"پوِتر کور ماٹی ہوراں دی کہانی "کوڈِیوں کھوٹے

کوڈِیوں کھوٹے

پوِتر کور ماٹی(لِپی انتر: محمد آصف رضا)

دَھرتی پھٹ جاوے گی...

اَسمان ڈِگےگا...

اجہیا کوئی تیز بھچال آوے گا

فنا کر جاوے گا میرے وجود نوں بھسم کر دیوے گا، میری انتر آتما نوں، بجھ جائے گا چراغِ زندگی۔ تے تسیں ویکھ لینا...ایہ دُنیا تاں جیوں دی تِیوں ہی رہے گی۔ کِدھرے کسے نوں کوئی فرق نہیں پینا۔ جے کسے دی روح کُوکےگی تاں اوہ صرف میرے ورگی الڑ بانجھ دی ...

اؤنتری نکھتری دی...

کسے ہور نوں کیہ فرق پینا، فرق تاں دیکھ لئو تسیں میرے پیارے پتی ہیپی نوں وی رتا نی پینا تے نہ پیا۔

مینوں ہسپتال وچوں نکل کے گڈی تک پہنچدے پہنچدے جویں کئی ورھے لگے ہون۔ میرے پیر مناں مونہی بھارے ہو گئے سی اوس دن، جد ہیپی نے کیہا سی،

“ڈاکٹر صاحب تسیں صاف صاف امرت دے ساہمنے ای دس دیو کہ پرابلم کیہ ہے؟ ایس نوں تاں ایہی وہم کھاندا رہندا کہ شاید نقص میرے وچ ہی ہے”۔

ڈاکٹر شرما نے بڑے ہی دھیرج بھاء تے حلیمی نال میرے ول تکدیاں سمجھاؤنا چاہیا،

“ہاں جی امرت جی ویری سوری، تسیں...تسیں...کدے وی ماں نہیں بن سکدے۔ مینوں بڑے دکھی من نال دسنا پے رہیا اے کہ ساریاں سکیننگ تے رپوٹس ایہی بیان کردیاں کہ تہاڈے اووریز نہیں ہن قدرتی طور تے ہی نہیں ہن شاید”۔

“ایہ کیویں ہو سکدا؟... نہیں...نہیں... ڈاکٹر. صاحب ضرور کوئی غلط فہمی ہوئی ہووے گی” میں اجہیا کجھ بولنا چاہندا سی، کجھ پچھنا چاہندی سی۔ پل دے پل تاں میرے آنے وی پتھر ہو گئے تے میرے ساہمنے بیٹھے ڈاکٹر. شرماں تے ہیپی وی جیوں پتھر دے بُت بن گئے۔... تے میں کوئی چوراہے تے پھردی... کھلے وال... پاٹے کپڑے، چیکدی، رولا پاؤندی... لوکاں دے بچّے کھوہ کے دوڑن والی عورت...پاگل عورت۔

آؤندے وقت، ہسپتال چ وڑدیاں ہی میں ساہمنے دیوار تے لگیاں پیارے تے گوبھلے جہے بچیاں دیاں تصویراں ویکھ ویکھ کویں خُش ہوئی سی جویں اوہ چابڑاں ماردے میری ہی گودی وچ آن بیٹھے ہون، ماں ماں کرکے۔ تے ہن واپس مڑدیاں تاں میں کنے ہی درد نال ونی روح لے کے جا رہی ہاں۔ ختم ہو گیا سبھ کجھ، دشوار ہو گیا جیونا میرا۔ میرا گھر شاید ہن میرا نہیں رہے گا، تے میرا ہیپی، اوہ بھاویں میرا تاں کدوں دا نہیں رہیا ۔ پر اک رشتے دی کڑی نے جوڑیا تاں اجے تک ہے نہ... جسنوں میں کسے قیمت تے نہیں ٹُٹن دیواں گی، اپنے ساہ ٹُٹن تک...

گڈی چلاؤندے ہیپی نے گھر پہنچدے تک کوئی سیکڑے میہنے طعنے میرے مُونہ تے لگاتار چپیڑاں وانگ مارے،

“کیہ کمی آئی میرے وچ دس ہن، نکل گیا نہ تیرا وہم، ہر گل تے مینوں ہی کہی جاندی سی وی تسیں جیہڑی آہ کھیہ سواہ خانے ہو، نشے کردے ہو... اوہی کارن اے ہور کوئی نہیں۔ توں ... ہُن توں سوچ... کہ کرنا کیہ اے ۔ تینوں پتہ میرے باپ کول صرف میں ہی میں ہاں تے جے میرا وی اگّا رُک گیا، ساڈی پیڑی ہی رُک گئی ... تاں کیہ حشر ہووےگا، ہُن توں ہی سوچ۔ حل کیہ ہے؟ بول ہُن، بولدی کیوں نہیں؟ ہاں...ہاں...حل میں دسداں تینوں، ڈائیوورس، ڈائیوورس دے دے مینوں”۔

