اقتدار جاوید ہوراں دےناول "کمہیل " دا باب ۔" گھوڑی آلی" ــــــ ٭رویل٭

اقتدار جاوید ہوراں دےناول "کمہیل " دا باب ۔" گھوڑی آلی" ــــــ ٭رویل٭

اقتدار جاوید

موتی چمکیا، گھوڑی آلی دے لال وجود وچ موتی چمکیا۔اس لڑی گنی رات توں لے کے ہن تائیں کِنّے دانے رُڑھ پُڑھ گئے نیں تے کِنّے پچھے بچّے نیں۔اس گھوڑی دی دھون تے تھاپڑی ماری تے تھلے اترن لٸی سجی لت رکاب چوں کڈھی تے چھنڈی جویں لت سیں نہ گئی ہووے۔نہ اوہ آپ ساری رات سُتّی سی نہ گھوڑی اکھ لاٸی سی۔جویں جویں ہک ہک کر کے بندہ اوتھوں نکلدا اپنا سامان وی نال لے کے نکلدا اس سامان وچ آٹا پانی نویں پرانے کپڑے سن وچے پاٹے ہوئے وچے ان سیتے تے وچے ان دھوتے پر گن کے رکھے ہوئے۔ایہو آخری فیصلا سی ایتھوں دو وقت دا آٹا پانی لے کے نکل پَوو ہک دوجے نوں تَکّے بناں ہک نویں جا دی تاہنگ وچ جہڑی سانوں اڈیکدی پئی اے۔اکھ پٹ کے تے کن چا کے نکل پوو چار پاہراں دی اوکھت اے اسیں لال نشانی تے فیر اکٹھے ہوواں گے۔ جتھے گھوڑی آلی کھلی سی اوہ تھوڑی نیویں جاگھ سی انج لگدا سی ایہ جاگھ گھوڑی آلی آپ چنی سی۔جاواں اوتھے ہور وی سن ہک ٹویا وی سی اس ٹوٸے دے بنےّ دے دوجے پاسے وی تھاں سی تے اوتھے وی انّے بندے لک چھپ سکدے سن جنے ایتھےاکٹھے ہو گئے سن یاں جنے ایتھوں اگے نکلنے سن۔

رات اِنّی سخت نہیں سی جِنّی اوہناں نوں فکر تے چنتا سی یاں جِناّں اوہناں کھسماں نہ کیتا ہویا سی اوہ ساری رات نہ سُتے نہ جاگے بس جاگو نوٹی وچ دھم گئی۔

دنیں اوہناں چنگا پدھ کِھچ لیا سی نالے اج بیمار ویکوئی نہیں سی ہویا۔گھوڑی آلی سدھی لِیک تے اوہناں نوں لئی جاندی سی کل راتیں سارے سوتے ویلے اوتھے اپڑ گٸے سن اوہناں ساریاں دے اپڑن توں اگدوں اوہ اگّوں ہو آئی سی۔راہ وچ ہکو آبادی اوندی سی اوہدے توں یاں تھوڑا جہیا تھلے ہو کے اپنی لیکے تے اوناںکوئی اوکھا نہیں سی پر جے آبادی وچوں جاناں ہووے فیر نِکّی کدھ توں بچناں سی جے اوہدے نال جائی جائی تے کھوہ کھٹے ہوئے سن ۔وچ ای راہ سی پر نویں بندے واسطے اس کدھ توں بچناں ای ٹھیک سی۔پتا لگدا ای نہیں سی جے پیر سجّے یاں کھبّے ہویا نہیں تے بندہ تھلّے سدھا تھلّے کھوہ وچ۔کھوہ ڈوہنگھے نہیں سن پر راہ کھوٹا کر چھڈدے سن۔ پیدل جان آلیاں دا گٹا گوڈا یاں سوار تے سواری دا ونج ونجا سکدے سن۔اوہناں کھوہاں وچکوئی راہی مریا نہیں سی پر ڈِگّے بڑے سن فیر کھیچل بڑی ہوندی سی کدی سواری لنگی ہوٸی یاں سواری توں ڈِگ کے سوار دی موہ نکل گئی ڈِگنے دا وی پتا نہیں سی جے مونہے پرنے سواری ڈِگّے تے ہور مصیبت۔سوار تے سواری کدی ہک دوجے تے ڈگدے تے آبادی دے لوکی اوہناں ول اوناں تے ہک پاسے اوہناں نوں تکدے وی نہیں سن پر جاتکاں پوتکاں واسطے چنگا ہاسا بن جاندا سی پر آپ جاتک پوتک اوہناں کھوہاں ول وِسدے وی نہیں سن۔

