اریجہ زاہد دی اِک نظم

اپنے رب نوں توں پہچان تے سہی

کدی توں اونوں آوازاں مار تے سہی

او سوہنا جہناں دے دلاں وچ اے وسدا

او فقیر صدا ہی رہندا اے ہسدا

کدے وی مایوس او ہوندا نہیں

لوکاں وچ بہ کے اوہ روندا نہیں

اپنے اندر جھاتی مار تے سہی

اپنے دل توں نفرتاں دا پار لا تے سہی

کیہ لبھنا ایں خُد نوں

اگ لا کے؟ لوکاں دیاں خشیاں تے بھیڑی پا کے؟

اوتھے انصاف دی چکی برابر چلدی اے

تیریاں کرتوتاں ویکھ خدا دی ذات ہسدی اے

اپنے من دا گنجھل

کهول تے سہی

اپنے آپ نوں پیار دی تکڑی وچ تول تے سہی

سیانے کہندے نے کہ دل اے خانہ رب دا

کرے نہ جے دھیان اریجہ تے فیر اے خزانانہیولبھدا