لا علاج

لا علاج

علی انور احمد

''بڑی حرامدی اولاد اے،پرسوں دا آکھدا پیا آں مینوں کھنگھ دی دوائی لیا دے۔مجال اے جے کسے نے کن دَھریا ہوو ے '' بُڈھڑے چھڑی کھنگھ وچ کھئوں کھئوں کردے تے اپنے سجے ہتھ نال سینا مَسلدے آکھیا۔

کھنگھن پاروں اوہدیاں اَکھاں وچ پانی آگیا۔اوہ جھگے دی جھولی نال اپنیاں اکھاں پونجھن لگا۔

“بس اجکل دی اولاد دا کیہ دسئیے۔چُپ ای بھلی اے بھراوا جہڑا دن لنگھ جائے اوہ ای کیہا اے"کول بیٹھے اوہدے ہانی بُڈھے نے بیلی دی ہاں وچ ہاں ملائی۔

بُڈھا اوہدی گل وی سُندا رہیا تے نال کھنگھدا وی رہیا۔

“دوجیاں دیاں وی اولاداں ہے نیں۔ماں پیو دیاں بڑیاں خدمتاں کردیاں نیں"بُڈھے رُک کے ساہ لیا تے کھنگار سَٹی۔فیر کھبھی بانہ نال مونہ پونجھ کے آکھن لگا “میرے آلا چھوہر تاں لٹھ ای لنگھ گیا۔گل ای نہیں سُندا“ ایس وار کھنگھ دا دَورا نہ پیا تے بُڈھے اپنی گل بغیر کسے مشقت دے پُوری کر لئی۔

“گھر گھر ایہو رام رَولا اے۔اسبغول تے کجھ نہ پھرول ''دوجا بندا وی کوئی سَتیا روح ای سی۔

“تیرے آلے دا تاں پتا نہیں۔میرے آلا تاں میری اُکا پرواہ نہیں کردا۔بس بیوی دے تھلے لگیا ہویا اے۔کدے کدے تاں مینوں لگدا اے ایہ میرا ہے ای نہیں۔میں تاں ایہدے وانگوں کدے وی اپنی زنانی نوں سر اُتے نہیں سی چڑھایا۔میں تاں ہمیشا اپنی زنانی نوں لِتر تھلے رکھیا اے۔اک ایہ اے…… پتا نہیں کہدے تے چلا گیا اے۔شاید نانکا اثر زیادا ہو گیا سُو"

“میرے آلا کوئی جہانوں وکھرا تھوڑا اے۔اوہ اپنی بیوی دے اگے پچھے پُھمنیاں پاندا رہندا اے۔"

“میرا مُنڈا روز شہر جاندا اے پر میرے لئی کھنگھ دی دوائی نہیں لیاندا" بُڈھے نوں کھنگھدیاں کھنگدیاں دُبارا چیتے آ گیا۔

“ابّا مینوں چیتا بُھل جاندا اے۔کیہ کراں بکھیڑے ای اینے زیادا ہوندے نیں۔ایدھر بھج،اودھر بھج۔ایہ کر،اوہ کر۔ساری دیہاڑی بھاجڑ پئی رہندی اے۔روزی روٹی دیاں فکراں تے ہور پریشانیاں نے میرا چیتا خراب کر دتا اے“پیو دے گِلے شکوے تے تڑپھوڑے سُن کے مُنڈے نے اپنی صفائی دیون دی کوشش کیتی۔

“ہاں ہاں میری کھنگھ دی دوائی یاد نہیں رہندی۔اپنی بیوی واسطے سُرخی پوڈر تے کریماں بڑیاں یاد رہندیاں نیں،اوہدے سارے حکم احکام منّے جاندے نیں تے میری واری چیتا خراب ہو جاندا اے“

بُڈھے نوں ور جواب دیون دے چکر وچ کھنگھنا وی بھُل گیا سی۔

“ابّا جی تُسیں تاں ایویں ای کالھے پے جاندے او۔اج میں تہاڈی دوائی برسرے لے کے آواں گا۔ایہ لؤ میں اپنے ہتھ اُتے کھنگھ والا شربت لکھ لینا آں تاں جے چیتا بھُل وی جاوے تاں تلی نوں ویکھیاں یاد آ جاوے" مُنڈے ایدھر اودھر مارکر دی بھال وچ نظر ماری۔

