زاہد حسن دی کہانی/کافکا تے بورخیس

کافکا تے بورخیس

اپنے اندر نوں ساڈے باہر نال رلا کے ویکھدے رہے۔جس ویلے اوہ ویکھ نہیں رھے ہائن،تے اَج جدوں اسیں اوہناں دے ایس طرحاں ویکھن بارے سوچ رہے آں،اوہ اج وی ساڈے اندر ای ویکھ رہے ہن۔

کسے وی دوجے منکھ دے اندر،اوہدے باطن وچ جھانکناں اکا غیر انسانی تے غیر اخلاقی فعل ہے،مغربی دنیا وچ جہنوں اسیں علمی پکھوں مالا مال دنیا سمجھدے آں تاں کسی انسان نوں گھور کے ویکھناں وی سزا دلا سکدا ہے۔اندر تیک جھانکناں تاں ہور وی بھنڈن جوگ فعل ہووے گا۔ پر کافکا جو ڈھیر اپنے اندر ای وسیرا کیتی رکھدا آہا،اپنے خلق کیتے ہوئے کیڑے آنگ ،تے بورخیس ویکھدے ویکھدے تھک کے اپنے انھے ہون دا ڈھونگ کرن لگ پیا تے چڑھدے لہندے وچکار ویہندی ندی ستوں ایدھر اودھر بلانگھاں ماردا رہیا۔

مارکیز نال ھوئ اخیرلی بیٹھک وچ وی اسیں اوہناں دی ایس اندرں نجھا کے ویکھن دی عادت بارے گلاں کردے رہے مارکیز دا منناں تاں ایہ آہا جو خالق توں ودھ تخلیق نوں اپنے خلق کرن والے بارے ڈھیر سوچن دی لوڑ ھوندی ھے تاں جو اوہ اپنے آپ نوں وجود وچ لیان والے دے اوس مقصد بارے گوہ کر سکے جہدے بارے کدی گل ہوئی نہیں۔ پر تخلیق نوں خالق بارے نجھا کے سوچن دی اجازت حالے کوئی تہذیب دیندی ای کد ھے؟

میری ایس گل دے جواب وچ اوس آکھیا:

اسیں جہڑی تہذیب بناواں گے اوہدے وچ اک خانہ ایہدے آسطے ضرور خالی رکھاں گے۔ اسیں ویکھیا جو ساڈے بنائے خانے وچ کافکا تے بورخیس پہلاں توں ای بیٹھے نیں۔