غزل

کیہ کیہ دسیے کیہ کیہ گلاں کر کر مِٹی ہوئے

نِکھڑن مگروں دوویں گھر ای مر مر مِٹی ہوئے

جہڑی سوچ نے سانوں لُٹیا اوسے سوچ نوں پُترا

ساڈے وڈ وڈیرے مُٹھیاں بھر بھر مِٹی ہوئے

ونڈاں پاکے ونڈن والے ونڈ کے ایہ کیوں بُھل گئے

ونڈاں دے وچ کِنے سُفنے گھر گھر مِٹی ہوئے

پتھر لگیاں محلاں دے وچ جِہناں دا لہو بلیا

ساری عمراں اوہیو پالے ٹھر ٹھر مِٹی ہوئے

ساڈے شاہ سی اندروں کھوٹے ایسے لئی تے مِترا

ساڈے یکّے دُکیاں ہتھوں ہر ہر مِٹی ہوئے

کِنے ہیرے بے قدری دی چکی تھلے پِس گئے

کِنے ای چن بُھکھ دیاں دُھپاں جر جر مِٹی ہوئے

خورے کہڑے دِن آؤنا اے جہڑے دِن لئی سندھوؔ

گلیاں دے وچ دھکے کھادے در در مِٹی ہوئے