میں نال دی سیٹ تے بیٹھی برف دی چٹان وانگ کھر کھر کے ختم ہو رہی ہاں۔ تے توں اگ دا گولہ، کہ تپدے پتھر دی چٹان کوئی، سمجھ وی کیویں سکدا میری خاموش گفتگو نوں۔ میں اکھّاں بند کرکے سر سیٹ نال لائی بیٹھی جویں موت دیاں وادیاں چ بھٹک رہی ہاں۔ زندگی دا کوئی راہ سرا نظر نہیں آؤندا۔

ساریاں رشتیاں دا سہارا ہوندے ہوئے وی، عورت اکو رشتے دی کمزوری بنی رہندی ہے جے خوند دا ساتھ نہیں تاں سارا دوالا اُجڑیا ہویا لگدا ہے۔ پتی توں اک قدم اگے اولاد دا مقصد ہوندے، جے دوویں رشتے زندگی ؛چوں منفی ہون تاں عورت دی زندگی خموش مٹی وانگ ہو جاندی ہے۔

“اُترو میڈم جی، کہ بُلاواں کسے نوں... تھونوں آدر ساہت نال ‘تار جے لے جان”،

ہیپی دی رُکھی تے اُچّی آواز نے مینوں جھنجھوڑیاں تے اک دم اُتر کہ سدھی کمرے چ جا وڑی۔ باتھ روم دا شاور چھڈ کے، رج کے اندر دا گبھ گہاٹ کڈھیا۔ میرے اندروں کوئی صبر دا بَنھ ٹُٹ گیا۔ میں اپنے آپ نوں نہ روکیا نہ ٹوکیا، ہون دتا جو من ہونا چاہندا سی شاور دے پانی سنگ ہنجو رل کے وہندے رہے... وہندے رہے...

“کُڑے امرت، کنا چر ہو گیا کُڑے غسل خانے چ وڑی نوں... نہاؤن لگ پی...”۔

ممی نے زور زور دی دروازہ کھڑکایا، پر میں کجھ کہنا بولنا ضروری نی سمجھیا۔ میں رو رو من ہلکا کر لیا۔

ہیپی لئی شاید ایہ بہت ودھیا موقعا ہووےگا میرے توں دور جان دا۔ میرین توں لیگلی طور تے کھہڑا چھڈاؤن دا۔ اولاد وی تاں کنی ضروری آ اوہناں لئی، میری زندگی نالوں۔ ویسے وی ہن ہیپی نوں میرے وچ کمیاں توں بنا دسدا ہی کجھ نہیں۔ میں بھاویں انتاں دی دکھی، بری طرحاں اندروں ٹٹ کے بخر گئی ہاں پر ایس گھر نال میرا رشتہ مردے دم تک نبھن والا ہے۔ بھاویں کنی وی واہ لا لین سارے میں کتے نہیں جان والی۔ نہ...نہ...بالکل نہیں۔ کیونکہ مینوں پتہ جیہڑے شخص دی میں اکھ تن ہاں اوہی شخص مینوں جانوں پیارا ہے۔ میری عادت بن گئی اے اوس نال رہن دی، ایہ سبھ سہن دی۔ پر اوس نالوں دور ہو کے ایس گھر نالوں سارے ناطے توڑ کے میں نہیں جیوں سکدی۔ نہیں...نہیں...کدے وی نہیں۔ میں بھاویں سارا دن آہ کمرے دے بیڈ تے ہی ڈگی پئی، مایوسیاں دی دلدل چ پھسی رہنی آ... پر پاپا ممی جی پھر وی مینوں حوصلادیندے...کنا پیار کردے۔ ہیپی بھاویں ممی پاپا دے کنی مڈھ بیٹھ کے بتھیریاں پٹیاں پڑاؤندا پٹھیاں سدھیاں، میرے بارے بتھیرا اناپ چھناپ بولدا رہندا، پر ممی پاپا اوہدی کسے گل تے غور نہیں کردے۔ اوہ مینوں دھیاں وانگ پیار کردے اکثر ایہی آکھدے،

“ہیپی بالھا نہ بول، جیہڑیاں تیرے ڈھڈ چ آ نہ اوہ ساڈے نوہاں چ نے۔ نالے امرت ساڈی نُونہہ وی آ تے دھی وی، تیریاں نالائقیاں تے آوارہ گردیاں دی وی سانوں پل پل خبر آ، ڈھکیاں ہی رجھن دے چنگا رہیں گا۔ ایہنے کِتے نی جانا، ایتھے ہی رہنا ساڈے کول”۔

