لوکی ویکھدے پئے سن

"لوکی ویکھدے پئے سن"

کہانیکار= علی انور احمد

میں اِک گھوڑی رکھی ہوئی اے۔جدوں لیاندی سی اتھری بیہان سی۔پُٹھے اُتے ہتھ نہیں سی رکھن دیندی۔حالے وی اوہیو حال سو۔سوہنا جانور اے تے اوہنوں اپنے سُنہپ دا پتا وی اے۔میں اوکھا ہو کے وی اوہدی چنگی طرحاں سانبھ سمھال کردا آں۔اوہ اکھان تاں تُساں سُنیا ای ہووے گا، ویکھ جٹ دی عقل گئی، مَجھ ویچ کے گھوڑی لئی، دُدھ پینوں گیا، لِدّ سٹنی پئی۔

میں بھاویں مَجھ ویچ کے گھوڑی نہیں لئی پر لِدّ تاں فِر وی سٹنی ای پیندی اے۔ایہ شوق دیاں ونگاں نیں تے شوق دا کوئی مُل نہیں ہوندا۔گھوڑی رکھن آلا شوق، نِرا شوق نہیں اے۔میرے شریکاں کول گھوڑے گھوڑِیاں نیں۔میں اوہناں توں فرِ کِویں پچھے رہ سکناں۔اصل وِچ شریکاں وِچ وَسّنا ڈاڈھا اوکھا ہوندا اے۔نفعے نُقصان دی پرواہ کرن والا شریکاں وچ سِر اُچا کر کے نہیں ٹُر سکدا۔وِچ شریکاں وَسّیے، اندروں روئیے باہروں ہَسّیے۔

گھوڑی رکھن دی حد تائیں شریکاں نال برابری کرنا میرے لئی بڑی حد تک ٹنگ بھنا کے راء سداون آلی گل اے پر مینوں کوئی پرواہ نہیں۔میں ایہ سوچ کے خُش آں کہ گھوڑے گھر سُلطاناں تے مَجھیں گھر وریاماں۔

میں کدے کدار گھوڑی اُتے سواری تاں کردا ای آں، اوہنوں پِنڈاں دے میلیاں ٹھیلیاں وچ گھوڑے گھوڑِیاں بجھاون دے مقابلیاں وچ بجھاندا وی آں۔میلے وچ جھنڈی جِتن دی خُشی تاں ہوندی ای اے پر شریکاں نال گھوڑی بجھاکے جِتن دا جہڑا سواد اے اوہ میں بیان نہیں کر سکدا۔ایہ تاں کوئی نویکلی خُشی تے انوکھی ای لذت اے۔لفظ مُک جاندے نیں خُشی نہیں مُکدی۔خُشی نال وراچھاں کِھلردیاں نیں تے کِھلریاں ای رہ جاندیاں نیں۔کئیاں دیاں تے پاٹ ای جاندیاں نیں۔بندا سُتا پیا وی مُسکاندا تے ہواواں وچ اُڈدا پِھردا اے۔

ایسے طرحاں ہارن دی جہڑی تکلیف تے اذّیت اے اوہ وی بیانوں باہر اے۔شریک کولوں ہار کے بندا مر مر مٹی ہو جاندا اے۔زمین ویہل نہیں دیندی کہ بندا نِگّھر جاوے۔رب سوہنا اوس پیڑ توں بچائی رکھے تے جے کِدھرے مُقدّر ہر جاون تے ہار ہو جاوے تاں اللہ پاک اوس ہار نوں جرن تے جر کے زندا رہن دا حوصلا دیوے۔دِل نوں سمجھاون لئی بندا بھاویں جِنّیاں مرضی دلیلاں تے تسلّیاں پیا دیوے، شریک کولوں کِسے وی مدان وچ ہوئی ہار نوں جرنا ڈاڈھا اوکھا اے۔صِرف پاک پروردِگار دی کریمی ای اوس غم تے دُکھ دی گھڑی وچ سہارا تے مددگار ہوندی اے۔

مقابلے وِچ ہاریا ہویا جانور گھر رکھنا بڑا اوکھا ہوندا اے۔بندا جد وی اوہنوں ویکھدا اے، ہار دا پھٹ سجرا ہو جاندا اے تے ان ڈِٹھے زخم وِچوں لہو رِسن لگ پیندا اے۔کدے کدے بندا ایس اُمید تے گھوڑی یا گھوڑا رکھ لیندا اے کہ اگلی وار اوہ سارے دھونے دھو دیوے گا۔کئی دفعا اوہ تہاڈی رکھ لیندا اے تے جِت دا سہرا تہاڈے سِر سجا دیندا اے۔تے کئی وار اگلے حالوں وی جاندا اے۔فِر بندا غُصّے وچ آکے اوہنوں گولی نہ وی مارے تاں ٹانگے آلے نوں ضرور ویچ دیندا اے۔