اس آبادی داکوئی رہن آلا کھوہاں وچ ڈگے ہویاں نوں تکدا وی نہیں سی آپے اوکھ سوکھ کر کے اوتھوں نکلناں ہوندا سی جنانیاں ہک دو واری چھتاں توں جھاتی پا لیندیاں سن۔ایہ ساریاں گلاں گھوڑی آلی نوں اوہناں جنانیاں ای دسیاں سن جہڑی ہک دن پہلے اس آبادی دے باہر چکر لا گئی سی۔اوہناں دسیا ایہ کھوہ کسے دشمن توں بچن واسطے نہیں ایہ ریت دے واولہونیاں تے جھکڑاں جھولیاں توں بچن لٸی کھٹّے نیں۔چڑھدیوں طوفان ایہ کھوہ تے لہندے دی واء آبادی دے گھر ڈک لیندے سن۔ہک ہک کر کے نکلنے دا کارن صرف گھوڑی آلی جان دی سی کیوں جے مونہوں بولیاں بناں ساریاں دا دل ایہ سی کہ اکٹھے ٹرئیے۔گھوڑی آلی دے اندر ایہ گل سی ہک ہک کر کے ٹرن دا فایدا بہتا اے جے اکٹھے ٹرن وچ مرن مرین دا ڈر زیادہ سی جے اکٹھے ٹردے تے کسے آفت وچ ساریاں وچوں کسے دے وی نہ بچنے دا شک سچ بن سکدا سی تے اس ایہ گوٹی کھیڈنی نہیں سی ہک ہک دانے دا مُل ان منیا سی اوہکوئی ہک بندہ وی ضائع نہیں ہون دینا چاہندی سی جس طرحاں جبھ ٹکیاں صلاح دتی سی جے آبادی وچوں لنگھنا چاہی دا اے اس واسطے ای اوہناں دی گل اس کھوہ کھاتے سٹ چھڈی سی۔اس نوں ایہ پتا سی ہن تسبیح تے کدی پوری نہیں ہونی پر جہڑے دانے بچ گئے نیں ایہ ای کسے ٹکانے تے پہنچ جاون۔اوہ ایہ وی چاہندی سی جہڑے دانے بچ گٸے نیں اوہناں وچوں کسے دی جبھ نی ٹکیوے تاں جے جہڑی گل اوہناں دے اندر اے کسے خاص جاگھ تے اپڑ کے دسنی نہ پے جاوے۔پر ہک گل اس دے اندر وی پوری طرحاں کھلری پٸی سی اوہ گل کس ویلے کرنی اے ایہ اس نوں وی معلوم نہیں سی کہ کدوں کرنی اے۔ہر گل اوہ عین ویلے تے کردی سی پر ایہ گل کدوں کرنی اے اس نوں پتہ نہیں سی پر گل مٹھے انگور ہار پکی پٸی سی۔جبھ ٹکیاں آکھیا اسیں سب توں بعد نکلاں دے تے سب توں چھیکڑ پہنچاں گے۔ہک اتلا راہ لوے دا تے دوجا تھلے ولوں ہو کے تاں جے اس واریکوئی بیمار ہووے یا پھٹیوڑ ہو جاوے فیر وی اوہنوں نال لے کے اپڑناں اے۔سارے بندے نکل گٸے تے جبھ ٹکے اوتھے ٹک گٸے پر تھوڑا چر ای۔اس نے اوہناں نوںکوئی گل سمجھاٸی، آپ گھوڑی نوں ایڑ مار کے نکل پٸی۔اس کوڑا گھٹ بھریا، واگ وی کھچی تے ساہ وی لماں لیا کہ اس تھاں تے اوہ نگ پیا بھخدا سی۔اس ہتھ لمکایا تے اس نوں اٹھان لٸی اوہ آپ نیویں ہو کے بھوٸیں تاٸیں اپڑ گٸی۔ایہ اوہ نگ سی جس نوں اوہ رو پِٹ کے اگے نکل گٸے سن پر اوہدا من چاہندا سی کہ بچ پوے تے بڑی گل اے کہ ساری گل اس توں ای ٹرنی سی۔گھوڑی آلی نوں اس دھروہ دا پتہ سی کہ ایہو جیہے پدھاں وچ کیہ کجھ چھڈنا پے جاندا اے پر اس دا خیال سی جے اس دے گوڈے دی گپھی دی سوج لہہ گٸی ہووے تے پدھ ادھ رہ جاناں اے۔

