سفنے تکدا شاعر۔۔۔۔اعظم ملک ــــــ٭رویل ٭

سفنے تکدا شاعر۔۔۔۔اعظم ملک ــــــ٭رویل ٭

محبوب سرمد

1996 چ چھپن والا اعظم ملک جی دا پہلا شعری پراگا "نال میرے کوئی چلے"اصل چ اک آواز اے، اک سدا اے, اوہناں لوکاں نوں جہڑے دل وچ لوکائی دی پیڑ رکھدے نیں۔ جہڑے اجوکی گھڑی وچ ہون آلے کئی طرحاں دے دھروواں ویکھدے اوہناں تے جھردے تے ہنج وی کیردے نیں ۔

ایپر اک سوچ وچ نیں

اخے کیہ بولئے تے کویں بولئےکدھر جائئیے تے کہنوں دسئے

بلھاں تے چپاں تے جندرے لائ اکلاپے دے کھوہ لتھے لوک

اعظم ملک کسے اُچے ٹبے تے کھڑے کسے سچے ادھمی تےسچجے آہری وانگ ہاکاں مار رہیے نیں تے آکھ رہے نیں

حسرت نال

"نال مرے کوئ چلے"

کیوں جے اوہ تر پئے نیں کسے اچیچے مقصد نوں لے کے

سفنیاں توں تعبیر تکدے مقصد۔۔۔۔۔

اعظم ملک اصل چ جان گئے نیں پئی سفنیاں دے وجود نوں کرچیاں ہون توں کویں بچایا جا سکدا اے"آساں امیداں نوں منزل دی راہ تے کویں پانا ایں" پہرےداراں دیاں نیتاں چ جمی کھوٹ کنج کھروچنی ایں , حیاتی دے رنگ کویں بدلدنے نیں ,بےانصافیاّں نوں ویکھ کے سمے دے عادلاں نوں کنج آکھنا ایں پئ دوجی واری تول,,,,,,,

اوہ بہت کجھ کرنا چاہندے نیں,,,تدے ای تے دل وچ لوکائ دا درد سمائے ہوکا لا رہیے نیں

میں درداں دا پاندھی اعظم

کہڑا میرا ساتھ نبھاوے

اعظم ملک نال کجھ دناں دیاں ٹیلی فونک ملاقاتاں توں بعد

اوہناں دی شخصیت دیاں کئ پرتاں میرے تے کھلیاں,,تے میں ایس نتیجے تے اپڑیا پئی اوہ اک محبت کرن والا سچا سنکھا سوہنا تے صاف ستھرا جی اے اوہناں دی روح پوری طرحاں اپنی مٹی نال جڑی ہوی اے، اپنی زبان دی چنگی بھلک لئی سفنے ویکھنا سوچنا اوہناں دیاں سوچاں دا چیچا رنگ اے ، لگدا اے رب نے اعظم ملک دی ہوند اسارن لئی پنجاب دی چیکنی لئ تے اوسدی روح وچ وی گنھ دتی۔

یاراں دا یار,,, اپنی کسے وی کوشش دے نتیجے چ ملن والی کھٹی کلے اپنے کھاتے نہیں پاندا (جو عام وطیرااے)سگوں یاراں متراں نوں نوازدا، اوہناں دیاں محنتاں اعتراف کردا اے،بلکہ اعلانیا کہندا میں اک سیوک آں تے بس۔۔۔۔,

جے میں ایتھے وی اپنی گل مکا دیاں تے میرا مضمون مکمل ہو گیا ۔

پر اعظم ملک ادھورے محبوب سرمد نوں پڑھ کے کیہ کرو؟

اج میرے سامنے اوہناں دی کتاب "سائیں سنیہڑے گھلے"ہتھلی کتاب نظماں تے غزلاں تے ادھارت پھلاں بھری اوہ چنگیر اے جیس دے ہر پھل دی واشنا جہانوں وکھری اے۔

اوہناں دی شاعری اپنے اندر نویں نروئے موضوع رکھدی اے ۔دھرتی تے وسیب نال چیچی جڑت ,,,شاعری وچ مٹی دی خشبو اوہناں دے شعر ی رنگ نوں ہور وی سندر بنا رہی اے,, اوہناں دی شاعری مثبت وی اے تے تعمیری وی،

اوہ مظلوم دا ساتھ وی دے رہے نیں تے ظالم تے طنز وی کردے نیں ،اوہ اوس طبقے توں چنگی طراں جانوّ ں نیں

جہڑے مزدور توں مزدوری وی لیندے نے تے اوس تے قہر وی کماندے نیں ،جہڑے حقدار دا حق وی صدقا سمجھ کے دیندے نیں,,, کاں ہمیش کھوہ کھنج کے کھان والا پکھو اے ۔

تے چڑیاں نمانی جہئ مخلوق تے اوہ اپنے شعر چ کاں چڑی نوں ظالم تے مظلوم دے کردار چ انج پیش کردے نیں پہئ چس دُونی ہو جاندی اے۔

