غزل /سلیم نجمی

پڑھدا رہناں لیکھاں دے وچ لکھیاں لیکھ تحریراں نوں

ہتھ وچ وگیاں ڈنگ پڑنگیاں اوڑاں وانگ لکیریاں نوں

کُجھ وی کریے جو اے ملنا اوہ تے مِل کے رہنا اے

پِٹ سیاپے پاکے کاہنوں دوش دیاں تقدیراں نون

ہیٹھلی اتے آون لگیاں چِر وی کہڑا لگدا اے

تختاں اُتے بہ کے دے نہ جِھڑکاں نِت فقیراں نوں

اپنے گھر دا دیواں انج توں کنے کو دِن بالیں گا

دس کھاں جھگیاں وچوں بھلیا کھوہ کے توں تنویراں نوں

ایتھےنہیں تاں اوتھے ہوسی پچھ دس تیرے عدلاں دی

جِنا مرضی کر لئے راضی ایتھے رسا گیراں نوں

کِنج دلاں نوں کھاون لگ پئے کیڑے لالچ حِرصاں دے

ویکھوں ویکھی سسری پے گئی ایتھے سانجھ سریراں نوں

سمجھ نہیں آوندی نجمیؔ اپنی حق حلال دی منگیے تاں

کیوں مزدوری دیون لگیاں پیندی موت امیراں نوں

٭٭٭٭٭