دوستو فسکی دے ناول دا پنجابی ترجما " لُکویں اندروں" /قسط نمبر3

دوستو فسکی دے ناول دا پنجابی ترجما " لُکویں اندروں" /قسط نمبر3

سبھ توں وڈی خوبی حدوں ودھ سوجھ بوجھ اے جو فطرتی اُصولاں مطابق اے تے بے عملی نال کوئی تبدیلی نہیں لیائی جا سکدی۔ایہدا سِٹا ایہ نکلے گا کہ تہاڈے تے بدمعاش ہوون دا الزام نہیں لایا جا سکدا۔جویں بدمعاش ہوون وچ کسے قسم دی تسلی ہو سکدی اے جے اِک وار وی احساس ہو جائے کہ اوہ واقعی بد معاش اے۔۔۔۔۔بس ایہ ای کافی اے۔میں کافی ایدھر اودھر دیاں گلاں کر چُکیاں۔میں ہر گل نوں بیان کر دِتا ایس قسم دی خُشی دی ویاکھیا کیتی جا سکدی اے ،میں ایہدی تہ تک اپڑ جاواں گا ایس لئی میں قلم پھڑ لیا ۔

مثال وجوں میں بہتا آکڑ والا واں۔ اینا شکی مزاج تے دُکھی جویں کوئی کُبا ہوئے یاں بونا۔میں سچ کہندا کہ کجھ اجہے لمحات وی ہوندے نیں کہ جے میرے مونہ تے چپیڑ وی مار دتی جاوے تاں سچی وچ مینوں خُشی ہووے گی۔میں سچ دسدا کہ میں وکھری قسم دی خُشی دی بھال وچ کامیاب ہو جاواں گا بے شک مایوسی دی خُشی مایوسی وچ وی کافی سواد دیندی اے جدوں انسان حدوں ودھ مایوسی دا احساس ہوئے ۔۔۔۔ تے جدوں کوئی کسی دے مونہ تے چپیڑ ماردا تے مار کھان دا شعور کویں چھا جاندا اے۔ایس دا سبھ توں بھیڑا پکھ ایہ اے کہ ہر گل دا مینوں ای قصور وار ٹھہرایا جاندا اے۔۔۔۔جاندا اے۔۔۔سبھ توں ودھ گھٹیا دِکھائی دین والی گل ایہ اے کہ مینوں میری غلطی توں بغیر قصور وار منیا جاوے ۔۔۔پہلی گل ایہ اے کہ میرے تے الزام لایا جاندا اے کہ آل دوال دے لوکاں توں ہُشیار رہواں۔(میں ہر ویلے اپنے چفیرے لوکاں نوں ودھ چالاک سمجھدا تسیں یقین کرو گے کہ میں شرمسار آں) فیر وی میں اپنیاں نظراں دوجی طرف رکھیاں نیں تے کدی وی سِدھی نگاہ نال نہیں ویکھیا۔میں کھلھے دل نال کہندا ہاں کہ میں ای قصور وار ہاں تے ایس دا بے مقصد ہوون دی وجھا توں مینوں دُکھ ہوندا اے۔ میں پک نال نہیں کہہ سکدا ہاں کہ میں ہمت حوصلے والا بندا آں۔شاید میرے قاتل میرے مونہ تے چپیڑ ماردے کیوں جے فطرت نوں تاں وساریا نہیں جا سکدا۔جے فطرت موجب چپیڑ ہوندی تاں ایہ ہتک سی۔آخر کار میں بلند ہمت توں وکھ وی کجھ بننا چاہناں تے جے اپنے قاتلاں کولوں بدلا لینا چاہواں تے نہیں لے سکدا۔ایہ ایس لئی اے کہ میں کدے کُجھ کرن دا سوچیا ای نہیں بھاویں میں کجھ کر وی سکدا ساں۔میں سوچیا ای کیوں نا؟ایس بارے کجھ گلاں کرن دی سدھر رکھدا۔