فیر اوہنے مارکر لبھ کے تلی اُتے شربت دا ناں لکھیا تے اپنے پیو نوں تلی وکھاندیاں ہویاں آکھن لگا “ہُن تاں خُش ہو جاؤ"

“دوائی آئے گی تاں ویکھاں گا خُش ہونا اے کہ گُسّے" بُڈھڑا حالے وی گرم سی۔

“دوائی تاں تُسیں سمجھو بس آ گئی،کوئی ہور حُکم ہے تاں دسو" پُتر یقین دوایا۔اوہ وِچھ وِچھ پیا جاندا سی۔

بُڈھڑے نے ٹیڈھی اَکھ نال کول بیٹھے اپنے بیلی ول ویکھیا۔اِنج لگدا سی بُڈھا تھوڑی دیر پہلوں کیتیاں ساریاں گلاں بُھل گیا اے تے ہُن فخر تے غرور نال بھریا آکھدا پیا اے“ ویکھیا ای میرا پُترمیتھوں کِنا کھنب کھاندا اے میرے اِکو دابے نال اوہدا پشاب اکٹھا ہوگیا اے۔کویں مِینہ نال بھِجے لیلے وانگوں سر سُٹی بیٹھا اے۔آپاں تاں اج وی ایسراں ای دبا کے رکھنے آں اولاد نوں"

“دسو فیر ہور کیہ منگوانا جے؟"پُتر نے دُبارا پُچھیا۔اوہ بڑا نمانا تے مسکین نظر آون دی کوشش پیا کردا سی۔

“اچھا چلو تماکو مُکیا پیااے۔گوانڈھیاں کولوں دو تِن واری چِلم جوگا تماکو منگ کے پیتا اے۔بھورا سواد نہیں آیا،جویں گِدڑ دے۔۔۔۔۔ پِچھے نوں اگ لائی ہووے اُتوں اوہناں دی بُڈھڑ وکھرا نک مونہ وٹدی اے،جویں میں تماکو نہ منگیا ہووے کستوری منگ لئی ہووے" ہُن بُڈھا قدرے نارمل سی۔

“نک مونہ تاں اوہنے وٹنا ای اے۔جہنے ساری عمر اپنے سائیں نال نہ لا کے کھادی ہووے اوہ تُوں میں نوں کیہ سمجھدی اے" دوجے بُڈھے نے کولوں اینا کُو آکھنا اپنا فرض سمجھیا۔

“تماکو کِنا کُو لیاواں ابّا جی؟"

“سیر توں گھٹ تاں کیہ لیانا ای۔سیر وچ دو تِن کھَبڑ ای چڑھن گے۔تُوں انج کریں چار کُو کھَبڑے لے لویں۔اوہناں دا فِر وزن بھاویں کِنّا ہووے۔چار دن نِگھ تاں ہو جاوے گی۔“

“ٹھیک اے ابّا جی"

“تے ہاں تماکو ذرا سُتھرا ہووے" بُڈھا دُبارا کھنگھیا۔ایہ کھنگھنا پہلے نالوں ذرا وکھرا سی۔ایہدے وچ رتّا سکون تے اطمینان سی۔پُتر اُتے مان سی۔

“مینوں تاں ابّا جی چنگے تماکو دی پچھان کوئی نہیں" مُنڈا جاندا جاندا رُک گیا۔

“بس پُترا دُکاندار نوں آکھیں واہوا کَوڑا تماکو دیوے۔پہلے گھُٹ نال ای سَنگھ کَوڑا ہو جاوے۔" کول بیٹھے بابے نے اپنا حصا پایا۔

مُنڈے نے اپنے پیو ول ویکھیا۔

“ہاں ہاں احماں ٹھیک آکھدا پیا اے"

شام نوں جدوں مُنڈا شہروں پرتیا تاں اوہدے ہتھ وچ وڈا سارا شاپنگ بیگ سی۔اوہ سبھ توں پہلاں سِدھا اپنے ابّے دی مَنجی کول گیا۔

“ایہ لؤ ابّا جی کھنگھ مُکاون واسطے اِک پاء دوائی تے ایہ لؤ کھنگھ لاون واسطے پورا اِک کلو تماکو" مُنڈے نے واری واری دوویں شئیاں منجے اُتے لمے پئے کھنگھ نال ہفے بُڈھے دے ساہمنے رکھدیاں ہوئیاں آکھیا۔