اک نظم ـــــ٭رویل٭

میں دھرتی دیس پنجاب دی

میرا جُسا لیرو لیر

میرے منہ تے جندرے چپ دے

میرے پیریں صبر زنجیر

مینوں راکھیاں پائیاں بیڑیاں

میں گھر وچ ہوئی اسیر

مینوں ویریاں کی سی مارناں

میرے سجناں بھنے تیر

اج جنم جنم دے ویریاں

میرے وارث، وارث غیر دے

میرے بلھے، بُھلے گھر

میرے مادھو لال حسین گئے

دُلے توں پہلاں ای مر

میرے کون سنے آج کرنے

میرے کہڑا تکے وین

مینوں سجن ہور روان لئی

جا ویریاں دے وچ بہن

مینوں گھر چوں سنھاں لگیاں

میرے ویری ساک تے سین

تیری ہک تے لیکاں کنیاں

مینوں طعنے دیندا جگ

ایہ لیکاں گل تائیں لیک کے

تیری وڈھ دینی ہے رگ

ایہ گلاں سن کے ویریاں

اگ سینے جاندی لگ

میری پتر میرے ہووندے

میں مار بھجاؤندی وگ

سکندر ورگے ڈک لئے

جد پت سن میرے نال

جے سندھو راہواں دتیاں

تے جہلم بنیا ڈھال

میں اوہو ویلا بھالدی

پر ہو گئی اے بہوں دیر

اج پورس کول نہ اک وی

پر امبی ڈھیر و، ڈھیر

میری ککھاں نادر جمدے

میرے ڈھڈوں احمد شاہ

اج ہتھیں پالیاں پوسیاں

مینوں رل مل دتا پھاہ

میں کونج طرحاں کرلاوندی

میری سنی نہ عرض کسے

میرے پتر وید حکیم، پر

نہ بجھی مرض کسے

میرے سر تے سود چروکنا

نہ لایا قرض کسے

٭٭٭٭٭