kraamaat@gmail.com
+ +92 333-430-6384
علی انور احمد
August 19, 2020
اوہناں دی شادی نوں پندرھاں سال ہو گئے سن۔ ہُن اوہ تِنّاں بالاں دے ماں پیو سن۔ دو مُنڈے تے اِک دھی۔ واہوا ٹورا ٹُریا ہویاسانیں۔ سوہنا گزارا ہوندا پیا سی۔
اِک واری ایہ ہویا کہ اوہناں نوں بھائی چارے دا ویاہ پَے گیا۔ وارث اپنی بیوی نوں آکھیا ”اپنی ماں کولوں کوئی گرم چادر لَے کے آ۔ میں ویاہ تے جانا اے۔“
چادر ڈاڈھی سوہنی‘ ٹھیک ٹھاک گرم تے چنگی بھلی مہنگی سی۔
چادر دی نگِھ ماندیاں تے ویکھن والیاں دیاں تعریف بھریاں نظراں ویکھدیاں وارث دی نیت بدل گئی۔ا وہ چادر اُتے بے ایمان ہو گیا۔ اپنی بیوی نوں آکھن لگا ”جدوں اپنا ویاہ ہویا سی‘ تیرے ماپیاں مینوں گرم چادر کوئی نہیں سی دتی۔ اودوں اوہناں نوں خیال نہیں آیا ہووے گا یاں فیر اوہناں دا ہتھ تنگ ہووے گا۔ ہُن تاں اوہ چنگے بھلے سہندے نیں۔میں ایہ چادر ہُن واپس کوئی نہیں دینی۔ پندرھاں سالاں پِچھوں ای سہی‘ ویاہ ویلے دی سمجھ کے میں ایہ چادر رکھ لئی اے۔“
بیوی نوں اوہدا اُدھاری چادر منگ کے اوہدے اُتے ایسراں مَل مارنا تے ویاہ ویلے چادر نہ دیون دا طعنا دینا بڑا بھیڑا لگا۔ بیوی نوں جو مرضی آکھ لوو اوہ سَہ جاندی اے پر اوہدے ماپیاں نوں کوئی گل کرو‘ ایہ اوہدے لئی برداشت کرنا اوکھا اے۔ اوہنے اپنے خاوند ول گھُور کے ویکھیا تے ولدا دتا ”اِک چادر نہ دینا تینوں ہُن پندرھاں سالاں پِچھوں چیتے آ گیا اے تے جہڑا میرے ماپیاں اپنی حیثیت توں ودھ کے سامان دے کے تہاڈا گھر بھر دتا سی‘ ڈھائی تولے سونے دے زیور پائے سن تے بھُوری مَجھ دتی سی‘ا وہ سبھ تینوں بھُل گیا اے۔“
”سارے ماپے ای اپنیاں دھیاں نوں دیندے نیں‘ ایہ کہڑی اچرج گل اے۔“
”تینوں وی تاں ودھیا کپڑے دے سُوٹ‘ سونے دی مُندری‘ گھڑی تے موٹرسایکل دتی سی۔“
”کوئی احسان نہیں سی کیتا اوہنا ں نے۔ لوکی ایدوں ودھ کے دیندے نیں۔’جروانیاں‘ اپنے جوائی نوں کار دتی اے۔“
”جروانیاں دا تے میرے ماپیاں دا کیہ سِیر۔ اوہ سو کِلّے دے مالک تے اسیں …… نالے جہناں دھی دے دتی اوہناں پِچھے کیہ رکھیا۔“
”ایہ گلاں پُرانیاں ہو گئیاں نیں۔ ہُن اوہ زمانا نہیں رہیا۔“
”زمانا اوہو ای اے‘ لوک بدل گئے نیں۔“
”مینوں گھنیاں گلاں نہیں آوندیاں‘ گل مختصر اے تے اوہ ایہ کہ تُساں مینوں اوس ویلے گرم چادر کوئی نہیں سی دتی۔“
”اِک گرم چادر دا مہنا ماردیاں تُوں ایہ گل بھُل گیا ایں کہ جدوں دِیموں ہویا تاں اوہناں گڑھاپ (جوانی چڑھی مَجھ) دتی۔ مُنڈے نوں چاندی دے سگلے وی پائے۔ رانی جمی تاں چنگی بھلی سنبھی ہوئی (پلی ہوئی) وَچھی دتی۔ تیجے بال واری اپنے سارے جِیاں دے لیڑے تے سیمُوں نوں سونے دی مُندری وی پائی۔