بھاویں ممی پاپا میرا پورا ساتھ دیندے پر بانجھ پن تے ہیپی دی بے وفائی دے دُکھ مینوں اندروں اندر کھاندے رہندے۔ سوچدی متھے ہتھ ماردی آ کہ ‘کیہ کھٹیا اے تیری ہیر بن کے’۔ کیہ مطلب ہوندا ایہو جیہی لَو میرج دا۔ تے میں...مینوں وی اوس سمے لگیاں سی کہ میں ساری دنیا جت لئی، سکندر وانگ۔ جدوں میں آسے پاسے مڈراؤندیاں تتلیاں چوں ہیپی نوں سدا لئی اپنا بنا لیا سی۔ اوس وقت میرے ورگا کوئی وی نہیں سی۔

کِنے ہی چر بعد جدوں میں من ہولا کرکے باتھ روم چوں نکلی تاں میری آواز میرے حلق چوں نکلے نہ۔ ممی پتا نہیں کیہ آکھدی مڑ گئی تے لوبی چ جا کے پاپا کول بیٹھ گئی۔ میرے توں کجھ جانن دی چاہ دے نال بیٹھے ممی پاپا میرے ول سوالیانظراں نال ویکھ رہے نیں۔ میں کرسی کھچ نیویں پا کے بیٹھ گئی،

“کُڑے! ہیپی وی باہرے ہی مڑ گیا تے تینوں غسل خانے وڑی نوں گھنٹا ہو گیا، نہ کیہ آہندی آ ڈاکٹرنی۔ کیہ دسیا اوہنے جہڑے ٹیسٹ جہے لئے سی”۔

“ممی ...اوہ شاید”۔ مینوں کوئی ڈُھکویں شبد نہیں سن اوڑ رہے۔ کنج کہاں... کیہ کہاں...؟ میری زبان رُک گئی کجھ دساں جاں نہ؟ پر ہیپی نے تاں ایہ سبھ بڑے مان نال دسنا، ودھا چڑا کے۔ میرے من چ اک آوے، اک جاوے کہ کیہ دساں... کویں دساں۔

“امرت کیہ گل اے بھائی...دسدی نی کجھ” ہار کے پاپا نے وی پچھ ہی لیا۔

“میجر پرابلم اےمیری...کافی نقص اے میرے چ۔ جو کدے وی ٹھیک نہیں ہون دے چانس نہیں۔ تھرکدی زبان نال میں اینا کو مساں ہی بول سکی۔ اگلے ہی پل میں پتہ نہیں کیویں اپنا سارا کنٹرول گوا لیا اپنے سر چ دوہے ہتھ ماردی، ممی دے گل چمبڑ گئی۔

“اوہ ہو ... کملی نہ ہووے...بس...بس۔ کیہڑی بیماری دا علاج نی دھیے۔ واہگرو آپے خیر پاؤ، اُس نوں فکر آ اپنے سارے جی جنت دا۔ اسیں کیہڑا کوئی بھن کے بیجے آ، جیہڑا ربّ ساڈی سُنو نہ”۔

ممی دلاسے دے کے میرا من دھراؤن لگی۔ بھاویں اداسی دے پرچھاویں صاف اوہناں دے چہریاں تے دس رہے سن۔ اوہ شاید اک ماں دی نظر نال دھی دے دکھ دیکھ رہے سن۔ مینوں پتاہی نہ لگا کدوں اوہناں دے پیریں ہتھ لا تے کرسی تے بیٹھ نارمل ہون دی کوشش کرن لگی۔

اوس دن توں بعد تاں ہیپی دا نشہ ہور وی ودھ گیا۔ ہر پل ٹلی رہ کے اوہ میرے تے بہت چکڑ سٹدا تے گالی گلوچ کردا۔ ایہ سبھ کرن دا جویں اوس نوں لائسنس مل گیا ہووے۔ سوچدی ہاں چار سالاں والا ہیپی تے ہن والا ہیپی کِنا فرق ہے۔ کدے کوئی اینا وی چینج ہو سکدا... شاید نہیں۔