صدقے وانگوں دیندا اے

جو میری مزدوری اے

چڑیاں پایا چیک چہاڑا

کاں کیہ ظلم کمایاسائیاں

نکی بحر چ پوریاں تے وڈیاں گلاں کردا اعظم ملک غزل دے مہاندرے توں پورا جانوں اے۔ اوسدی غزل چ یاداں ہجر محبت ورگے اکھر ایس گل دی ٹھکویں دلیل نے پئ شاعر غزل دا مکھ اسارن تے قدرت رکھدا اے۔ سگوں نویں نسل نو ں دسدا اے پئی پنجابی غزل چ کامل کوملتا اے دوجیاں زباناں دی غزل وانگ۔۔ اوہ دن گئے جدوں کہیا جاندا سی اخے

پنجابی زبان چ تے لطافت ای کوئی نہیں،

بلے جی اعظم ملک جی

تسیں ایس روئیے دی اکڑ بھن دتی اے,جیندے رہو

اوہدیاں یاداں بنھ کے ٹر پئے

اوبڑ راہ تے پینڈا تھل دا

ہجر ترے دی پینگھ چڑھی اے

موت ہلارا کیویں ٹھلدا

خشبو کھلری یاداں دی

سکے ویکھ جدوں گلاب

ہجراں ماری اکھ دا تارا

پلک بنیرے آیا سائیاں

جدائیاں دے سرور، دکھ دیاں کیفیتاں ،عشق دے جذبے،محبوب نال عقیدت دے محبت دا اظہار غزل دے خاص رنگ نیں، اعظم ملک ایناں قلبی وارداتاں توں مکمل واقف نیں تے اپنے شعراں چ دسدے دے وی نیں ، سگوں ودھیا گل ایہ وے پئ ملک ہوراں دی ایہ شعری ریت وی پنجاب رنگ چ رنگی ہوی اے تے ایس طرحاں پنجاب نال اوہناں دی محبت ہور پکیری جاپدی اے۔

تینوں رنگنا مہکاں نال

چیتر دی مجبوری اے

پھلاں ورگے مکھڑے تے

ہاسے بھنی گھوری اے

تیرے رنگ چ رنگی ہندی

دنیا کنی چنگی ہندی

تکنا اوہنوں حج کعبے دا

بے شک لوکی کافر جانن

غزل دی کھچ اپنی تھاں پر نظم دے سواد توں انکار کرنا وی کافر ہون والی گل اے غزل وچ شاعر اوہ مضمون بھندا اے جیس نال غزل دا نک نقشا نکھردا اے تے نظم دا مہاندرا وی ات سوہنا، پنجاب دے دکھ سکھ،رہن سہن تے ورتارے انج ورتے پئی انج لگدا جویّ بندا کتاب نہیں پنجاب ویکھ رہیا ہووے۔اک نظم ویکھو

تاپ

رات سمے اک جگنو چمکے

للکر مار چگھدا پھرے

کمیاّ ں دے پت بستا پھڑیا

چڑھیا تاپ وڈیرے نوں

کنی جاندار حقیقت اے اج وی ساڈی پینڈوّ ں رہتل چ ایہ کوڑ عام ملدا اے ۔, اج وی سرداراں دے بال تے یورپئین ملکاں چ پڑھن ٹر جاندے نیں پر کمیاں دے پتراّ ں لئی,سکولاں دی تھاں اج وی وڈیرے دی زمین تے کمکار ای بچدا اے۔ اوسدی مزدوری وی ملک جی کہندے نے پئ صدقے وانگ, دتی جاندی اے۔

ایس توں اندازا لایا جا سکدا اے پئی ساڈا شاعر کیس حد تک پنڈ نال جڑیا اے تے ساڈا سچل پنجاب تے اج وی ساڈے پنڈاں چوں لبھدا اے

نظم "میں آدم دا جایا "پڑھو تے شاعر دی فکر دی ًڈونگھیائی ناپنی مشکل ہو جاندی

میں منصور اں سولی سیتا

بن سقراط زہر وی پیتا

تھاں تھاں پھاہ گل پایا

میں آدم دا جایا

اجوکی گھڑی ادم دا جایا کنج گلیاں دا تماشا بن گیا اے ہن اے گل کسے توں اولھےنہیں رہی،اک بے سکونی دی کیفیت آل دوال،غرضاں دا شکار بندا، بھکھاں دکھاں دا پھنڈیا حال حال پکار ریا اے تے شنوائی کوئی نہیں

صدیاں جِڈی لمی چپ اے

انج پیا جاپے گل دا ہار

ماہی میرا ندیوں پار

اوکھ ویلے جے ماہی دور وسدا ہووے تے حیاتی سگوں ای قیامت بن جاندی اے

اجہے ویلے ساڈا صوفی ازم رچیا وسیا شاعر انج پکار دا

سائیں سنیہڑے گھلے

ہاڑا سنے نہ کوئ
کندھاں دے گل لگ لگ ررواں
بوہے بند تے سنجیاں گلیاں
خالی شہر نے یاراں توں
تھاواّ ں سبھے پکیاں جاپن
پچھل پیریاں مڑمڑ جھاکن
کوئی وی دم درود نی چلے

سائیں سنہیڑے گھلے

رب دے اشارے تے اوس دی سچی ذات ولوں اساں تے امیداں رکھداں، شاعر ، اوس ولوں گیان تے یقین منگدا تے دعاواں کردا
حیاتی دے رنگ بدلن دیاں دل نوں دریا کردا
اندی چنگی بھلک دے سفنے ویکھدا تعبیراں ول ٹری جاری جا رہیا اے نالے آکھ رہیااے
سائیں سنہیڑے گھلے
نال مرے کوئی چلے

٭٭٭٭٭