اعظم ملک دی شاعری... ــــ٭رویل لیکھ٭

گُرتیج کہاروالا

سنتالی دی دیشں دی ونڈ نے صرف پنجاب دی بھویں دے ہی دو ٹوٹے نہیں کیتے سگوں پنجابی زباں نوں وی وچالیوں وڈ مار دتا. لکیر نےاٗچی کندھ بنا کے ساڈی رہتل دا ویہڑہ ہی ونڈ دتا. کندھ اوہلے پردیس ہو گیا. کوئی پنجاہ سٹھ سال تاں اُکا ہی پتا نہیں لگا کہ دوجے دی زبان یاں ادب وچ کیہ ہو رہیا اے. ہن کوئی پندرھاں وِیہ ورھیاں توں کچھ اگانہ پردان ہون لگا اے. کجھ سُو ہ لگن لگی ے کہ اک دوجے پاسے کیہ واپر رہیا اے . سوشل میڈیا دا دور چراں دے بند بھیداں نوں تیزی نال کھولن لگا اے. ہن اک دوجے دے منہ وی دِسن لگے نیں. اک دوجے دی شاعری وی. ادب دا مہاندرا وی پچھانیا جان لگا اے. لہندے پنجاب وچ چڑھدے پنجاب دے مقابلے پنجابی زبان دیاں مشکلاں ڈاڈھیاں ہن اوتھے اردو دا غلبا سیاسی زمین توں لے کے ماں بولی دی خدمختیاری دی جدوجہد تک پھیلیا ہویا اے . پنجابی وڈے خطے دے بولن ہاریاں دی زبان ہون دے باوجود ایسں دی راکھی کئی نت مہماں وڈھنیاں پیندیاں ہن. سرکار دا بن دا ہنگارا بہت مٹھا اے. چڑھدے تے لہندے پنجاب دی شاعری وچ دِسدے وڈے کھپے دا کارن وی ایہ ہی اے. ایہ ہی کارن اے پاکستان دی ہنجابی شاعری لوک رنگ دے ودھیرے نیڑے اے . ایس وچ اوتھوں دے لیکھکاں دے اچیت، سچیت جتن شامل ہن. اودھرلی شاعری دا لہجا لوک من دی نزدیکی والا اے. ایس دی بنتر لوک محاورے والی اے . ایس دے وِِشے لوک من دی سادگی سانبھی پھر دے ہن. لہندے پنجاب دے تقریبن ہر ایک شاعر نے لوک رنگ دیاں بولیاں ضرور لکھیاں ہن.ایس مختصر بھونیکا دی گلی وچ لنگھ کے اعظم ملک دی شاعری کول

آوندے ہاں. ہتھلی کتاب" سائیں سنیہڑے گھلے " دیاں تین چھپتاں شاہ مکھی وچ چھپ چُکیاں ہن تے چوتھی چھاپ گرمکھی وچ چھپ رہی اے . ایس تو پہلاں اعظم ملک دی شاعری دااک پراگا " نال میرے کوئی چلے " چھپ چکا اے . اعظم ملک بنیادی طور تے وچھوڑے دی ٹِیس دا شاعر اے جس دا اشارا اس دیاں دوہا‌ں کتاباں دے سرلیکھاں توں وی ملدا اے . شاہ حسین اُس دی اگوائی کردا اے . اس دے ہجر دے ایس جذبے نوں ڈونگھا وی کردا اے تے موکلا وی. پتا لگدا اے کہ سچا اصلی تے وڈا ہجر کسے دوجے توں وچھڑنا نہیں ہوندا سگوں اپنے آپ توں وجوگیا جانا ہوندا اے . بندے دا سفر نیں دے کناریاں وانگوں نال نال تُردیاں وی تانگھ پر دی وِتھ تے تُردا اے . اک دوجے نوں جاننا اپنی خاک چھانن وانگ یے اے سفر پیار دے وِشوں کسے انجانی دھرتی ول تُر پین دا سفر جِتھے اُداسی ہتھ بنھ کے نال ٹر دی اے . ٹبراں وچ ریبدیاں وی اکلاپا جھلنا پیندا اے .اپنی رت ای ویری ہو گئی لگدی اے . جان ہزاراں سانسیاں جھوریاں دا بھار چکی ہھر دی یے. ایتھے اے پاس رہندا یےکہ ہیارا اکھاں تے ہتھ دھرے تے اوس دی شوہ چوں ہی اوس دی پچھان آ جاوے. ایتھے پیار نوں لکھے خطاں دے اوس ول پڑھے جان توں پہلاں ہی پاڑ کے سُٹ دین دا خوف وی نال نال رہندا اے. اعظم ملک دی شاعری وچ ہجر وچھوڑے دا انیکا رنگ اے. ایتھے پیار دا مکھ وکھالن نال دن چڑھ جاندا اے. ایتھے ایسیاں راتاں نیں ہجر والیاں کہ بندا تارے نہیں گِن دا تارے بندے دے وچھوڑے دے پل گِن دے ہن. اعظم ملک دی شاعری وچ دھرتی انبر دے دکھاں دی پَنڈ چُکی پھردی اے . ایہ شاعری دَسدی اے کہ سورج بے شک ہتھ بھر دی وِتھ تے ای کیوں نا ہووے شیشے دے جُسیاں دے پَرچھاویں نہیں بن دے ایہ ہی اہنے آپ نوں چھاننا ہوندا اے . اپنے آپ نوں جاننا اے . ایہ شاعری دسدی اے کہ اَدھوری گل ہی پُوری ہوندی اے . اعظم ملک دی کوِتا ہجر تے ہستی دے انبراں نوں گھاوٌندی ہوئی اکثر دھرتی نوں مخاطب رہندی اے . جتھے انھیرے نوں کٹن لئی اکھراں دا چانن چاہیدا اے. جتھے اپنی ہوند جتان لئی بولنا پیندا اے . ایہ شاعری رمزی جُپ توں بولن ول موڑا کٹدی محنت کش کسان کِرتی مزدوراں نوں مخاطب کردی اے . جس دے مُڑکے وچ سجرے پن دی کنسو مِلدی اے . جس دے ہتھاں دیاں چنڈیاں نال منڈیاں آباد رہندیاں ہن. ایس دے چھالیاں دا پانی فصلاں نوں یرا رکھدا اے . اعظم ملک دی شاعری بلند آواز وچ بولدی اے جدوں کمیاں دا پُت بستا چُک کے سکول جان لگدا اے تے وڈیریاں نوں تاپ چڑھ جاندا اے . جدوں تولن والا جھول ماردا اے تے دوبارہ تولن دی تاکید کردی اے . اعظم ملک پاکستانی پنجابی کوِتا دی پَکی رِیت دا پرپَک شاعر اے جس دی شاعری وچ ہستی وی بولدی یے. دھرتی وی بولدی اے . او روحانی رنگت والا وی اے . لوکائی دے درد نوں زبان دین والا وی. اوس نوں صوفی وی پریردے ہن تے ترقی پسند وی. اوہ گہرا وی اے . سادا وی اے . ایہ اوس دی شاعری دی طاقت اے .

٭٭٭٭٭