تاں فیر ہیپی کیوں؟

ہیپی میرے لئی ہی نہیں اپنے ماں باپ لئی وی اجنبی شخص بن گیا اے۔ کُھلے پیسے تے غلط دوستاں نے اسدا دماغ خراب کر دتا اے۔ باہرلی دُنیا اُس نوں اپنی تے پیاری لگدی اےپر گھر دے جویں اُس نوں اپنے دشمن دسدے ہن۔ مینوں غصہ تاں بہت آؤندا اے کہ میں کیوں ایس بے قدرے لئی اپنی زندگی برباد کر رہی ہاں۔ چھڈ دیواں ایس نوں کر دیواں ایس دی خواہش پوری۔ پر ایس بڈھے ماں باپ دا کیہ قصُور آ۔ اوہناں نے پہلے دن توں ہی مینوں اپنی دھی بنا لیا تے ہیپی نالوں ودھ پیار دتا۔ میں اپنیاں خُشیاں کئی کیویں اوہناں دیاں سدھراں دی قربانی دے دیاں۔ ہیپی دے دوستاں خاص کر وِکی تے کُلدیپ جناں نے ایہنوں نشے دی عادت لائی تے کُڑیاں دے چکراں چ پا کے تے نہ مکن والے چکراں چ پا دتا تے اوہ گھر دا رستہ ہی بھل گیا۔ اس دے ایہناں لچھناں تے مینوں بہت غصہ تے گھرنا آؤندی۔ جی کردا توڑ دیاں ایس رشتے نوں اکم ہی جھٹکے نال۔ اس دے طعنیاں دے تکھے تیر بھاویں میری روح دے لنگار کر دیندے۔ میری سلف رسپیکٹ نوں منفی کر دیندے۔ پر فرضاں دی لائن میں کدے کراس نہ کر سکدی۔ کدے ممی پاپا نوں دکھی نہ ویکھ سکدی۔ میرے لئی ڈسیجن لینا کوئی وڈی گل نہیں۔ مینوں پتامیں پڑھی لکھی ہاں اپنے پیراں تے کھڑی ہو جاواں گی۔ اپنے حقاں لئی قانون دا سہارا وی لینا جاندی ہاں۔ پر بھولے بھالے ماں پیو دیاں امیداں نوں لتڑ کے کویں اگے لنگھ جاواں۔ میرے لئی ایہ بہت سخت امتحان دیاں گھڑیاں ہن۔

اولاد دے سُکھ چ تڑپدی ایہ وی وچاردی ہاں کہ ہیپی وی تاں اکلوتا پُت آ۔ کیویں ماپیاں نے کھوہی جال پا کے لیا ہے۔ ممی دسدی ہوندی اے کہ ہیپی اوہناں دے ویاہ توں دس سال بعد پیدا ہویا سی۔ ممی پاپا نے نہ کوئی ڈاکٹری علاج دا کھہڑا چھڈیا سی تے ناں ہی کسے سادھ بابے دا ڈیرہ۔ ڈاکٹر تاں آودی واہ لا کے تھک گئے سن پھیر تھراج والے سنتاں نے علاج کیتا۔ آہدے سی،

“تسیں کتھوں پُت بھالدے ہو، تھوڈے شریکاں نے تاں ککھ ہی اینے تکڑے طریقے نال بنی ہوئی اے کہ کسے دے سمجھن آلا سوال ہی نہیں بچیا، چنگے کرم کیتا سی جو تھوڈا مُونہ ایدھر نوں ہو گیا۔

پر ایہ کیہ سُکھ دے رہیا اپنے ماپیاں نوں، کیہڑی کمی چھڈتی اوہناں نوں پریشان کرن دی۔ میرے وانگ اوہ وی بتھیری وار بلدی دی بُوتھی آ جاندے آ۔ جے کدے ٹوکدے آ تاں اہناں نوں گالی گلوچ تے آ جاندا۔ کیہ ایہو جیہی اولاد کھنوں تھڑیا پیا، ایدوں تاں سچیں...

کدے کدے تاں ممی بڑا من خراب کردے، بڑا روندے پٹدے آ،

“وے نکھاپھنیاں تیرے ولوں کیہ تھڑیا پیا سی، ایدو تاں ربّ سانوں دِھی ہی دے دیندا”

تے پاپا ٹوکدے نیں،

“لے دس! آہ دھی ربّ نے دتی تاں ہوئی آ ایدوں چنگی دھی ہور کہڑی ملنی سی”۔

“ہائے وے ربّا! اسیں تاں ایس جواکڑی دی جُون وی خراب کرتی ایہدے نال ویاہ کے، اوہدا وی شراپ لینے آ”۔

میں ممی دے کول آ کے دلاسے دیندی،

“چلو کوئی نی ممی، کیہ پتا ربّ ساڈی وی سن لئے، ایہنوں وی سمت دے دَوے”۔

میں تاں شرم دی ماری کدے اپنے ماپیاں نوں وی نہیں دسدی کیویں ساری ساری رات ہیپی نوں اُڈیکدی رہنی آ۔ ہُن اکھّاں چ گھسن دے کے رونی آ اپنے فیصلیاں تے۔

جد پاپا نے کول بٹھا کے کنے ہی پیار نال سمجھایا سی،

“امرت بیٹے میں سہمت ہاں تیرے فیصلے نال، ٹھیک آ ہیپی سوہنا سنکھا، گھر بار وی تکڑا پر میں چاہنا پہلاں توں اپنی پڑھائی ختم کرکے اپنے پیراں تے کھڑی ہو، پھر ایہ ڈسیزن لویں۔ میری ریجھ اے توں ایم.اے. توں بعد ایم.فل، پی.ایچ.ڈی، کرکے پروفیسر بنی ویکھن دی”۔

میں وچوں ہی بول اٹھی،

“پاپا! ہیپی کہندا کہ میں ویاہ توں بعد وی پڑھ سکدی آ، اسیں کہڑا تیتھوں کوئی کم کراؤنا، نوکر چاکر وادھو”۔

