کُوکیا----٭ ناول” کمہیل“ دا ہک باب ٭
اقتدار جاوید
October 16, 2020
جتھے راہوں وکھریاں ہویاں اوتھے آ کے اوہ سارے نچنت ہو گٸے کہ اوہناں نوں وی کوٸی سکھ دا ساہ نصیب ہویا۔ اوہڈگدے ڈ یہندے بچدے لکدے ایتھوں تک پہنچ گٸے جہناں دریا پار کیتا ایہ جبھ ٹکیاں دا قافلہ سی ایہ ہن جبھ ٹکیاں دا ہک ٹبر ای بن گیا سی اوہناں اُچا ٹِبا ویکھیا تے اوتھے ای ٹک گٸے پرتوں جہڑا اوندا پہاڑاں توں جہڑا تھلے اتردا اس جا دی دھوڑ پٹ چھڈدا کیہ نکا کیہ وڈا کیہ بڈھی کیہ بڈھڑا سارے وڈھے ٹکے جاندے فیر اوہ رَولے پاندے نچدے اگاں دے بھانبڑ بالدے پر جدوں جبھ ٹکیاں دا ٹبر چپ چپیتا پرتوں لتھا تے واسی ہور ڈر گٸے واسیاں سمجھیا اہناں دی چپ کسے انتاں دے ظلم تے مکنی اے جبھ ٹکے اپنی جاٸی تے ڈرے ہوٸے چپ چپیتے ٹبے تے چڑھے سن۔اہناں دریا پار کے پچھے ول تکیا کنارے تے بہ کے چپ چپ ہو کے ہتھ منھ دھوتے۔جبھ ٹکیاں دے پیر سجے پٸے سن تے ڈھڈ اندر کھچے پٸے سن۔عورتاں انھے کھوہ آلی آبادی یاد کیتی کہ اس آبادی نوں اوہ خالی کر کے نکل آٸے سن جبھ ٹکیاں دیاں عورتاں بولیاں اسیں اوہناں انھے کھوہاں وچ ای مر مک جاندیاں اسیں تے کسے نوں تکیا تک نہیں سی ہک گھوڑی آلی تکی تے اس دے ناں تے اناّ سفر اِنی اوکھت اِنا انت اوہناں کولوں اٹھن نہ ہویا اوہناں جبھ ٹکیاں نوں ہولی جہیا آکھیا ایتھے دریا دے کنڈے اتے ای نہ ٹک جاٸیے۔
کوکیا کجھ تک کے کوکیا لوکی ستیاں جاتکاں نوں چُک کے گھراں دیاں گٹھاں وچ چھہہ گٸے موت دی تُری فیر وج گٸی سی پر اس واری کوک سن کے پرتوں لتھے جبھ ٹکیاں دیاں عورتاں سر توں لے کے پیراں تاٸیں کنب گیاں جس سبھ توں پہلاں انھے کھوہاں وچ مر مکن دا سوچیا سی اس دریا دے پانی نوں تکیا دریا دی گہراٸی اکھیں وچ ماپی دریا تقریباً سکا پیا سی اس دا گھیر کھلا ہویا پیا سی پر پانی صرف تھوڑی جاٸی تے وگدا پیا سی باقی سارا ریت بریتا ہویا پیا سی کدھرے کدھرے پانی دے ٹوٸے بنے پٸے سن پانی سجرا سی اس پانی دا چھٹا اکھیں وچ ماریا حالے اس اکھیں تے منہ تے ہتھ پھیرنا سی کہ کوک اس دے اندر لہہ گٸی اس ویکھیا اس دا پچھاں کچھیا ہوا پیٹ کنبیا اس ہتھ نال اکھیں دبایاں چھٹے دا پانی اکھیوں باہر کڈھیا نظر اٹھا کے اس پاسیوں ویکھیا جدھروں کوک دی آواز آٸی سی جس پاسے اس نظر اٹھا کے تکیا سی اوتھے وی اوہا حال ہویا پیا سی کوکیے وچارے دی وی کوک انج کنبی سی جویں پچھانہ کھچے ہوٸے پیٹ آلی دا پیٹ کنبیا سی۔کوک جتھوں اٹھی کوکیا اوتھے ای لک گیا اس نوں کوٸی اجیہی جا نہ لبھی جتھے اوہ سِر لُکا لیندا اس اَک دے مڈھ تھوڑی جا کھٹ کے سر لکا لیا۔کوکیا دریا دا وی بھیتو سی تے پرتوں اترن آلیاں دا وی نالے اوہناں دے کٹکاں دا وی اوہ ایتھوں دا سونہا سی جس دا پچھانہ کھچیا ہویا پیٹ کنبیا سی اس انھے کھوہاں کول رلن آلے سونہے نوں بد دعا دتی کہ اس دا ککھ نہ رہوے۔
ایہ اوہ جا سی جہڑی ساڈی اڈیک وچ سی اس نوں پھٹیوڑے دی گپھی دی سوج دِسی فیر اس آکھیا گناہی سارا سونہا سی ایہ جبھ ٹکے تے بعد وچ رلے سن سانوں اس پواڑے سونہے پایا سی۔
کوکیا اپنی جاٸی تے پچھانہ کھچے ہوٸے پیٹ آلی اپنی جاٸی تے ڈر گٸے سن کوکیا اَک دے تھلے لکیا رہیا۔ٹبے تے جبھ ٹکیاں مٹی گھٹا صاف کیتا زمین توں لیاٹے پٹّے ککراں دے پوٹے پوٹے لمے کنڈے تے کنڈیاں آلے ڈھنگر اکٹھے کیتے اوہناں نوں اگ لاٸی لانبو نکلیا تے لوکڑے آلے دڑ وٹ گٸے جویں اوہناں اگ دا لانبو تکیا ای نہ ہووے ٹبہ اگ وچ کولے ہار بھخ گیا۔بڈھڑا کلیوں باہر نکلیا ٹبے دا تپدا تندور تکیا پر فیر چھیتی چھیتی اکھ ٹبے ولوں ہٹا لٸی اس نوں صحیح اندازا نہ ہو سکیا کہ ٹبے تے کنے بندے نیں۔اس نوں پتا سی پہلاں جدوں ٹبے تے اگ دے لانبو نکلدے سن چیخ چگھاڑا پے جاندا سی ایہ کیہ شامت آٸی اے کہ ٹبے توں کوٸی آواز نہیں اوندی۔پہلاں ٹبے تے اگ لگدی تے رکھاں دے ٹاہنیاں دے سڑن دی پٹاکیاں ہار آواز اوندی سی شاید ہن وی آٸی ہووے میں کتے اگھلا نہ گیا ہوواں۔
ڈھیر چر پچھوں کوکیا اَک دے تھلے کھٹّے ہوٸے ٹوٸے چوں ڈردا ڈردا باہر نکلیا ٹبّے تے اندر کھچے ہوٸے پیٹ آلی کوک دی آواز نوں یاد کر کے فیر کنبن لگ پٸی!!
(جاری اے)