حضرت انسان ــــــ٭رویل کہانی٭

روگا منہ ہنجلے ای گوانڈھی کولوں ترلیاں تے منتاں نال سائیکل منگ کے لے گیا تے اتوں سوتا پڑ سوتا ہوگیا سی اوہ حالی وی پچھانہ نہیں سی مڑیا۔ اوہدا گوانڈھی ہن تیکر اوہدے گھر دے ست اٹھ گیڑے لا گیاہویا سی تے ہر واری اوہدیاں بالڑیاں تے ایویں ای سکا رعب چاڑھ دیندا تے جو منہ وچ گند بلا آندا بک دیندا۔
بالڑیاں وچاریاں گھر وچ تر بھکیاں تر بھکیاں اک منجی تے بیٹھیاں بوہے ول چھئی لئی بیٹھیاں سن تے منجی تے لتاں وسار کے سلور دے کولیاں وچ ڈھڈرے تے پچھ رلے چاول کجھ کھا رہیاں سن تے کجھ اپنیاں میل بھریاں ننگم نگیاں لتاں تے کجھ منجی تے ڈیگ رہیاں سن۔ اک وڈی سی جہڑی ستاں اٹھاں سالاں دی سی تے چاول وی اوسے ای پکائے سن تے باقی دو اوہدے توں چھوٹیاں سن۔ اچن چیت چھوٹی نے کولی پرانہ سٹی تے “اوہ بابوآگیا، بابو آگیا” آکھدی منجی توں چھال مار کے اپنے پیو ول بھج گئی تے جاندیاں ای اپنے پیو دیاں لتاں نال چمبڑ گئی۔
لمیاں لمیاں مچھاں ، موڈھے تے صافا، میلی ٹچ لکدی کنے سارے گھٹے نال بھری ہوئی سی۔ اکھاں جگر اتیاں رہ رہ کے لال سوئیاں تے کجھ سجیاں سجیاں۔ اوہنے اپنی نکی دھی نوں سر تے ہتھ پھیردیاں کچھڑ چک کے سینے نال لالیا تے اپنی دھی دے منہ توں والاں نوں ہٹا کے چم لیا۔
" بابو! اوہ مانو۔۔۔۔!”تے کڑی اپنی نکی جہی جیبھ نال گوانڈھی دے گھرول اشارا کر کے اوہدی شکایت کرن لگ پئی۔پیو نے اک واری فیر اپنی دھی دا منہ چم لیا تے پاسے والی بوجھی وچوں اک ٹانگر کڈھ کے دتی تے کڑی خش ہوگئی۔
"بابو! چاچا مانو کنی واری سائیکل دا پچھن آیا سی۔ " وڈی کڑی نے اپنے پیو نوں دسیا۔
"پترپھڑاآیا واں سائیکل اوہناں دے گھر۔” تے جتی لاہ کے اک منجی تے بہ کے صافے نال پیراں توں گھٹا جھاڑن لگ پیا۔
اوہدی کڑی نے نے تسلے وچ ادھ پچدے رِدھے چاول اوہدے اگے لیا کے دھر دتے تے اک پیالی وچ کسے گھروں منگ کے لیاندا ساگ وی۔
روگے دی بھکھ بالکل ای مرگئی سی۔
" بابو! لالا۔۔۔۔۔۔!"
