تیری سوچ دے جندرے کھولن

رب دھرتی تے آن کھلووے

تیرے نال کھلو کے ہسے

تیرے نال ہی رووے؟

کیہ چاہنا ایں؟

دھرتی اُتے آن کے

تیرے زنگال لگے ہتھاں دیاں گنڈھاں کھولے

تیریاں بے لگام سوچاں دے راہ ڈکے

تیرے گُونگے سوالاں نوں جیبھ دیوے

توں آکھیں تے چپ رہوے

توں آکھیں تے بولے؟

کیہ چاہنا ایں؟

تیرے چلھے دی اَگ وی آن کے بالے

تیری دارُو دی بوتل نوں کناں تیک بھر دیوے

تیری ہوس وی پالے تیرا ڈھڈ وی پالے؟

جھلیاتینوں کسے نے دَسیا ہی نہیں

رب بولدا وی ہے

اک دَر بند ہووے

سو دَر کھولدا وی ہے

اوہ چاہوے تے گواچیاں سوچاں نوں

راہ وی دَسدا ہے

روندی اکھ نوں ہسان خاطر

کدی اوہ ڈھیر ہسدا ہے

کدی اوہ ڈھیر وَسدا ہے

کدی اوہ آپ رُکدا ہے

کدی اوہ آپ نسدا ہے

جھلیا تینوں کسے نے دَسیا ہی نہیں

تیرے سوال پرانیاں قبراں چے ٹُٹے تابوتاں دا اک تسلسل ہے

دہریے اج نہیں جمے

پہلے آدم توں مَنن نہ مَنن دا سلسلا جاری ہے

دہریے اج نہیں جمے

ازلاں توں انکاری نے سَت اسماناں دے

کھلرے جہان دا چانن تے دور دی گل ہے

تینوں خبر ہی نہیں تیرے اندراں دی

توں مسیتاں دے عیب لبھنا ایں

تینوں فکر ہے کہڑے مَندراں دی

تینوں علم نہیں جھلیا اک قطرے دا

دلیل منگدا ہیں سَت سمندراں دی

جھلیا تیرا قصور نہیں

توں الف نہیں جاندا توں میم کی جانیں گا

توں قید ی ہیں گمراہ سوچاں دا

دارُو دے نشیاں نے تیری سوچ نوں انھا کر چھڈیا اے

تینوں دھرتی تے کھلرے جہان نہیں دِسدے

چن تارے نہیں دِسدے

ست اسمان نہیں دِسدے

شام دی اداسی دے پِچھے

ڈُبدے سورج دی چِیک نہیں سُندی

تینوں جسم دِسدا ہے

جسم تے وَجی لِیک نہیں دِسدی

توں رات دی چُپ نوں سمجھ جاویں تے

تیری سویر دے بُوہے تے چانن آن کھلووے

پر توں سمجھدا ہیں

کہ توں اپنے وجود دا آپ خالق ہیں

آپ نوکر ہیں تے آپ مالک ہیں

تینوں خُشی ہے تیرے خدا ہون دی

اصل گل ایہ وے کہ تُوں

مشہور ہونا چاہنا ایں

دور ہونا چاہنا ایں

بے نور ہونا چاہنا ایں۔۔۔۔۔۔۔۔!

٭٭٭٭٭