ایہ جہڑی گھوڑی میں رکھی ہوئی اے ایہنوں میں دو تِن واری مقابلے وچ بجھایا اے تے ایہنے اِک وار وی میری کنڈ نہیں لگن دِتی۔تِنّو واراں ای میرا سِر تے نک اُچا رکھیا اے۔ایسے پاروں میری ایہ گھوڑی ہُن شریکاں دیاں اکھاں وچ کھٹکدی اے۔رب وَلّوں ای کوئی کرم نوازی اے کہ اوہناں دی ایہ جُرئت نہیں ہوئی کہ اوہ میری گھوڑی نوں چور پوا دیون۔نہ ای اوہناں نوں ایہ شینت ہوئی اے کہ اوہ اوہنوں زہر دے دیون۔ساڈے ایتھے پِچھلے سال دی گل اے دارے وِرک دی نُقری گھوڑی نوں اوہدے اپنے بھتیجے ای شریکے پاروں نہر وچ ڈوب کے مار دتا سی۔گھوڑی نوں ڈَولی پائی ہوئی سی۔جانن والے جاندے نیں کہ ڈَولی گھوڑی دی دھون تے اگلی لت نوں پایا ہویا رَسّا ہوندا اے۔اوسے رسے پاروں گھوڑی اپنی دھون نوں اِک حد توں زیادہ اُتانہ نہیں کر سکدی۔جے کوئی پُچھے گھوڑی نوں آخر ڈَولی پائی ای کیوں جاندی اے۔ایہدا سادا جہیا جواب اے تاں جے گھوڑی اوتھے نیڑے تیڑے ای چردی رہوے بُہتی دُور نہ جاوے۔دارے دے بھتیجے نےنیڑے ای وگدی نہر توں پانی پین گئی گھوڑی نوں سوٹی مار کے اگانہ ڈونگھے پانی وچ کر دتا۔ایسراں گھوڑی دا نک پانی وچ ڈُب گیا تے ڈَولی پاروں اوہ دھون اُتانہ نہ کر سکی۔

میرے آلے شریکاں نوں رب نے پُجایا ای نہیں، ورنا پُجیا شریک کدوں ولاندا اے۔اُنج اوہ ویکھدے میری گھوڑی نوں بھیڑیاں نظراں نال ای نیں۔کئیاں دی نظر، تُسیں جاندے ای او پتھر پاڑ ہوندی اے۔

ایہ گھوڑی مینوں بڑی لڈِکّی اے۔لڈِکّا جانور ویکھدیاں ویکھدیاں نخریلا ہو جاندا اے۔اِک دِن دی گل اے، تے جِس دِن دی میں گل پیا کرنا آں، اوس دِن پک نال میری گھوڑی نظرائی گئی سی۔جے اوہنوں اوس دِن کِسے بھیڑے بندے دی نظر نہ لگدی تاں اوہ اوسراں کدے وی نہ کردی جِسراں اوہنے اوس دِن کیتا۔اوس دِن میں پلاکی مار کے گھوڑی تے چڑھن لگا تاں اوہنے میرے سنبھلن توں پہلوں ای مینوں تاں کلَدّ کے بھوئیں اُتے سٹیا تے خُد موٹھاں آلے دُہاڑے نوں مدان دے گئی۔قِسمت چنگی سی کہ میں اوتھے پئی ہوئی چرنی اُتے نہیں ڈِگا یاں سِر پرنے بھوئیں اُتے نہیں ڈِگا۔ جے اِنج ہوندا تاں کوئی زیادہ اَوہری سٹ وی لگ سکدی سی تے کوئی وڈا نُقصان وی ہو سکدا سی۔ فِروی چانچک تے بے سُرا ڈِگن پاروں میرے نِکّے لک اُتے زبردست سٹ لگی۔تے میرے کولوں اُٹھنا مُشکل ہو گیا۔

اوس ویلے اوتھے نیڑے ای تے پیلیاں وچ وی کافی لوک کم پئے کردے سن۔کوئی پٹھے وڈھدا پیا سی، کوئی پٹھے کُتردا پیا سی۔اِک ادھا اپنی لویری لئی گتاوا بناندا پیا سی۔ہر کوئی اپنے کِسے نہ کِسے کم کار وِچ رُجھیا ہویا سی۔اوہناں لوکاں وِچ میرے شریک وی سن۔شریکا کُتیکا ہوندا اے۔اوہناں مینوں اِنج بھوئیں اُتے ڈِگدیاں ویکھیا تاں اوہ سارے ٹاہ ٹاہ کر کے ہسن لگ پئے۔

،،چودھری بُڈھا ہو گیا۔گل اصلوں رہ گئی لگدی اے۔ہور ۔۔۔۔تاں چھڈوگھوڑی چڑھن جوگا وی نہیں رہ گیا،،اِک شریک نے چرکا لایا۔چودھری وی اوہنے کوئی عزت نال نہیں سی بلایا۔مینوں یقین سی۔

"گھوڑی نے اپنے چودھری نوں بے پسِند کر دتا اے۔ایہ جانور بڑے سیانے ہوندے نیں۔ایہناں نوں بندے کبندے دی بڑی پچھان ہوندی اے"۔ اِک ہور نے ٹِچکر کیتی۔

