کامران صدیقی ہوراں دی سجری شاعری ـــ٭رویل٭

کُوک۔۔۔۔

اک لاچار تے کلا بندا

جرُموں ودھ سزا،

منزل نوں دفنا دتا اے

ساڑ بیٹھے سبھ راہ،

سارے پُتلے دیوتا بن گئے،

ہُن تے ربا آ۔۔۔۔۔

ہُن تے ربا آ۔۔۔۔۔

٭٭٭٭٭

شِکوا۔۔۔۔۔

جہڑے رستے توں دسے سی،

اوسے تے ای چلّے،

لذت ، عیش اَرام گنوایا،

بھٹکے کلم کلّے،

پینڈا اے کہ کئی صدیاں توں،

مُکّن وچ نہ آوے،

مِٹّی دا بُت دیوتا بنیا،

ساڈا مونہ چڑاوے،

ساڈے لئی انہونی ہوگئی،

جہڑی وی سی ہونی،

ساڈے گھرقسمت وی آئی،

لے کے شکل ڈراؤنی،

سبھ دے سبھ ای جھوٹھے نکلے،

جو ایڈریس توں دسّے،

ساڈی قسمت دے سبھ بدّل،

ہور ای کدھرے وسّے۔۔۔۔۔

٭٭٭٭٭

اپنے کولوں دور توں مینوں کر دتا اے

چوکھا ای مجبور توں مینوں کر دتا اے

رات دا دیوا سورج دے نال لڑدا سی

اپنے لئی بے نور توں مینوں کر دتا اے

سبھ دعاواں لفظاں دا اک ڈھیر ہوئیاں

اج آخر رنجور توں مینوں کر دتا اے۔۔۔

ساڈی اینی ہمت، شکوے تیرے نال۔۔۔۔۔۔۔

اک باغیِ دستور توں مینوں کر دتا اے

٭٭٭٭٭