پاپا ٹھنڈا ہؤکا بھرکے، بنا میرے ول ویکھے کرسی توں اُٹھ کھڑوئے، “جویں تیری مرضی...تیری لائف اے”۔

او ہو رات دے اِک وج گئے، کدوں دا ہیپی دا فون ٹرائی کری رہی ہاں اجے تک نی فون لگیا تے نہ آپ آیا۔ کدے سمیں سر آ کے میرے ہتھ دی روٹی نہیں کھاہدی۔ ادھی رات نوں گھر آؤندا تے پتہ نہیں باہروں کیہ کیہ کھا کے آؤندا۔ سریر جماں ہی پنجٹ بن دا جاندا۔ آ کے مودھے مُونہہ بیڈ تے ڈِگ پیندا۔ کئی وار کپڑے وی نہیں بدلے ہوندے۔ کدے کدے تاں بُوٹ تک وی نہیں لاہندا۔ مینوں بڑا غصا آؤندا اے اُس دیاں ایہناں حرکتاں تے کدے کدے ترس وی بہت آؤندا وے ہیپی توں کیہ سی تے کیہ بن گیا۔ کیوں ہیپی کیوں؟

تُوں تاں مینوں انتاں دا پیار کردا سی۔ تیری تاں سوچ ہی بڑی اُچّی سچی سی۔ تیرے وچاراں دی تاں میں غلام سی۔ میں تیرے سبھاء تے تیری سوچ نوں پیار کیتا سی، تیرے پیسے جاں سہپن نوں نہیں۔ ہیپی تے میرے نزدیک کالن توں رتُو ہی سی ۔ ہُن تاں کدے رتو نال وی گل نہیں کردا۔ ہُن شہر دے جنے نشیڑی تے گھٹیا منڈے سارے دوست بنا لئے نیں تے اوس ٹائپ دیاں کڑیاں نال ہی دوستی۔ ہیپی دے ستے پئے دے چہرے ول میں گھنٹیاں بدھی نہاردی ہاں... سوے پڑچول کردی ہاں... ایہ میرا اوہ ہیپی ہے... کدے پل وی میرے چہرے تے اُداسی نہیں سی ویکھ سکدا۔ کوئی ایس حد تک وی بدل سکدا، سبھ کجھ ٹھیک ٹھاک ہوندے ہوئے وی؟

ہُن تاں ساڈے کسے نال وی گل نہیں کردا۔ مہینے ہو گئے نیں اس نے مینوں ٹچ وی نہیں کیتا۔ فزیکل رلیشن تاں دُور دی گل ہے۔ ہن ہیپی نوں میری خوبصورتی دِسدی ہی نہیں۔ مینوں اپنے آپ تے غصہ آؤندا اے تے نالے ایس فرمابردار نُونہ تے۔ گل گھٹ دینا ایس فرض اُصولاں چ بجھی بہتی فرمانبردار نونہہ دا۔ میں تاں بہت چلبلی جیہی امرت ساں جو اپنی زندگی نوں بہت پیار کردی ساں تے بھرپور جین دی اچھک ساں۔ تے ہُن جین دے ناں تے تل تل مردی رہنی آ۔

کیہ میں ایداں ای ...ساری عمر تڑپدی رہاں گی...نہیں...نہیں کوئی لوڑ نہیں۔ ایس سماج نے پھر کیہ میرے گل میڈل پا دیینے۔ نالے جدوں ہیپی نوں ایس گھر دی پرواہ نی مینوں باہلی آ۔ ماں باپ اُس دا اے، مینوں کیہ لگے۔ اوہ آپ تاں دوہے جی اِک دوجے دے ساہی جیوندے آ اجے وی۔

میں کیوں دوزخ دی اگ مچدی رہاں۔ آہی تاں چار دن زندگی دے ہوندے ہسن کھیڈن دے، انجوائے کرن دے۔ بس بہت ہو گیا، دس دیاں گی ممی پاپا نوں کہ بچّہ کیہ کندھاں چوں پیدا ہو جاوے جدوں ہیپی تاں میرے نیڑے وی نہیں آؤندا۔ ہیپی تاں میرے نال کوئی فزیکل رلیشن ہی نہیں بناؤندا۔ مینوں پورا یقین ہے، میرے چ کوئی نقص نہیں ہو سکدا...نہیں۔

میں اپنا چنگا ماڑا سوچ سکدی ہاں۔ مینوں کسے سہارے دی لوڑ نہیں، نہ ایس گھر دی تے نہ اوس گھر دی۔ جتھے میرے جمن والیاں نے مینوں پتہ، مینوں مہنے مار مار میرا جیونا دوبھر کر دینا۔ میں جاب کراں گی۔ رتُو نوں آکھدی ہاں۔ پتا کر شہر چ جنے وی ودِھیا کالج نے سبھ چ تاں کہ میں دوبارہ سٹڈی شروع کر سکاں۔