"اُٹھ بہیں گا کہ آ کے اُٹھائیے،،؟

تیجے نے آپ بھانے ہمدردی وکھاندیاں دوروں ای پُچھیا۔میرے نیڑے کوئی نہیں آیا۔حالاں تُسیں جاندے او ایہو جہیے موقعیاں تے اُٹھاون لئی پُچھی دا نہیں اے، بھج کے اُٹھائی دا اے۔

"نہیں نہیں میں آپے ای اُٹھ بہاں گا، کوئی خاص سٹ نہیں لگی،، میں چھیتی نال بانہ کھلی کر کے آکھیا۔میں اوہناں دا اندرلا کوڑھ جاندا ساں۔

"چنگا فِر اُٹھ کے ٹُر۔ایسراں اوا گھت گھوڑی کلَدّ دیوے تاں چھیتی نال اُٹھ کے تَتّے تاء ٹُری دا اے۔ کوئی اوہر شوہر پئے جاوے تاں نِکل جاندی اے،، اِک بُڈھے نے مشورا دِتا۔

اوس ویلے میرا ایہ حال سی کہ اُٹھن دی ہانگیا(سکت)نہیں سی۔میرا دِل پیا کردا سی کہ بھوئیں اُتے لم لیٹ ہو جاواں تے اکھاں میٹ کے جھٹ چنگا سکون کراں۔پر لوکیں ویکھدے پئے سن۔میری انکھ نے ایہ گوارا نہ کیتا کہ اوہناں نوں ہور ہسن دا موقعا دیواں۔میں پیراں بھار اُٹھن دی کوشش کیتی پر اُٹھیا نہ گیا۔دوواں ہتھاں دیاں تلیاں بھوئیں اُتے ٹکا کے اُٹھدا تاں سوکھا اُٹھ بہندا۔پر ایہ مردانگی دے خلاف سی۔پہلوں تاں میرے ورگے شاہسوار دا گھوڑی اُتوں ڈِگنا ای بڑی ہیٹھی آلی گل سی اوس توں بعد انج بھوئیں اُتے تلیاں لاکے اُٹھنا تاں اُکا ای ڈُب مرن دا مقام سی۔

میں شاید پہلوں دسیا نہیں کہ جسمانی لحاظ نال میں کوئی ایڈا تگڑا بندا نہیں آں۔نِکّے قد دا ماڑکو جہیا بندا آں۔کُجھ لوک ساڑے نال میری کنڈ پِچھے مینوں چِڑا وی آکھدے نیں۔جِویں کہ آکھیا جاندا اے۔کُکّڑی نوں تاں تِکلے دا دغ ای کافی ہوندا اے۔اوہنوں کوئی پھالے تاء تاء کے نہیں لائی دے۔میرے واسطے اینی کُو سٹ ای وادھو سی۔سچی پُچھو تاں میرا کُونڈا ہوگیا سی۔میں بس بے شرمی مَلّی ہوئی سی۔

میں کُجھ چِر پیراں بھار بیٹھا رہیا تے اپنی طاقت تے حوصلا اکٹھا کرن دی کوشش کردا رہیا۔لوکیں ویکھدے پئے سن، زیادا چِر ایسراں بھوئیں اُتے بیٹھے رہنا وی چنگی گل نہیں سی۔آخر دنداں تھلے جِبھ دے کے اُٹھیا تاں مینوں اِنج لگیا جِویں میرے لک دا کڑاکا نِکل گیا اے۔بُہت زیادہ پیڑ ہوئی تے متھے اُتے تریلی آگئی۔لتّاں کنبیاں تے اوہناں میرے جُسّے دا بھار چُکنوں اِنکار کر دتا۔پر ۔۔۔۔۔تے پیڑ پاروں کُرلانا جھاگاں کراون آلی گل سی۔

ایہو سوچ کے میں ماڑا جہیا ٹیڈھا ہوکے ہولی ہولی ٹُرن دی کوشش کیتی۔پیڑ ودھدی لگی گئی تے ٹُرنا محال ہو گیا۔میں ڈِھیٹھ بن کے ٹُردا لگا گیا تے اَیویں کُجھ پیر چل کے ڈِگ پیا۔میرے سارے دیوے گُل ہو گئے۔

اوتھے مینوں ویکھن آلیاں ای اوتھوں آ چُکیا۔

کِنے ای دِن مالشاں کروا کے، رُوں دے تَتّے گیبیاں دی ٹکور کرکے تے ہور اُرلم پرلم دواواں کھاون توں بعد میں چلن پِھرن جوگا تاں ہو گیا پر لک پیڑ دا سدیوی روگی وی ہو گیا۔

تے ہُن میں ٹُرنا تاں آں پر تھوڑا کُبا تے ٹیڈھا ہوکے۔

گھوڑی تاں اُکا ای بھَجا نہیں سکدا۔

٭٭٭٭٭