”میری ماں ہمیشا مینوں آنے بہانے کجھ نہ کجھ دیندی رہندی اے۔ میں آپ وی کسے نہ کسے پج کجھ نہ کجھ اوہناں کولوں لَے کے آنی آں۔ اوہناں بتھیرا کجھ دتا اے تے دیندے ای رہن گے۔ رہ گئی ایہ چادر‘ ایہ چادرمیرے پیو بڑے چاء نال بڑی پسند کر کے خریدی اے۔ اُتے لَے کے کدھرے جاندا اے یاں پرھیں وچ بہندا اے تاں اوہنوں بڑی پھبدی اے۔ہُن تُوں ایہدے اُتے اکھ رکھ لئی اے۔ تینوں ایہ چادر میرے پیو کول چنگی نہیں لگدی؟ تیری نیت کیوں نہیں رجدی؟“
”کچی لسّی وانگوں ودھی نہ جا۔ میں ایہ چادر لَے کے بھائی چارے دا ویاہ کھان گیا ساں۔ ساریاں ایہ چادر میرے اُتے ویکھی اے۔ کل نوں ا وہناں وچوں کسے نے اوہ چادر میرے سوہرے اُتے ویکھ لئی تاں میرا کیہ نک رہ جاوے گا۔ اوہ آکھے گا ”ایہدے کول کدھرے آون جاون لئی چج دی چادر وی کوئی نہیں۔ منگویں چادر نال ویاہ ویکھدا پھردا اے۔
”لَے چادراں ورگیاں چادراں۔ نالے لوکاں نوں ایہ چادر ویکھن توں علاوا کدوں کوئی ہور کم رہ گیا اے۔“
”تُوں جو مرضی آکھ۔ میں ایہ چادر ساڑ بھاویں دیواں واپس کوئی نہیں موڑنی۔ آکھ دیویں اپنی ماں نوں تے بھاویں پیو نوں۔“
”لَے اوہناں کوئی تیرے نال لڑنا اے…… دھیاں والیاں دے سر نیویں ہوندے نیں۔“
”تے دَس دے فیر اوہناں نوں کہ میں ایہ چادر رکھ لئی اے۔“
”تُوں آپ ای آکھ دے کھاں۔ جدوں وی کوئی مطلب لینا ہووے مینوں اگے کر دینا ایں۔ میں تاں فیر وی تیرے آکھے لگ کے اپنے ماپیاں کولوں مطلب منگ لینی آں‘ تُوں تاں اپنی واری اپنے ماں پیو اگے کُسکدا وی نہیں ایں۔ بڑا سلگ پُتر بننا ایں۔“
”زیادا بک بک نہ کر‘ دو دیاں گا تیری دھون وچ۔“
”تسیں سارے خاوند ایسرا ں ای کردے جے۔ جدوں گل دینی آوے‘ گل دا جواب نہ آوے تاں بیویاں نوں مارن کُٹن لگ پیندے او۔ جے اللہ میاں بیویاں نوں وی ایہ طاقت دے دیوے تاں فیر……“
”تیری زبان کجھ زیادا ای پاٹ گئی اے۔ پڑپڑ ہر گل دا جواب دیندی پئی ایں۔ جیکر تینوں چادر میرے نالوں ودھ پیاری اے تاں ایہ چادر لَے لَے تے اپنے ماپیاں گھر چلی جا۔“
”ایس توں ودھ تُوں کر وی کیہ سکنا ایں۔ زیادا تِڑیا تاں بیوی نوں گھروں کڈھ دتا۔ سو سال دی خدمت گزاری دا صِلا وی خاوند ایہو دیندے نیں۔“ بیوی مُونہ ای مُونہ وچ بُدبُدائی۔
…………………………
چوتھے پنجویں دن جد ماں چادر لین آئی تاں دھی آکھن لگی ”اوہ چادر وارث نوں پسند آ گئی اے۔ اوہ اساں ہُن کوئی نہیں دینی۔“
ماں پہلوں تاں …… ہکی بکی رہ گئی‘ فیر کجھ بولن لگی تاں دھی چھیتی نال دُبارا بولی ”ہُن بھاویں ہاں کروتے بھاویں نانہ‘ چادر کوئی نہیں ملنی۔“
فیر ماں نوں چُپ تے…… پریشان ویکھ کے دھی سنجیدا ہو کے آکھن لگی ”میں تاں ساری عمر ایس گھروں لیندی رہنا اے‘ مر گئی تاں کفن وی تُساں ای دینا اے“ اوہدیاں اکھاں بھر آئیاں تے اواز بھرّاگئی۔
ماں جویں تڑف گئی۔
”جِنّیاں چادراں آکھیں تیرے ناں تَوں گھول دیاں‘ تیرے سر تَوں وار دیاں۔ خبردار جے تُوں مرن دا ناں لیا‘ شداین نہ ہووے تے“ ماں دا گچ بھر آیا تے اوہدیاں اکھاں وچ ہنجوواں دے ستارے چمکن لگ پئے۔
٭٭٭٭٭