میں آدم قد شیشے اگے کھڑی جویں بَھکھ گئی ہاں۔ میرے ہڈاں دا سیک میرے کناں تک ساڑ پاؤن لگا ہے۔ میرا چہرا لال سرخ ہو گیا ہے۔ ادھی رات ہو گئی ہے، میں رتو نوں فون ڈائل کردی ہاں۔ رتو دس سال توں میری دوست ہے۔ جو ہر دُکھ سُکھ چ میری شریک ہو رہی ہے۔ جد کدے میں مصیبت چ گھری ہاں رتو نے ہتھ پھڑ کے مینوں دلدل چوں کڈھیا ہے۔ جد وی پریشان ہُنی ہاں تاں رتو دی ہی یاد آؤندی آ۔ میری دوست، میری بھین، میرے پیکے وی کہہ لواں تاں صحیح ہے۔

رتو گھبرائی، ہڑبڑائی جیہی میرا فون چکدی بولی،

“کیہ گل سُکھ اے، یار! اینی رات نوں کال کیتی”

“ہاں ہاں سبھ ٹھیک ہے، ویسے ہی رتو”

“میں تینوں کجھ کہنا سی”

“ہاں دس... چھیتی...کیہ اے”

“اپنے فیوچر بارے سوچ...سوچدی کیوں نی توں ہتھ تے ہتھ دھری بیٹھی اے، رتو تُوں کنی دیر توں مینوں کہہ رہی اے نہ کہ تینوں ضرور کسے ڈاکٹر نوں ملنا چاہیدا ہے، اک ڈاکٹر نے جو کہہ دتا توں سچ من کے بیٹھ گئی اے۔ ہُن میں سوچیا رتو... اِک تاں میں کل کسے ودِھیا ڈاکٹر نوں مِلنا تے... تے... اک سارے ودھیا کالج وچ میرے نال چلیں میں اپنی سٹڈی دوبارہ توں شروع کراں گی۔ بس میں سوچ لیا، میرے لئی دوہاں کماں نوں نیپرے چاڑھن لئی تیرا ساتھ ضروری ہے...توں کل چھٹی کر لویں... بس ایہو کہنا سی۔”

“اوہ گُڈ گُڈ... واقعی ہُن کیتی توں کوئی عقل دی گل...چل ملدے آں صبح... سویرے نوں وجے ریڈی رہی...او کے بائے گُڈ نائٹ۔”

جویں میں ہِک تے پیا پتّھر پرا وگاہ ماریا، اکھّاں بند کر سون دی کوشش کرن لگی۔

باہر کسے دی اُچّی آواز سن میری اکھ کُھل گئی۔ اٹھ کے آواز دے کن بڑکے لیندی باہر ویکھدی ہاں دن کافی چڑھ گیا ہے۔ ہیپی پتا نی کدوں آیا صوفے تے ای ستا پیا، لتاں تھلے لمک رہیاں۔ میں اوس نوں جھنجوڑدی ہاں ،

“ہیپی. . . ہیپی. . . اُٹھو بیڈ تے پے جاؤ۔”

کئی وار سوفے تے پاسے جے ماردا جدوں ہیٹھاں ڈگن لگا تاں اُٹھ کھڑویا تے بیڈ تے دھڑم جا ڈِگا۔ اجے وی نشہ کافی چڑھیا لگا رہیا سی۔

باہروں آؤندیاں آوازاں سن میں باہر آ جانی آ۔ باہر لابی چ ممی پاپا تے دو تن جانے ہور اجنبی نیں۔ اِک کڑی رو رو ہتھ مار مار کجھ دس رہی ہے بھرڑائی آواز وچ۔

میں کولے پُہنچدی ہاں تاں میرا متھا ٹھنکیا ایہ تاں اوہی کُڑی اے جس دی فوٹو اکثر ہی میں ہیپی دے فون چ ویکھدی ہاں... شاید...رُپالی۔ ہم...پکا ہی رپالی ہے...اس دے نال ایس دے پیرنٹس ہی لگدے ہن۔ میں دُچتی چ پئی، کول جا، ساریاں نوں سرسری جیہی ست سری اکال بُلا، سبھ ول حیرت بھری نگاہ نال ویکھن لگدی ہاں۔

میرے آؤن نال سارے چپ جہے ہو گئے۔ جد میں کافی دیر تک اتے کھڑی رُپالی نوں بڑے نفرت بھری نگاہ نال نہاردی رہی تاں ممی موقعا جہیا ویکھ کے میرے ول ہتھ کر رُپالی نوں کہن لگے،

“آہ ساڈی نُونہ وی اے تے دھی وی۔ بھائی ایہو جہیاں گلاں عزت دار گھراں چ شوبھا نیں دیندیاں، سانوں تاں تیری گل سُن کے ڈبن مرن نوں تھاں نہیں تھیاؤندا۔”

وِچوں پاپا نے گل ٹوکی،

“بھائی ساڈا تاں پُت ہے ہی آوارا، نشیڑی تے مہا نالائق تینوں تاں عقل ہونی چاہیدی سی کہ اوہ ویاہیا ورہیا، تینوں کتھے ویاہ کے لے جُو۔ کوئی ہیگا قانون تاں مینوں دس، تسیں آپ پڑے لکھے ہو سارے”

اُس دے ماں باپ نیویں پائی فرش تے نہوں مار مار جویں اپنی سمسیاں دا حل لبھ رہے ہون۔

“آخر گل کیہ اے، کوئی مینوں وی دسے گا؟”

میں کھجھ کے بولی۔

ممی اک پاسے جہے نوں ہوندی ہوئی پاسہ جیہا ماردی مینوں آکھدی ہے.

