متھاج؟

متھاج ؟

علی انور احمد

اسیں دوویں بیلی،اشرف عابد تے میں ،اپنے قصبے دے ماڑے جہے ہوٹل (ٹی سٹال) دے نیڑیوں لنگھدے پئے ساں۔اوتھے چاہ بناون والے بیلی نوں گرما گرم چاہ پَوّے نال پھینٹدیاں تے پتیلی وچوں کپّاں وچ اُلدّدیاں ویکھ کے اشرف عابد دے مونہ وچ پانی آ گیا۔تے جدوں اوہنے اوتھے بیٹھے ہوئے کجھ بندیاں نوں تتّی تتّی چاہ دیاں سواداں نال چُسکیاں لیندیاں تے اک دو نوں چاہ سُڑکدیاں ویکھیا تاں اوہدے کولوں اصلوں رہیا نہ گیا۔اوہدے لئی اگے پیر پٹنا مشکل ہو گیا۔

"کیہ خیال اے؟"بُلھاں اُتے جِبھ پھیردیاں اوہنے میتھوں پُچھیا۔

"نیک خیال اے"چاہ لئی اوہدی طلب ویکھ کے میری ہاسی نکل گئی۔

لوکی،افیم،چرس،شراب تے ہیروئن دا نشا کردے نیں۔ اشرف عابد اوہ بندا اے جہڑا چاہ دا تے صرف چاہ دا نشئی اے۔دیہاڑی وچ وِیہ وار چاہ دی آفر کرو نانہ نہیں کردا۔کئی واری اوہنوں سُکی صُلح مارن والا پھس جاندا اے۔

اوتھے چاہ پِین آلیاں دے بہن لئی لکڑی دے بنچ پئے ہوئے سن۔اسیں دوویں وی اوتھے پئے ہوئے اک ڈِھلے جہے بنچ اُتے بہ گئے۔اسیں چاہ دی اُڈیک وچ ساں جدوں ساڈا اک جانن آلا اوتھوں لنگھ پیا۔اوہدی نظر ساڈے اُتے پئی تاں اوہ ٹھٹھکیا۔اوہنے چلدے چلدے پیر مَلیا تے فر چلدا،رُکدا کجھ سوچدا ساڈے ول آون لگ پیا۔

اخیر اوہ ساڈے کول آکے کھلو گیا تے چُپ چاپ ساڈے ول ویکھن لگ پیا۔

"آ جا بہ جا جبار" اشرف نے اوہنوں دعوت دِتی۔

فر اساں دوواں تھوڑا جہیا سَوڑا ہو کے اوہدے لئی بنچ اُتے جگھا بنائی۔اوہ ساڈے نال کھیہ کے بہ گیا۔

جبار اک پرایویٹ سکول چلاندا پیا اے۔چار پنج اُستانیاں تے دو تِن مرد ٹیچر ملازم رکھے ہوئے سُو۔واہوا ٹورا ٹُریا ہویا اے اوہ بھوئیں بھانڈے والا وی اے۔

"چاہ پیو گے؟" اشرف عابد اوہدے کولوں پُچھیا۔

اوہ کسمسایا،انج لگا اوہ انکار کرُو اے۔فر کجھ سوچ کے اوہنے ہاں کر دتی۔

میں ہوٹل آلے نوں تِن اُنگلاں دا شارا کیتا۔اوہنے اِک نظر ساڈے ول ویکھیا، ہاں وچ ہیٹھاں اُتانہ سر ہلایا تے چُپ چاپ اپنے چاہ بناون والے کم وچ رُجھ گیا۔

" پیسے میں دیواں گا" چاہ پی کے اُٹھن لگے تاں جبار نے بوجھے وچ ہتھ ماردیاں آکھیا۔

"نہیں پیسے اسیں دیاں گے"میں اوہنوں روکدیاں آکھیا۔

"نہیں یار پیسے میں دیواں گا۔تُسیں شاعر لوک او" اوہنے چاہ آلے ول قدم ودھاندیاں آکھیا۔

"جبار صاحب اسیں شاعر ضرور آں،متھاج نہیں آں" اشرف تِرکھی اواز وچ بولیا۔

"نہیں نہیں ایہ گل نہیں"جبار چھیتی نال بولیا۔

"ہور کیہ گل اے؟'

"میں تاں بس اُنج ای۔۔۔۔۔۔"اوہنوں کوئی گل نہ آئی تے اوہ تھتھلدا ہویا چُپ کر گیا۔

پیسے اسیں دِتے تے بعد اچ اسیں دوویں آپو وچ ایس وِشے تے گل بات کردے رہے کہ جبار نے "تُسیں شاعر لوک او"بول کے سانوں وڈیایاسی یاں۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

اوہدا اوہیو مطلب سی جہڑا اسیں سمجھے ساں۔

٭٭٭٭٭