چڑھدے پنجاب توں بُوٹا خان سُکھی دیاں مِنی کہانیاں

چڑھدے پنجاب توں بُوٹا خان سُکھی دیاں مِنی کہانیاں

چُھٹیاں

اَج چُھٹیاں توں بعد سکول وچ فر رونقاں پرت آئیاں۔اج پہلا دن سی۔سارے بچیاں دے چہرے کھِڑے ہوئے سن۔اوہ اپنیاں اپنیاں چُھٹیاں بِیتن دیاں گلاں کر رہے سن کہ اینے نوں ماسٹر مہندر سنگھ کلاس چ پہنچ گئے۔سارے بچیاں نے اوہناں نوں ادب ستیکار دتا۔ماسٹر مہندر سنگھ کہندے”بچیو! چُھٹیاں کوِیں رہیاں؟میرے نال وی سانجھیاں کرو۔“

اوہ ہُن واری واری سارے بچیاں توں چُھٹیاں بارے پُچھ رہے سن۔کوئی بچا کہندا اسیں شملے،کوئی منالی تے کوئی ہور دھارمک تھاواں تے گئے۔اَنت وچ سبھ توں پچھے بیٹھے سُکھی دی واری آ گئی۔ماسٹر نے اوس توں پُچھیا تاں او س نے کہیا ”سر جی،میری وڈی بھین دا ویاہ اے۔ایس لئی پیسیاں دی زیادا لوڑ اے۔مینوں تاں گھر دیاں نے اپنے نال جھَونا لاؤن لا لیا سی۔میں سارا دن جھَونا لگواندا سی۔سر جی،میں سکول دا کم وی تاں دو دن پہلاں ای رات نو ں جاگ کے کیتا اے۔“

ماسٹر جی ہُن چُپ ہو گئے سن۔اگے اوہناں کسے توں کجھ نہ پُچھیا تے بچیاں نوں اَج واسطے گلاں کرن لئی کہہ کے آپ کلاس چوں باہر ہو گئے۔

امیراں دا بھنڈارا

پِنڈ دے اِک نامی بندے نے مُنڈے ہون دی خُشی وچ ہر بندے نوں خُش کرن دی پوری کوشش کیتی۔اوس نے رکھی پارٹی وچ وڈے توں وڈے لیڈراں نوں بُلایا۔اوہناں لئی کھان پِین دا کھلھا پربندھ کیتا ہویا سی۔جہڑا وی پارٹی وچ شامل ہون لئی آؤنداسیوادار اوس نوں گڈی یاں موٹر سایکل توں اُترن سار،روٹی،چاہ والے ٹینٹ وچ لے جاندے تے اوہ چنگا کھا پی کے باہر نکلدے۔

اوس ٹینٹ کول کجھ سنگتاں ڈولو چُکی کھڑیاں سن تے اوہ بھکھیاں نظراں نال سیواداراں نوں کہہ رہیاں سن،”سانوں وی کجھ کھان پِین لئی دے دیو،ساڈے بچے بھُکھے نیں۔“

پر سیوادار ہر وار کہہ دیندے ”پہلاں مہماناں نوں کھا لین دیو،ساڈے بچے بھُکھے نیں۔“

ایس طرحاں کردے شام ہو گئی سی تے اوہ اوتھے دیاں اوتھے کھڑیاں بھکھیاں نظراں نال کھانے دی اُڈیک کر رہیاں سن۔ایہ کیہ؟اوہ ویکھ کے حیران سن کہ اوہناں نے سامان سانبھنا شروع کر دتا سی تے کھان لئی اک کِنکا وی نہیں سی بچیا۔ہُن اوہ ترس بھری حالت تے لاچار جہیا ہو کے واپس جاندیاں گلاں کر رہیاں سن کہ ایہ تاں امیراں دا بھنڈارا سی۔ایہ تاں رَجیاں نوں رَجاؤندے نیں،جس وچ بھکھے غریباں لئی کوئی تھاں نہیں۔

ڈرنے

بازار وچ بزرگ نال اِک بچا تُریا جا رہیا سی۔بچا اوس بزرگ نوں پُچھ رہیا سی کہ باپو جی تُسیں کھیتاں وچ ڈرنے کیوں لگاؤندے او؟

تاں اوس بزرگ نے کہیا ”پُت تاں جو اَوارا پِشو ساڈیاں فصلاں خراب نہ کرن تے ایہناں توں ڈردے رہن“

ایہ سُن کے بچا بولیا،”باپوجی،ایس بازار وچ تاں ہر دُکان دے موہرے سوہنے سوہنے کپڑے پا کے ڈرنے رکھے ہن۔ایہناں دُکاناں والیاں نوں کس توں ڈر اے؟“ایہ سُن کے بزرگ چُپ کر گیا۔

نوجوان

چِٹے رنگ دی گڈی بڑی تیز کولوں لنگھی،جو اگے جا کے اِک پیدل کُڑی کول رُکی۔اوس وچوں چار نوجوان باہر نکلے،جو نشے وچ دُھت لگدے سن کیوں کہ اک تاں مونہ انھیرا ہو گیا سی تے دوجا اوہناں دیاں حرکتاں توں انج لگ رہیا سی۔اوہناں نے کُڑی نال اشلیل حرکتاں کیتیاں۔اوس نے شور مچایا،میں وی دُوروں للکار مار دتا۔جدوں میں کول پہنچیا تاں اوہناں نے کار بھجا لئی،جس دے پچھے لکھیا سی” بھگت سنگھ تینوں فیر آؤنا پوے گا“ ایہ پڑھ کے میریاں اکھاں وچوں ہنجو آپ مہارے ویہ تُرے تے میں سوچیا،کیہ اسیں۔۔۔۔۔

سانجھ

اَج پِنڈ وچ سبھ توں وڈے بزرگاں دی موت ہو گئی سی،جس نوں انتم وداعیگی دین لئی پِنڈ دا ہر اِک بندا پُہنچیا سی،اوتھے بہت وڈا اکٹھ سی تے ہر بندا اوس بزرگ دیاں تعریفاں کر رہیا سی۔ایدھر اک شہر تو ں آیا بزرگ

دا دوست اک ہور بزرگ دوست نوں کہہ رہیا سی کہ موت تاں اک سچ اے،جو ہر اِک نوں آؤنی اے پر پِنڈاں دی موت،موت اے۔ایتھے تاں سارا پِنڈ اکٹھا ہو جاندا اے۔اَج وی لوکاں دے دِلاں وچ سانجھ اے پر شہر وچ تاں کوئی آؤندا ای نہیں،اوتھوں دا مرنا وی کاں کُتیاں والا اے،ایہ کہندے دا اوسدا گچ بھر آیا۔

ٌٌٌ٭٭٭٭٭