سوج نبُوہ لہہ گٸی سی اس آکھیا گھوڑی نوا آپ نہ نیویں ہو شالا بخت بلند ہووی۔

جبھ ٹُکےّ، بھخدے ہوٸے نگ، گھوڑی آلی تے جس توں گل اگے ٹرنی سی اوتھے اپڑ گٸے جتھوں اوہناں وکھو وکھ ہو جاناں سی۔جبھ ٹکیاں سمجھیا جہڑی گل گھوڑی آلی نہیں دَسدی اوہ تے اوہناں بُجھ لٸی اے کہ سواری دا سوار ہن بدل جاناں اے۔گھوڑی آلی آکھیا اوہ گل میں تہاڈے توں کیوں لکانی سی جس دا تہانوں پتہ لگ جاناں سی۔ایہ کوئی ہور کھیچل اے پر کھیچل میری ہووے یاں کسے ہوری دی رون دھون تے رہن بہن دا ویلا نہیں۔

ہن سواری دا سوار ہور سی تے پدھ وی ہور، اوہ گھوڑی آلی تے اس دی گل نویں سوار دے سینے وچ تلوار ہار لہہ گئی سی پر گھوڑی آلی نویں نشانی دے کے کنارہ کر گٸی۔جہڑے بچ گٸے سن اوہ آخری واری اکٹھے نِٹھ کے بہہ گٸے اوہناں دیاں گلاں مُک گیاں۔واولہونے گھیری بناٸی جبھ ٹکے اٹھے پھٹیوڑے اوہناں چوں ہکی نوں روکن لٸی تھلیوں کھچیا اوہ ڈگدا ڈگدا بچیا۔اس اوسے لت تے بھار پایا جہڑ پھٹیوڑے کھچی سی اوسے لت دے پیر دے پب تے بھنوالی کھا کے سبنھلیا تے پڑی ہار اپنی جاٸی تے جم گیا۔اس گھوڑی آلی دی گل یاد کیتی جے گل دا پتا لگ جاناں سی تے اوہ گل لکاندی ای کیوں۔اس گھوڑی آلی دی نشانی تکی تے خوش ہویا جے ہک نگ دا تے وادھا ہویا پر جان وڈا اے کہ وادھا ایہ دوجے جبھ ٹکے آکھیا۔جہڑے باقی نگ سن اوہناں واولہونے تے نظر رکھی، تکیا کہ اوہ تکدیاں تکدیاں وأ ہو گیا اے۔گھوڑی آلی دی نشانی اکھ کھولی لال سوہیاں بلھیاں چوں اباسی لٸی۔پھٹیوڑ اس نوں تک کے بولیا کیہ پتا ساڈی تسبیح دا امام ایہ ای نہ ہووے۔گھوڑی آلی وی واولہونے ہار وأ نال وأ ہو گٸی سی تے پھٹیوڑے دے گوڈے دی گپھی دی پیڑ وی۔جدوں گھوڑی آلی تے دوجے اس نوں پچھاں چھڈ آٸے سن اودوں وی لگدا نہیں سی تے ہن وی نہیں لگدا سی کہ اس دی گپھی اپنی جاٸی توں ہلّی ہووے۔سوج نہ لہندی تے اس سدا لٸی پچھے رہ جاناں سی۔سوج لتھی تے اس اپنا سارا بھار گپھی اتے پا کے ہتھ اتانہہ کیتا سی۔سوج رہندی تے گھوڑی آلی دے پچھے ول چکر لگدے رہنے سن گپھی نوں اندروں پھیس آٸی سی۔اس دیہی چھنڈی پھوکی ہوٸی تے گز وانگر سدھی سی اس جا توڑی پہنچن آلے سارے چھنڈے پھوکے ہوٸے سن جہڑے جبھ ٹکے نال رلے سن اوہ وی اوہناں وچ سمچ گٸے سن۔پھیس اوسے طراں سی جس نے اوہنوں باہروں بنھیا ہویا سی پر اندروں اوہ ڈولیا نہیں سی۔اس گپھی تے ہتھ پھیریا جویں گھوڑی آلی گھوڑی نوں ہتھ پھیردی سی۔

