ولی تے اَوتار/ ارشاد سندھو

علم دا چانن ونڈدے

مریڑے تے نمانے دِیوے

دفتراں تے ہسپتالاں 'چ

ہیٹھلے درجے دی سیوا

بھٹھیاں تے ملاں چ رُلدی مجبوری

گھراں چ کم کردے نِکے ہتھ

ہوٹلاں چ بھانڈے مانجدی بے وسی

ریڑھیاں لئی پھِردے مِٹی دے باوے

پھیری لاوندیاں پھٹڑ رُوحاں

حُقے دھردے چھاواں دے ٹوٹے

گلیاں تے نالیاں صاف کردے مَیلے بُت

راتاں نوں گُٹھاں چوں کُوکدی واج

چورستے بیٹھیاں نیلیاں کالیاں سدھراں

کالے تیل 'چ لِبڑے دُکھ

قبراں کھٹدیاں قبراں

جہناں دا کوئی پِنڈ نہیں ہوندا

کوئی شہر نہیں ہوندا

کوئی ذات نہیں ہوندی

کوئی اوقات نہیں ہوندی

ایہناں ساریاں مِٹی دیاں باویاں نوں

ساریاں رُوحاں نوں

رَب دے بیلیاں نوں

ولیاں تے اوتاراں نوں

میرا سلام، میرا سلام

٭٭٭٭٭