“آجا بہہ جا ایتھے”

میں ساریاں دے چہرے پڑھدی ممی نال بیٹھ گئی۔ رُپالی رون ہاکی ہوئی اُٹھ بولن لگی،

“ہاں! میں دَسدی ہاں...مینوں پچھو۔ ایہناں نے کیہ دسنا۔ میں پریگینٹ ہاں ... تیرے پتی ہیپی توں ... میں اوس نال ہر حالت وچ میرج کراں گی۔ ایس بچّے نوں وی جنم دیاں گی، ایسے گھر چ رہ کے۔ جے صحیح طریقے نال مینوں میرا حق نہ ملیا میں...قانون دا سہارا وی لینا جان دی ہاں... ہاں میں اوہناں کُڑیاں چوں نیں کہ رو دھو کے چپ کرکے بیٹھ جان گیاں پیسے لے کے ابارشن کروا دیاں گی...کدے وی نہیں”

اُس دے ماں باپ ملوی جہی زبان چ اوہدا ساتھ دے رہے نیں۔ رُپالی دے ایس فیصلے ساہمنے ممی پاپا نوں وی جویں کجھ اوڑ نہیں رہیا۔

“بھائی جیرا رکھ... ہیپی نوں بلاؤنے آ...آکھ پاپا ہیپی نوں اُٹھاؤن تُر گئے”

میرا کالجا ہُن مُونہ نوں آؤن لگا۔ ایہ تاں کدے میں سوچیاں چتویاں وی نہیں سی کہ رُپالی ورگی کُڑی ایس حد تک دلیری وکھا کے مینوں کھونجے لا کے ٹھٹھ وکھاؤندی ہیپی نال ویاہ بارے وی سوچ سکدی ہے۔ غصے تے نفرت دا لاوا میرے اندروں اُٹھ میرے دماغ نوں چڑھ رہیا اے۔ حیرانی تے غصا ممی تے وی آ رہیا، اوہ اوس نوں جواب دین دی بجائے شانت بیٹھی اے۔ کیوں نی ممی پاپا ایہناں نوں دھکے مارکے گھروں کڈھدے۔ ہیپی ایٹھ باتھ روم چ وڑ گیا ہے۔ پاپا باتھ روم دے گیٹ چ کھڑے ہن کہ کدوں ہیپی باہر آوے تے اوس نوں اوہناں دے ساہمنے کرے۔ ہُن پاپا دے اگے لگ ہیپی والاں تے ہتھ پھیردا سدھا ساڈے ول آ رہیا اے۔

رُپالی فیر رون لگدی اے ۔

“بھین. . . چو. . . تیری اینی ہمت... توں ایتھوں تک وی... میرے ماں باپ تک وی پُج گئی۔ ہیپی نے تاڑ دینے رُپالی دے مُونہ تے تھپڑ ماریا۔ اُس دی رون چیکن دی آواز ہور اُچّی ہو گئی۔ اُس دے ماں باپ وی اُٹھ کھڑوئے تے بولن لگے،

“ ایس طرحاں توں ڈرا دھمکا کے سانوں چپ نی کرا سکدا، سچ نوں نی جھٹلا سکدا، کیوں ساڈی معصوم دِھی دے نال کھیڈدا رہیا “

ہیپی شیر وانگ دھاڑیا،

“خبردار جے اک شبد وی مونہوں کڈھیا، اوہ اپنی مرضی نال میرے نال جاندی سی۔ میرے پیسے دے لالچ نوں سبھ کجھ کردی سی۔ اجے ہور کیہ چاہیدا جو تسیں کمینی حرکت تے اُتر آئے پیسے دے پُتو۔”

“مینوں تیرا پیسا نہیں کجھ ہور چاہیدا۔ پر میں ہُن تیرے گھروں جان والی نہیں۔ تیرے بچّے نوں ایتھے ای جنم دیاں گی”۔

میں جویں کسے فلم دا سین دیکھ رہی ہوواں۔ ہیپی تے رُپالی لگاتار اِک دوجے تے چکڑ سٹ رہے نیں۔ ممی وچ ہندے، ہیپی نوں پچھے دھک رُپالی دے موڈھے تے ہتھ رکھدی اے،