واولوہناں اڈ پڈ گیا سی کہ گھوڑی آلی اپنی نشانی پھٹیوڑے نوں اودوں دتی سی جدوں اگے پچھے امان ہو گٸی سی۔نہ آبادی دے انھاں کھوہاں دا ڈر رہ گیا سی نہکوئی پچھے رہ گیا سی۔ہن اگےکوئی آبادی نہیں اونی سی جتھے جنانیاں کسے نوں دسناں ہووے کہ کھوہ کتھے کھٹے ہوٸے نیں تے کتھوں کر کے لنگھناں اے نالے بچاویں پیر کتھے دھرنے نیں۔اس آکھیا گھوڑی آلی نہیں رہی ہن گپھی آپے ول ہو جانی سی ہک شے ای رڑھنی سی۔اس آکھیا سی نشانی رہی تے نشانی تیرے میرے چوں ہک بندہ لے جاوے دی۔ایہ گل اس میری گپھی لہن توں اگدوں آکھی سی۔ساڈیاں گلاں نکھٹ گیاں ہک دھروہ دی گل رہ گٸی سی۔ایہ گل اوہ میرے نال نہ وی کردی یاں میں اس دے نال نہ وی کردا کیہ فرق سی دوہاں نوں چانن ہو گیا سی۔ہن ایہ رولا سی کہڑے پاسے نکلیے ایہ گل اس نوں پتہ سی تے مینوں وی اوہلاکوئی نہیں سی۔میں نرا گپھی لہوانے واسطے گھوڑی آلی دے سنگ نہیں ساں ہویا ایہ دو رولے سن ہک نشانی دا دوجا اس پدھ دا جس دے راہ وچ انھے کھوہ اہ کھوہ سن۔اس میرا ہتھ پھڑیا جدوں گپھی لہہ گٸی سی تے میں اس دی مرض بجھ لٸی سی۔اس موہوں کجھ نہیں سی بولیا پر دس چھڈیا سی۔ہوندا ہواندا ہک سونہا آیا تے نشانی ویکھ کے اوہناں نال اک مک ہو گیااس نشانی نوں چنگا نجھا کے تکیا تے گپھی نوں وی۔سونہا اوہناں پیراں تے پرتیا تے انھے کھوہاں آلی آبادی ول منہ کر گیا۔

سونہا ایتھے خیر خبر لین نہیں سی آیا جبھ ٹکیاں آکھیا اوہ کسے ہوری مار کسے ہوری سونہہ تے لگا پھردا اے۔دوجیاںکوئی گوہ کیتی نہ پھٹیوڑے کہ جبھ ٹکے کیہ کھسر پھسر کردے پٸے نیں

جبھ ٹکیاں آکھیا سُونہا پرتے گا پرت کے آٸے گا تے کلاّ نہیں ہووے گا۔پھٹیوڑے سونہے بارےکوئی گویڑ نہ لایا۔جس پاسے واولہوہناں گیا سی اس پاسیوں ای سونہے زنانیاں نال سِری کڈھی ایہ اوہ ای زنانیاں سن جہناں گھوڑی آلی نوں انھیاں کھوہاں دا دسیا سی نالے بچاویں پیر دھرنے دا وی آکھیا سی کہ بندا خصمانہ کرے تے وچوں وچی لنگھ سکدا اے پر چنگا اے کہ آبادی چوں نہ لنگھیا جاوے تھلیوں یاں اتوں ہو کے جاناں سگوں چنگا اے۔جنانیاں آیاں تے پھٹیوڑے جبھ ٹکیاں ولوں تکیا کہ ہن نکلیے۔جنانیاں چوں جہڑی نکھیڑویں سی اس پچھیا ایہ نشانی کس دی اے۔گُپھّی وچوں کوئی اوہری پِیڑ اٹھی پھٹیوڑے سوچیا گھوڑی آلی مینوں اوتھے پچھانہ ای رہن مرن دیندی پر فیر پھٹیوڑ اراستا ہو گیا۔