ہار۔۔۔۔۔۔ ٭رویل ٭

ہار۔۔۔۔۔۔

ایہ جو رستا مکدا ای نہیں،

کئی صدیاں توں دوڑ رہے ہاں،

پیراں دے نال جیبھ وی ساڈی،

چھالیاں دے نال بھر چکی اے،

جند نمانی لگدا اے کہ ہر چکی اے،

اوہ منزل جو ساڈی شہ رگ توں نیڑے سی،

عُمراں دے پندھ کر کے آخر مِٹی ہوگئی،

بس ہن گھور ہنیرا تے مایوسی اے بس،

آس، امید، حیاتی خورے کتھے کھو گئی۔۔۔۔۔

سبھ دعاواں تے تدبیراں مر چُکیاں نیں،

راہواں وچ ای رُل جانااے جان گئے ہاں،

سارے پردے اکھیاں اتوں لہہ چُکےّ نیں،

ساڈی کیہ اوقات اے سبھ پہچان گئے ہاں

*****٭٭٭٭٭