اعظم ملک دی شاعری ــــــ ٭رویل٭

اعظم ملک دی شاعری اتے لکھن واسطے میں کئی وار کئی جملے لکھے ، پھر کٹے دُ بار اوہدی کتاب پڑھی ۔ پہلاں جذباتی ڈھنگ نال اوہدی شاعری دی سواد لیا پھر تھوڑا غور نال پڑھیا ۔ اوہدے اکھراں دی چون ، مشریاں دی بنتر ،اوہناں اندر لکی سیانف نوں گھوکھیا تے پتا لگا مینوں ایہ کتاب انج ہی پڑھنی چاہیدی سی ۔ اعظم کول گل کرن دا ڈھنگ وی اے ، اکھراں دی چون دا جانو وی اے ۔ اوہدے سینے اندر لوکائی دی پیڑ وی وسدی اے اتے ویلے دی سوجھ دا سمندر وی ٹھاٹھاں ماردا اے ۔ مینوں اس دے مصرعیاں، شعراں کئی وار راہ تردے کھلاریا رس مانن لئی کہیا۔
میں پہلی وار اس کتاب نوں بس وچ سفر کردیاں پڑھیا تے دوجی وار اپنے کمرے وچّ رزائی اندر نگھیاں ہو کے ۔ دجی وار پڑھدیاں میری سوچ اندر اک ہور کتاب دی اڈتن سی جو اوہنوں ترلو مچھی کری کھلوتی سی ۔ ایہ اک کہانیاں دی کتاب سی جس دے لکھاری دی اک مضمون ورگی کوتھری جہی کہانی نے سوچ نوں کڑتن نال بھر دتا تے میں تھو تھو کر اٹھیا ۔ چنگ مند سبھ جیون دا حصاے نالے جہدے کول جو ہووے اس نے اوہی ونڈنا ہندا اے ۔
“ سائی سنیہڑے گھلے “ شاہ ہسین دا مشرا اے ۔ اس مشرے نوں اعظم ملک ہوراں اپنے متھے دا شگار بنایا اس توں پہلاں اوہدی اک ہور کتاب “نال میرے کوئی چلے “ 1996 وچّ چھاپے چڑی ۔دوجی کتاب “سائی سنیہڑے گھلے “ جس دا پہلا ایڈیشن 2017 وچّ چھپیا تے ہن چوتھا تہاڈے اگے حاضر اے۔

اک گلّ سانجھی لگی کہ کتاباں دے ناں شاہ حسین دی شاعری توں لئے گئے ہن ۔اس توں پتا لگدا اے کہ اعظم ملک کس قبیل دا بندہ اے۔ اوہدے ویڑھے وچّ کہڑا کہڑا چندن رکھ لگا ہویا اے اس چندن رکھ دی واشنا سانوں اوہدی شاعری وچوں وی آؤندی اے ۔
ہاڑا سنے نہ کوئی
کندھاں دے گل لگّ لگّ روواں
ہاڑا سنے نہ کوئی
اج اسیں جس دور وچوں لنگھ رہے ہاں ایہ دور اے کریڑ دا، دھند دا اجہے دور وچّ ہر سیء اپنی شکل گوا بہندی اے۔ ہر کوئی بے رنگ ہو جاندا اے ۔ اتھوں تیک چانن وی اوہ ہی دسدا اے جو زردی بھریا ہووے، زہر مورے ورگا ۔ ایہ گلّ نرے رنگ دی ہی نہیں تاثیر دی وی اے ۔ اج سانوں کہڑا مکھ اے جو اپنے اصلی رنگ وچّ نظر آندا ۔ ہر کوئی اس دھوانکھے ویلے وچّ دھوانکھیا گیا اے
“کیہ مومن کیہکافر ،سبھے دھندلے دھندلے”….... اعظم دا پھر وی بڑا جیرا اے۔ اوہ اپنی حیاتی دے رنگ دے وٹیچن توں نراش نہیں - اوہ کہندا اے
رنگ حیاتی بدلے گی
آ کے ہتھ للاری دے
" ایہ بڑی چنگی گلّ اے کہ بندے نوں کسے وی حالت وچّ نہ آسا نہیں ہونا چاہیدا ۔ کدے نہ کدے تاں رتّ بدلے گی،کدے نہ کدے تاں نالی جمی رتّ سلگھے گی ایہ ہی جیون اے ، ایہ ہی جیون آدرش ۔

مینوں اعظم ملک دی شاعری اندر بہت سارے رنگ نظر آئے ہن ۔ بہت سارے ویلے جو ہنڈائے یاں بھوگے ۔ اک رنگ بہت ڈونگھا اے اوہ اے لوکائی نال پیار ، اپنی دھرتی تے دھرتی واسیاں دی پیڑ ۔ اس وچّ کوئی شکّ نہیں کہ اسیں تیجی دنیاں دے لوگ نری پیڑ ہی ہنڈھاندے ہاں ۔ ساڈیاں خشیاں وی اسے پیڑ وچّ لکیاں ہدیاں ہن تے درد وی اسیں جو ہنڈانا چاہندے ہاں اوہ ہنڈا نہیں سکدے جو بھوگنا نہیں چہدے اوہ بھوگیا جاندا ۔ ایہ درد ایہ ان بھاؤندیاں پیڑاں اسیں نہ صرف بھوگن لئی مجبور ہاں سگوں اسیں اس نوں جیون دا حصا بنا لیندے تے بنائی پھردے ہاں۔ ایہ کم کوئی ہور نہیں اسیں آپے ہی کردے ہاں ۔ ایہ تماشے اسیں آپے لاندے اتے ایہناں دا چس وی اسیں خد ہی ماندے ہاں۔
اپنے پیری آپ کہاڑی مار لئی،
آپ تماشا آپے تاڑی مار لئی ۔
اس کتاب اندر اک نظم ایسی وی اے جسدا انھیرا ساڈے سارے وسیو اپر سایہ ہویا اے اسیں سارے اس انھیرے وچوں باہر نہیں نکل سکے ،کھورے کدوں تیک اسیں اس وچّ بھٹکدے رہاں گے۔ اوہ نظم اے “میرے دل جیون دے چاء“ اس نظم دے پہلے بند وچّ ہی اوہ تصویر اے جہدے وچوں سانوں اپنا چہرہ نظری آؤندا اے ۔
میرے دل جیون دے چاء،
مینوں ونیا جگّ دے تانیاں
میرا اندر لیرو لیر ،
مینوں قولاں قیدی کر لیا
مینوں رسماں چھڈیا چیر
میں ادھو رانی ہو گئی
مینوں دوجی وار ملاء
میرے دل جیون دے چاء،
اعظم ملک کون اے ؟ اوہدی سوچ تے سوجھ دا رنگ کیہ اے ؟ اوہ اس شعر اندر ویکھیا جا سکدا اے ۔
میری انبراں نال نہیں نبھنی ،
میں مٹی دا جایا سائیاں

٭٭٭٭٭