“وے ہیپی، جے ربّ سُنی اے تاں کاہنوں دھکے ماردا اے... وے کُڑمیاں لوک کہڑا دو دو رکھدے نی۔ وے راجے کنیاں کنیاں رانیاں نال نبھاء کردے ہی سی۔ امرت وی ایتھے ہی رہو تے رپالی وی۔ کجھ نی مُکدا، بتھیرا دتا اے واہگرو دا۔ دوویں بھیناں رل کے رہن گیاں”۔

ممی دا نواں چہرہ ویکھ جویں مینوں اگ لگ گئی۔ میں اُٹھ کھڑوئی، میتھوں رہیا نی گیا،

“ہیپی! کیوں خامخاہ دی لوائی بنائی اے۔ایہو ای تاں تُوں چاہندا سی تے ہُن تیرے بچّے دی ماں رُپالی بن رہی ہے...کنی چنگی گل ہے۔ ہور ایس گھر نوں کیہ چاہیدا۔ اولاد کھنوں ہی تاں سارے وانجھے ہوئے بیٹھے ہاں۔ رہی گل میری، میرے لئی تاں توں اگے ہی کنی دیر توں اجنبی بنیا ہویاں۔ میرے نال تاں کوئی رشتہ وی نہیں اے توں تاں کدوں دا ختم کیتا ہویا۔ اوہ تاں میں ہی ایویں بے شرم جیہی بن سبھ کجھ جری جاندی رہی۔ تسیں لڑو نہ، میرج کرواؤ۔” آکھ میں اپنے کمرے ول نوں تر گئی۔

ہیپی میرے مگر ہی کاہلے قدمی آ وڑیا،

“امرت پلیز میرا ساتھ دے...پلیز۔ اج توں بعد کدے کوئی غلطی نہیں ہووے گی۔ پلیز امرت پلیز۔ ہیپی میرے ساہمنے ہتھ جوڑی گڑگڑا رہیا ہے”۔

“کیوں تسیں تاں اُس نوں پیار کردے ہو، کیہ پرابلم ہے”۔

“نہیں امرت نہیں... میں تاں ایس توں کنی دیر دا کھہڑا چھڈاؤنا چاہندا سی پر ایہ مینوں کدے کسے طریقے نال ول لیندی تے کدے کسے طریقے نال۔ ایہ بہت کمینی کڑی ہے...ایہ سارا پریوار رلیا اے۔ ایہ کسے ہور دا بچّا لئی پِھردی اے تے تھوپ میرے سر رہی ہے۔ میں...میں... دس ایہدے بچّے دا باپ کیویں بن سکدا ہاں... کیویں ... امرت میں تاں کدے باپ بن ہی نہیں سکدا...فیر توں دس”

“کیہ ہیپی، ایہ کیہ کہندے ہو۔ نقص تاں سارا میرے وچ اے تے تسیں ایہ کیہ کہنے ہو۔”

“نہیں امرت توں ٹھیک ایں بلکل۔ سارا نقص تاں میرے وچ ہے۔ توں تاں بلکل نارمل ہے۔”

“کیہ ...؟ ڈاکٹر فیر جُھوٹھ بولدی سی”

“اوہ تاں سارا کجھ میرے کہن تے ای...سبھ۔ میں اپنے آپ نوں نیواں نہیں سی ویکھ سکدا اپنے ساریاں دی نگاہ وچ۔ تیری نگاہ چ۔ ممی پاپا دی نگاہ چ۔ پلیز ہُن توں مینوں ایس توں بچا لے۔ میں نہیں چاہندا کہ میں کسے ہور دی اولاد نوں اپنے گھر سنبھالاں۔”

میں چپ کر نہاؤن چلی گئی۔ جد نہا کے آئی تاں سارے میرے مُونہ ول دیکھ رہے سن۔

“پلیز امرت بچا لے، توں ایہ کر سکدی ہے۔ تینوں سارا کجھ تاں میں دَس ای دتا”

“نہیں ہیپی نہیں... کدے وی نہیں۔ میرے متھے توں بانجھ دا کلنک لہہ گیا۔ میں خوش ہاں۔ میں تاں ممی ہوراں کرکے ایس گھر چ بیٹھی سی۔ اوہناں نے وی اپنا نواں رنگ دکھا دتا۔ ہُن ایس گھر نوں میری کوئی لوڑ نہیں۔ میں اپنی نوِیں زندگی شروع کرن جا رہی ہاں۔ سٹڈی فیر شروع کراں گی۔ پی.ایچ.ڈی.کراں گی۔ پروفیسر بناں گی، اپنا تے اپنے پاپا دا سپنا پورا کراں گی۔ پروفیسر امرت کور۔”

میں ہیپی ول سمائل بکھیردی رتو دی سکوٹی تے بیٹھ گھر چوں باہر ہو گئی۔ میری ایہ سمائل ہیپی زخمی کرن لئی کافی سی۔