نکی بالڑی نے اپنے پیو دے منہ ول بڑے غور نال تکدیاں پچھیا۔ اوس بالڑی دیاں اکھاں وچ اتے منہ تے اک بھول پنا تے معصومیت اگھڑ ویں سی۔
پیو نے ساگ نال برکی رلاندیاں ہویاں آکھیا “دھی لالا چھیتی آجائے دا۔۔۔۔!” تے دو تن برکیاں مارکے اوہنے بھانڈے واپس کردتے اتے شکر دا کلمہ پڑھ کے اک کول وچھی منجی اتے لما پے گیا۔
بالڑیاں وی اک منجی تے سوں گئیاں۔ بالڑیاں تے سوں گئیاں پر روگے دیاں اکھاں توں نیندر میلاں دور سی۔
"جے اوہنوں کجھ ہوگیا۔۔۔۔؟ اللہ نہ کرے۔۔۔۔۔۔"
تے اوہنے اپنے منہ اُتے انج ہتھ رکھ لیا جویںاوہ کوئی منحوس لفظ نکلن توں پہلوں اوس لفظ نوں روک رہیاہووے۔
“میرا تے اکو اک پُتر اے۔۔۔۔۔۔ کہڑے گھنے نیں۔۔۔۔۔ یا اللہ! توں ای وارث ایں۔ اپنے پیارے حبیب صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم دے صدقے میرے تے ترس کھا۔ میرے پُتر دی جان بخشی کردے۔ میں جہدے کول وی گیا۔۔۔۔۔۔"
یکدم اوہدیاں اکھاں وچوں تتے تتے اتھرو وگن لگ پئے تے اک دوہو کے وی نکل گئے۔ اوہنے اپنے آپ تے بڑی جُرئتا نال قابو کیتا۔کدھرے بالڑیاں نہ اُٹھ پین۔ ایہ سوچ کے اوہ اندرو اندری روندا رہیا تے اَواز نہ نکلن دتی۔
اوہ جہڑے وی رشتے دار کول گیا کسے وی تے اوہدی مدد نہیں سی کیتی۔ سگوں اوہدے دو اتھرواں دی بجائے اوہ لپ لپ رون لگ پیندے۔ دین نوں تے سارے ای کجھ نہ کجھ دے دیندے پر کسے نوں اگوں کجھ نظر ای نہیں سی آؤندا۔
"ایویں پیسے ای پھسانے نیں۔"
"ایہدے گوچرے سانوں کہڑا کم پینا اے۔"
"نانی خصم کیتا تے دوہترے نوں چٹی۔"
"ساڈی کھتی وچ کسے اک چویا اے جہڑا ایہدے کول پیسے پھاہیے۔"
ہر کوئی اپنی اپنی کھوپڑی مطابق سوچ کے جواب دے دیندا۔ کسے روٹی پچھی، کسے سکی صلح وی نہ ماری۔ اخیر چنگے ڈونگھے انھیرے جدوں اوہ گھر نوں پرتیا تے اوہدے کول بھکھے بھانے ڈھڈ، سجیاں تے نیندر بھریاں اکھاں، کھنڈیاں پھنڈیاں سوچاں ا تے دکھدے جُسے توں وکھ ہور کجھ وی نہیں سی جہنوں اوہ سائیکل تے دھر یکدا اپنے گھر تیکر اپڑ آیا۔
ایہناں ای کلولاں وچ پیا ں اوہنوں خورے کدوں نیندر آگئی تے کدوں نہیں پر سویرے اوہ چھیتی ای اُٹھ کے نلکے تے نہا کے کدھرے نکل گیا۔ جدوں اوہ گھر پرتیا تے اوہدی بڈھی ہسپتالوں واپس آ چکی سی۔ کیوں جے ہسپتالے داخل اوہدے منڈے کول اوہدی نانی تے نانا سن پر ہن روگے دے ہتھ وچ اک تھیلا سی۔ اوہنے اپنی بیوی نوں اوہ تھیلا پھڑاندیاں ہویا آکھیا :
"بندئیے رب دئیے۔۔۔۔۔! ایہ پیسے سانبھ کے رکھ۔ ہن سانوں اپنے کاکے دے اپریشن واسطے کسے دی یئیں یئیں نہیں کرنی پوے گی۔ ایہدے نال اپنا کاکا بلکل ٹھیک ہوجائے گا۔"
اوہدی بیوی نے جدوں تھیلا کھول کے ویکھیا تے اوہ اینے سارے پیسے ویکھ کے ہکی بکی رہ گئی۔