باب نمبر 3

اوہ لوک جو بدلا لینا یاں اپنے حق واسطے کھلونا جاندے نیں اوہ عام طور تے ایس گل ول دھیان وی رکھدے نیں کہ اوہ انج کویں کردے نیں؟اسیں فرض کرنے آں کہ اوہ بدلے دے جذبے ہیٹھ ای ایہ سبھ کردے نیں کیوں جے وقتی طور تے ایہ ای جذبا اوہناں کول ہوندا اے۔اجہیا بندا اک ڈھگے دے نیویں ہوئے سِنگ ورگا ہوندا اے جو اپنے نشانے ول نسدا اے تے اوس نوں دیوار توں وکھ کجھ وکھالی نہیں دیندا ۔ ( لوکو! دیوار ول مونہ کرن دا مطلب اے اجہے لوک جو سُچل ہوندے نیں پورے کھرے لوک ۔ایہناں لئی دیوار دی کوئی اوقات نہیں ہوندی)جویں کہ اسیں لوک جو سوچدے آں تے کجھ نہیں کردے ایہناں لئی اک پاسے ہونا مونہ موڑنا نہیں اے۔مونہ موڑن دے بہانے نال اسیں خُشی بھالنے آں تے عام طور تے خُد تے یقین نہیں کردے آں۔تے سارے کھرے پن دے ہوندیاں وی خُد تے یقین نہیں کردے آں۔ایہناں واسطے دیوار اِک حد تک سکون دیندی اے اَتے اخلاقی طور تے وی طاقت ملدی اے ۔اخیر تے انج وی ہو سکدا اے کہ ایس وچ کوئی راز لُکیا ہووے (دیوار بارے بعد وچ گلاں)

میں اجہے کھرے بندے نوں سُدھارن بندا ای کہواں گا۔جدوں اوس دی رحمدل فطرت ماں نے ایہنوں ویکھن لئی جنم دے دتا۔میں اجہے بندے نوں رشک نال ویکھن لگ جاندا۔کیہ اوہ امورکھ اے میں تہاڈی ایس سوچ پاروں لڑاں گا نہیں۔پر سانوں ایہ جاننا چاہیدا اے کہ اک سادھارن بندا بے وقوف ای ہوندا اے۔تہانوں ایہ کویں پتا اے؟اصل وچ مینوں ایس اندر سُہپن لگدا۔۔۔ تے ایس شک دے کارن میں ہور ایس گل نوں منن لئی تیار ہو ئی جا رہیاں جے انج کہیا جا سکدا اے۔مثال وجوں جے تسیں اک سا دھارن بندے دی بدلدی سوچ نوں ویکھو تے پتا چلے گا کہ بُہتی عقل والے فطرت نوں رد کردیندے نیں۔( ایہ لگ بھگ صوفیانا فکر اے جس بارے مینوں شک وی اے) ایس رد کرن والی سوچ انسان انج گواچ جاندا اے کہ اپنے آپ نوں چوہا سمجھن لگدا اے۔اوہ حدوں ودھ عقل والا چوہا اے۔ایہناں سبھ دے باوجود وی چوہا ،چوہا ای رہندا اے تے انسان،انسان ایرہندا اے۔ایس دا سبھ توں بھیڑا پکھ ایہ اے کہ اوہ اپنے وجود نوں چوہے وانگ ای ویکھدا بھاویں کسے نے ایس نوں اجہیا کرن لئی نہیں کہیا اے۔آؤ اسیں سوچدے آں کہ اک لمحے لئی اوس نوں ایہدے وچ اپنی بے عزتی محسوس ہوئی۔( اوہ ہمیشا اپنی بے عزتی محسوس کردا اے)تے بدلا وی لینا چاہندا اے۔ہو سکدا اے کہ فطرت تے سچائی والے انسان وچ بدلا ہور اکٹھا ہو گیا ہووے۔جویں کسے نے اوہدی ہمت توڑی اوہدے اندر بدلا لین دی سدھر جاگی جو فطری مورکھتا دی وجھا توں ای اے۔کیوں جے سچا تے کھرا بندا اپنے بدلے دی فطرت نوں انصاف سمجھدا اے پر چوہا ایس انصاف تے یقین نہیں رکھدا۔

جاری اے

٭٭٭٭٭