اک نظم/صغیر تبسمؔ ـــــــ٭رویل شاعری٭

کیہ پئے کردے او جناب

گل ڈونگھیاں منزلاں دی نہیں

تے نہ ای ولاویں کھاندیاں راہواں دی اے

دل دھڑکدے ہون تے پتھر چیر کے

منزلاں دی نینہ رکھی جاندی اے

سورج ٹھار کے پینے پیندے نیں

سڑدی ریت پھکی جاندی اے

بھخدے سینیاں تے

برفاں دی ٹکور کرنی پیندی اے

گل سن کے

گل مکائی دی نہیں

گل ہور کرنی پیندی اے

اساں دے گھوڑے

صحرائی گھوڑے نیں

سڑدی ریت پھکدے نیں تے تیز نسدے نیں

سفر مک جاوے تے روندے نیں

سفر لبھ جاوے تے ہسدے نیں

اساں دے گھوڑے

صحرائی گھوڑے نیں

گل ڈونگھیاں منزلاں دی نہیں

تے نہ ای ولاویں کھاندیاں راہواں دی اے

گل ایہ وے کہ

ساڈے گھوڑیاں دیاں لگاماں

ہور ہتھاں وچ نیں

ساڈے دن تے شاماں ہور ہتھاں وچ نیں

منزل ساہویں آجاوے تے

اک دم راہواں موڑ دیندے نیں

جڑنا چاہیے تے

توڑ دیندے نیں

گل ڈونگھیاں منزلاں دی نہیں ۔۔۔۔۔!

٭٭٭٭٭