(کہانی،اک ماں دی،(ناول وچوں اِک حصا

کہانی،اک ماں دی

(ناول وچوں اِک حصا)

زاہد حسن

ملیاں آلے توں نوں آلے موڑ تے مڑ نوں آلے موڑ توں پنڈ تیک میں ٹانگے و چ جتی مشکی گھوڑی دیاں ٹاپاں حالے وی انج ای سن سکداں،اک خاص طرحاں دا ردھم جویں فطرت آپ سر تے لے نال سمے دے کناریوں کوئی گاؤن ہنے دے ہنے گاوندی ہووے۔تسیں دوویں تاں حالے ڈھیر نکیاں ای ھوو گئیاں تے فلک شیر دے ٹانگے تے گھوڑی بارے بھاویں ڈھیر نہ جاندیاں ہوو۔

،میں نکی جیہی آہی پر میں کیویں بھل سکدی آں، ماسی آکھدی ہے۔اوہ تاں ھک ھونی آنگ ای ورتی ساڈے سراں اپر،ٹانگے تے لاری دا بھڑنا تے کنیاں ای لوکاں دی تباھی تے بربادی۔۔، مڑ کے نہ بنایا اوس وی ٹانگا۔۔،

اسیں تاں کئ آریں وستیوں،ملیاں آلے اپڑدے آی ایس آس تے ھاسے جو اوتھے مامے فلک شیر دا ٹانگا کھلوتا ھوسی تے ساڈے اپڑدیاں ای ماما اوھنوں لے کے ٹر پوسی،اوس دیہاڑ اوہ ھور اسواریاں نوں وی نہ اڈیکسی۔،،

میں انج جیویں یاداں دی مگر تے کھلوتا نیویاں سراں وچ وگدیاں ماضی دیاں واواں دی واج سندا ہوواں،پر چوّی(24)ورھے ہو گئے،پورے چوّی 24 ورھے،گھٹ نہ ودھ،جدوں اساں فلک شیر دی اوس مشکی گھوڑی دے مرن تے ٹانگے دے ٹٹ بھج جان دا دکھ وی سیہا۔انج بھاویں فلک شیر تاں بچ گیا،ساہمنیوں آؤندی پرانی جہی لاری دا منہ سدھا ٹانگے دے بمب تے سنیا تے بمب،پھٹی تے سیٹ اتے اوس پاسے بیٹھیاں اسواریاں سنے سارا کجھ دھروندی ھوئ اپنے ھیٹھ ولیٹدی گئی،انج جیویں واورولا نہیں سکے ککھاں تے کانیاں نوں ولیٹدا ھویا اپنے نال اڈائ لئ جاوندا،تے ماسی جیویں توں پئ آھندی ایں،ایس ہونی تے اوہدی لاہی تباہی اپنی تھاہریں،ایہدے نال وی ماں اوکھیاں ھوون،پینڈا جھاگن تے اپنی اربت مار کے پنڈ اپڑن آلی اک گل وی جڑی ھے۔ہویا جو وی،پر ہک کارن تاں میں وی بنیا۔

میں اودوں اکا داہ ورھیاں دا ای آھا،تے وستی دے ہورس بالاں آنگ مینوں وی وستی دے دکن الوں لنگھدی نہر تے جا ہر ایلے نہاون دی کالھ رھندی۔جیٹھ دیاں تتیاں لواں حالے چلدیاں ای پئیاں ہائن،میں نہاوندے نہاوندے ویکھیا جو اک لاری پل تے آن کھلوتی تے اوھندے وچ وستی دے ای سارے لوک وڑدے جا رہے نیں،

"ایہ بالے پیر دی نچنی تے جا رہے نیں سارے۔،، میرے نال نھاوندے اک بال آکھیا۔

ایس گل دا پتا لگنا آھا جو میں اتاولا جہیا ہویا اوس بس وچ جا بیٹھا۔سیٹ دے اولھے انج جو کسے دی نظر میرے اتے نہ پے جاوے،تریڑ اک پرانی سلوار تے سر تے دُھپ آروں بھین دی چنی،جیہدے کناریاں تے لگا گوڑھے رنگ دا گوٹا،حالے وی مینوں انج ای یاد اؤندی ہے۔حیرانی دی گل ایہ نہیں جو مینوں کسے بس وچ بیٹھنوں روکیا نہیں،میں اوتھے اپڑ کے میلے وچ گواچ گیا، جان بجھ کے۔شاماں ڈھیر ڈونگھیاں پے گئیاں،بس آلے مینوں تھوڑا بہت اڈیک کے پرت گئے تے میں اوس ای ڈونگھے،وناں ،کریاں تے جنڈ کریراں نال بھرے دربار اتے پوری رات لگھا چھڈی۔مینوں اوتھے اک ای جانو بندہ دسیا دولو کے کھرلاں دا،میں اوھندے توں توں وی لکیا رھیا۔بالا پیر توں نانکے پنڈ تیک دا مینڈر آلا رستا اجاڑ تے سنسان جہیا آھا،میں راتیں اوتھوں اکا نہیں لنگھ سکدا آھس۔۔،پر فجریں سویر پھٹدیاں ای مینڈر آلے راہ لگا،حالے آدھی وچ ای اپڑیا ھوواں گا،جو اگوں ماما ذی الوقار آوندا ٹکر پیا،اوس مینوں ویکھیا،کھلوتا،حال حوال کیتوس،تے ایہ آکھ کے جو مڑ کے آونداں تے تیرے ایس حالیں آون دا ویروا لینداں؟,,

