چڑھدے پنجاب توں اِک نظم

صدمے

یاں تے مینوں پت جھڑ کردے

یاں کوئی رُت بہار

وچ وچالے دے موسم

نانہ من نوں بھاؤندے نیں

بیماراں دے حال اوہ ہی

سمجھ سکدے نیں جو جا کے

اک وار اکھیں ویکھ آؤندے نیں

سوئی گواچی دے فکر

تے محبت گواچی دے

صدمے ہوندے نیں

چھاواں چھاواں ای ہوندیاں نیں

تجربے تے دُھپ دے سفر

دے ہوندے نیں

کسے دی یاد وچ

جِنے مرضی وہائی جاؤ

ہنجوواں دے پرچھاویں نہیں

بس نشان ہوندے نیں

بندے دی میں انھیاں

کر دیندی ہے بندے نوں

عشق 'چ تے لوک

پاگل ہوندے نیں

٭٭٭٭٭

ਸਦਮੇਂ

ਜਾਂ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਪੱਤਝੜ ਕਰਦੇ

ਜਾਂ ਕੋਈ ਰੁੱਤ ਬਹਾਰ

ਵਿਚ ਵਿਚਾਲੇ ਦੇ ਮੌਸਮ

ਨਾ ਮਨ ਨੂੰ ਭਾਉਂਦੇ ਨੇ।

ਬਿਮਾਰਾਂ ਦੇ ਹਾਲ ਉਹ ਹੀ

ਸਮਝ ਸਕਦੇ ਨੇ ਜੋ ਜਾਕੇ

ਇਕ ਵਾਰ ਅੱਖੀਂ ਵੇਖ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।

ਸੁਈ ਗਵਾਚੀ ਦੇ ਫ਼ਿਕਰ

ਤੇ ਮੁਹੱਬਤ ਗਵਾਚੀ ਦੇ

ਸਦਮੇਂ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।

ਛਾਵਾਂ ਛਾਵਾਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ

ਤਜੁਰਬੇ ਤੇ ਧੁੱਪ ਦੇ ਸਫ਼ਰ

ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।

ਕਿਸੇ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ

ਜਿੰਨੇ ਮਰਜ਼ੀ ਵਹਾਈ ਜਾਉ

ਹੰਜੂਆਂ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਨਹੀਂ

ਬੱਸ ਨਿਸ਼ਾਨ ਹੁੰਦੇ ਨੇ

ਬੰਦੇ ਦੀ ਮੈਂ ਅੰਨ੍ਹਿਆਂ

ਕਰ ਦੇਂਦੀ ਹੈ ਬੰਦੇ ਨੂੰ

'ਇਸ਼ਕਚ ਤੇ ਲੋਕ

ਪਾਗ਼ਲ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।

٭٭٭٭٭