔

جدوں اوہدا بیلی علی گھروں باہر آیا تاں خالی منجی ویکھ کے ایدھر اودھر اوہدی بھال وچ نظراں دوڑان لگ پیا۔

"کِدھر چلیا گیا اے؟"علی نے ایدھر اودھر ویکھدیاں تھوڑی پریشانی وچ خُد نوں ای سوال کیتا۔

"پنے بیلی قنبر نوں لبھدا پیا ایں؟"ِک بندے اپنے گھر دی بندے بندے جِڈی اُچی باہرلی کندھ توں سِری کڈھ کے پُچھیا۔

"ہاں ہاں، توں ویکھیا اے اوہنوں؟ کِدھر گیا اے؟" اوہنے چھیتی نال پُچھیا

"اوہ تاں اپنے پِنڈ وی اپڑ گیا ہونا ایں"

"واپس چلا گیا اے"علی حیران ہویا" پر اوہ تاں مینوں"اگلی گل اوہنے بُلھاں وِچ ای گُھٹ لئی"

بڑا خراب بندا اے جے آ ای گیا سی تاں تھوڑا جہیا اُڈیک لیندا۔ اینا پندھ کر کے آیا سی جھٹ کو بہ ای نہیں سکیا۔ ایڈی کہڑی کالھی سی،، علی بُڑ بڑاندا پیا سی۔،،میں کوئی زیاداچِر تے نہیں لایا۔اوسے ۔۔۔۔۔ویلے ای تاں باہر آگیا آں،،۔ایہ گل اوہنے خود نوں بے قصور ثابت کرن لئی آکھی۔

دوجے پاسے قنبر اپنے پِنڈ نوں جاندیاں ہویاں گُسّے نال ول کھاندا تے وِسّ گھولدا مونہ ای مونہ وچ بُڑ بڑاندا پیا سی۔

" میں اینا پندھ کر کے اپنے بیوی بچے، بھین بھرا، رشتے دار تے آنڈھی گوانڈھی چھڈ کے اوہنوں عید مِلن گیا ساں تے اوہ نواب گھروں باہر ای نہیں نِکلیا۔بندا پُچھے ایڈا کہڑا ضروری کم سی جہڑا اوہ گھریں کردا رہیا تے باہر نہیں آسکیا۔کم تے جِویں اوہنوں ای نیں۔دوجے تاں ویلھے پِھردے نیں اوہدے لئی۔سچ اے تگڑے ماڑے دیاں دو ذاتاں ہوندیاں نیں۔سیانے ٹھیک ای آکھدے نیں امیر تے غریب دی دوستی برابر دی نہیں ہوندی۔پر امیر ہووے گا اوہ اپنے گھریں مینوں کہڑا اوہ چھٹاں گھلدا اے۔"

ہُن اوہ دویں اِک دوجے نال رُسّے پِھردے نیں۔دویں اپنی اپنی تھاں تے خُد نوں سچا تے دوجے نوں قصور وار سمجھدے نیں۔

اوہناں وِچوں ہر اِک چاہندا اے کہ دوجا اوہنوں مناوےسجنائی دی مضبوط ڈور، پونیاں دی کچی تند وانگوں ٹُٹن ہاکے اے۔

جے ایہ رولا مُنصفی لئی تہاڈے کول آندا تاں تُسیں کیہ فیصلا کردے؟

٭٭٭٭٭