"ایہ کہنے دتے نیں۔۔۔۔۔؟ " اوس پچھیا۔
"بس رکھ لے توں۔۔۔۔۔۔ تینوں کیہ لگے باقی گلاں نال۔” روگے آکھیا تے دھیان تھلے کرلیا۔
اپنے سائیں دیاں تھلے جھکیاں نظراں تے چہرے دا اڈیا اڈیا رنگ ویکھ کے اوہنوں کجھ کھڑک گئی تے اوہنوں انج لگا جویں اوہدے پتر نوں بچان واسطے سور دے خون دی بوتل لان واسطے دتی جارہی اے۔
اوہنے اپنے سائیں دا گریوان پھڑ لیا “کاکے دے ابا!ایہ کیہ اے۔۔۔۔۔؟کیہ سمجھنا ایں توں مینوں۔۔۔۔؟” اوہدی اواز غصے تے دکھ نال کنبن لگ پئی۔
“جی تے کردا اے ایہ تھیلا تیرے منہ تے کڈھ ماراں۔۔۔۔۔ دس کہدے گھر ڈاکا ماریا ای؟۔۔۔۔۔ کہڑی ماں دی دھی دی ڈولی نوں اگ لا آیا ایں؟۔۔۔۔۔ میں اپنا پتر بچان واسطے کسے دوسرے دا گھر نہیں اُجاڑ سکدی۔۔۔۔۔۔ ایہ پیسے چک تے ایسے ویلے ایس گھر وں نکل جا۔۔۔۔۔۔ نہیں تے دس ایہ کتھوں لیاندے نیں؟ " روگا چپ سی۔ اوہدے بلھ جویں سیپ گئے سن پر اوہدیاں سجیاں سجیاں اکھاں وچوں اتھرو وگن لگ پئے تے اوہدی بڈھی وی اوہدیاں اکھاں وچوں نکلن والے پانی نوں اک مجبور پیو دی مجبوری سمجھ کے رون لگ پئی تے اوہدا گریوان چھڈ دتا۔
روگے نوں وکھی دے لاگے پیڑ جہی محسوس ہوئی تے اوہ کوڈا ہوگیا اتے وکھی تے ہتھ رکھ کے اندر جان لگا۔ اوہدی تیویں مگروں بھج کے اوہنوں سنبھالیاتے چنی دے پلو نال اک ہتھ نال اکھاں نوں صاف کرن لگ پئی تے دوجے ہتھ دے آسرے نال اوہنوں اندر اک منجی تے لمے پادتا۔
اوہنے مٹھّیاں بھرن واسطے روگے دی وکھی نوں تھوڑا جہیا دبیا تے جویں اوہدی جا ن تے بن گئی تے پیڑ نال اکو واری اوہدی برکاٹ نکل گئی۔
تنے بالڑیاں گتھلے وچوں روپیے پھولن وچ لگیاں ہوئیاں سن تے اپنے اپنے ہتھاں وچ رنگ برنگ دے وڈے وڈے نوٹ دتھی دی شکل وچ جمع کر رہیاں سن۔ اک واری تے اپنے پیو دی چیک سن کے اوہناں روپیاں ولوں دھیان اودھر کیتا پر فیر اوہ تھیلے وچ روپیاں دے دھیا نے لگ گئیاں۔
روگے نے اپنی بڈھی کولوں پانی منگیا تے اوہ نلکے توں پانی لین چلی گئی۔
روگے دیاں اکھاں وچوں اتھرواں دیاں جھڑیاں لگ گئیاں جہناں نوں اوہ کنی دیر توں اکھاں وچ روکی کھلاسی تے خورے اپنے آپ نال کیہ کیہ گلاں کردا رہیا۔۔۔۔۔۔ پر جدوں اوہدی بڈھی پانی دا گلاس لیا کے اندر وڑھن لگی تے یکدم کھلو گئی اتے اوہدے کناں نے روندے ہوئے اپنے سائیں دیاں ایہ گلاں سنیاں:
“بھلیے لوکے۔۔۔۔۔! تینوں کیہ پتا۔۔۔۔؟ ایہ ہتھ کسے دا گھر جے وسا نہیں سکدے تے اجاڑ وی نہیں سکدے۔۔۔۔۔۔ میں تے اک گردے تے وی جی سکدا آں پر پُتر ہٹاں تے نہیں وکدے۔۔۔۔۔"
نال ای اوہ لمے لمے ہوکے تے ہٹکورے بھرن لگ پیا۔ اوہدی بڈھی ہتھوں گلاس تھلے جاپیا تے اوہ وی اپنے سائیں دے سینے تے سرر کھ کے رون لگ پئی۔

٭٭٭٭٭