میں پنڈ اپڑ گیا ۔

اودوں جویں ای بس مڑ کے وستی اپڑی تے ماں اوتھے ساہمنے ای کھلو تی مینوں پئی اڈیکے،جدوں مینوں بس وچوں لتھیاں نہ ویکھیوس تے ایہ پتہ لگیوس جو میں تاں اوتھے ای میلے دی بھیڑ وچ کدھرے گواچ گیاں،اوہ آدھ موئی جہی ہو کے ہو کے گھر مڑ گئی،تے دینہ ہوندیاں سار ای میرے بھین بھرا نوں کسے رشتے دار دے سپرد کر کے پنڈ نوں ٹر وگی۔حالے ڈیگر ویلا ای آھا جو اوہ پنڈ آن اپڑی،ھن میرا اوہ امتحان شروع ہویا جہندے بارے میں اکا سوچیا ای نہیں اہا،مار کٹ تاں کوئی نہ ہوئی،پر ملامت اینی ہوئی جو میرا منہ تاں بھوئیں الے نوں آہا تے ماں، نانی،مامیاں،ماسیاں دیاں گلاں انج جیویں میرے آر پار ہو رہیاں ہوون، پر میرے نال ایہ سارا کجھ ڈھیر چر تیک نہ چل سکیا۔اوسلے ای مسیت وچ اعلان ھویا۔،،جو ملیاں آلے توں آؤندے اک ٹانگے تے لاری دا ایکسیڈنٹ ہو گیا ہے پر حالے تیک ایہ پتانہیں چل سکیا،جو ٹانگا کس پنڈ دے بندے دا ہے؟,,گھٹ ودھ ست بندے مر گئے نیں؛مڑ کے میں ویکھیا جو سارے بھیناں،بھرا ھورس گلاں وچ لگ گۓ،پر پونے کو گھنٹے مگروں ای ایہ اعلان سن کے سمجھو جو سبھناں اتے قیامت ای تاں گزر گئی جویں۔ جس ٹانگے دا حادثا ہویا ہے اوہ اپنے ای پنڈ دے فلک شیر دا آہا؛اوہ آپ تاں بچ گیا ہے پر اوہندے نال اپنے دھیاں،پتراں اسطے وری دا سمیان لین گیۓ ہوے مئیں مودی سنے اوہندے گھر دیاں سوانیاں بندے مر گئے نیں۔"

پنڈ آلیاں نوں منت کیتی جاندی ہے،جو کجھ جنے منجھیاں تے بتیاں لے کے اوتھے اپڑن تاں جو مر جاون والیاں نوں پنڈ لیایا جاسکے،ایکسیڈنٹ پنڈ توں کوئی پنج کوہ دور ھویا آھا،پر اعلان سن کے نانکے گھر تاں انج سمجھو جو اک ڈونگھی چپ جیہی ورت گئی پہلے ،مڑ نال ای گھر سنے پوری بھینی وچ حال پاہریا شروع ہو گئی،ماں دعا تے دکھ نال اٹھیجے ہتھ منہ ال نوں لجاندیاں ہویاں آکھن لگی،" صحیح آکھدے نیں،رب دے ہر کم دے وچ اک حکمت لکی ہوندی ہے،ویکھ،پترا،نہ توں آؤندیوں تے نہ میں تیرے مگر اتاولی ہوئی اؤندی تے نہ ای آپدے نگھے بھرا نال ایس ایلے بنی مصیبت تے ویلے سر اپڑ سکدی-

فلک شیر تے مئیں مودی کئیاں تے تاں جو قیامت آونی اہی،ا گئی پر اسیں مڑ کے اوس ٹانگے تے بہ کے کدی نہ آسکے،پر اوہ ہک خاص طرحاں دا ردھم جویں فطرت آپ سر تے لے نال سمے دے کناریوں کوئی گاؤن ہنے دے ہنے گاوندی ہووے،حالے وی میرے کناں وچ اوویں ای ٹاپاں ماردا گونجردا ہے،ایہ گاؤن،میں بھلا نہیں سکیا،اوس مشکی گھوڑی نوں،تے ٹانگے نوں،گھوڑی جہنوں گھر دی حویلی وچ اک خاص تھاہریں رکھیا،سنبھالیا جاندا تے ٹانگا جو ہمیش لکڑ دے بنے تاکاں ساہمنے انج کھلا ہووندا جویں ہر آؤن والے نوں جی آیاں نوں آکھدا ہووے۔