پرگٹ سنگھ ستوج دا ناول "ناچ فروش"(دوجی قسط)۔۔۔۔۔٭رویل ناول٭

2

سندیپ دِی ماں ویاہ توں دس سال تک ڈِھڈوں نہیں پھُٹی سی۔ دس سالاں دی لمبی اُڈیک توں بعد سندیپ دا مونہ وِیکھنا نصیب ہویا سی۔ سندیپ دے جنم دی خُشی منڈے والیاں نالوں وِی ودھ منائی گئی سی۔ سندیپ دے ماں باپ چاہندے سن کہ ہُن اوس دا اِک بھرا وِی آ جاوے پر مڑ کدے اوہناں دِی اُمید نوں بُور نہ پیا۔ بتھیرے ڈاکٹراں کول پھرے۔ سادھاں سنتاں کول گئے پر مڑ کدے اوہناں دے ویڑھے بچے دِی کلکاری نہ گونجی۔ تھک ہار کے اوہناں نے سندیپ نوں ہی منڈاکُھنڈا سمجھ کے صبر کر لیا۔

سندیپ دا جنم وِی کسے چمتکار توں گھٹ نہیں سی۔ نشیاں دے کھادے جیلے توں بچے دِی اُمید کرنی تاں سورج دے اُلٹی دِشا وِچوں چڑھن وانگ سی۔ اجے سندیپ دس سال دی ہی ہوئی سی کہ اوہدے سروں پِتادا سایا وِی اُٹھ گیا۔

مرن توں پہلاں اوہ ست کِلّیاں وِچوں دو کِلّے نشیاں دے لیکھے لا گیا سی۔ کئی کہندے سن کہ ایہ جیلے دِی گھروالی دی ٹوہرشوقینی نے پھُوکے سن۔ کوئی تت کڈھدا کہ ایہ دو کِلّے جیلے دِی گھروالی دے راہیں سُکھے ڈرائیور دے ڈِھڈ وِچ جا پئے سن پر اصل وِچ ایہ سارا کُجھ ہی رَل کے اوس زمین دے وِکن دا کارن بنیا سی۔

جیلے دِی موت توں بعد اوہدی گھروالی کرنیل لئی ہُن کُھلّھ کھیڈاں ہو گئیاں سن۔ اوہدی ٹوک ٹکائی والا ہُن کوئی مائی دا لال نہیں سی۔ ہُن اوہ سُکھے نوں سرعام ملن لگی سی۔ اوہ کُجھ دِناں بعد دِن دے چھُپن نال آؤندا تے اکھ بچا کے جیلے دے گھر وَڑ جاندا۔ سندیپ دِی ماں تے سُکّھا ساری رات اِک کمرے وِچ ہوندے۔ سندیپ اکلی پیندی۔ سویرے دن چڑھن توں پہلاں اوہ انھیرے انھیرے نکل جاندا۔

ماں دِیاں ایس پیار پینگھاں توں سندیپ وِی کِویں اَن بُجھ رَہ سکدی سی۔ اٹھویں تک آؤندیاں آؤندیاں اوہدے عشق قصے وِی وارث دِی ہیر وانگ منڈیاں دیاں ڈھانیاں وِچ گائے جان لگ پئے سن۔ پڑھائی وَل اوہدا بِلکُل دھیان نہیں سی۔ اوہ یاں تاں ماں دے ٹچ موبائل نال چنبڑی رہندی یاں ادھی ادھی رات تک ٹی۔ وی ویکھدی رہندی۔ فلماں اَتے فلماں دے ہیرو ہیروئناں اوہدے دماغ اُتے چھائے رہندے۔ ماڈلاں دے نویں نویں فیشن اوہدے من وِچ نویاں چاہتاں جگاؤندے۔ اوہ فلماں والی لایف جیون دِیاں کلپناواں کردِی۔ ہیروئناں دی تھاں، ہیروآں نال آپ گُھمدی، گانے گاؤندی محسوس کردِی۔

اٹھویں وِچوں اوہ دُھوگھڑیس نال پاس ہو گئی پر اَگے نوویں وِچ داخل ہون توں اوہنے چٹا جواب دے دِتا۔ ماں نے بتھیرا کہیاپر سندیپ نے پتھر تے ہی لکیر کھچ دِتی۔ ہُن اوہ دِنے وِی ٹی۔ وی تے اکھاں گڈی رکھدی۔ اٹھویں وِچوں ہٹیاں وِی ہُن اوہنوں سال ہو گیا سی۔ اوہنے تِن چار منڈیاں نال عشق جھوٹے جھوٹن توں بعد ہُن بوٹے تے سرب نال یاری گنڈھ لئی سی۔

سندیپ دے وِگڑ جان دِی بھنک اوہدی ماں نوں وِی لگ گئی سی۔ کئی کئی دِناں بعد اوہنوں ودھ نیند آؤن نے سندیپ دے رات نوں کھِسکن دا شک وِی پا دِتا سی۔ اوہنے کِنّے ہی من دے گھوڑے دوڑائے سن پر آخر اِک ہی بِندو(پوائنٹ)تے اوہدی سوچ آ کے ٹھہر جاندی سی کہ ایہ کارا سندیپ دا ہی ہو سکدا ہے۔ ہُن اوہ ودھ نیند آؤن والی رات توں اگلے دن سندیپ دا ویہار پرکھدی۔ اوہدے چہرے دِی جانچ کردِی۔ سندیپ دا بدلیا روپ، اوہدیاں اکھاں چ رَڑکدی نیند اوس دا شک ہور پکیرا کر جاندی۔

اج اوہدے شک تے پکی موہر ہی لگ گئی سی۔ شک تاں اوہنوں اودوں ہی ہو گیا سی جدوں شام نوں سندیپ نے دُدّھ آپ تتا کرن وِچ دلچسپی وِکھائی سی۔ کرنیل نے سندیپ توں دُدّھ دا گلاس پھڑ تاں لیا پر پیتا نہیں۔ چلاکی نال جوٹھے بھانڈے مانجن دے بہانے دُدّھ دا بھریا گلاس سِنک وِچ ڈُولھ کے گلاس مانج دِتا۔

پین لگیاں کرنیل نے چھیتی سوں جان دا ناٹک کیتا۔ اوہ تھوڑی تھوڑی دیر بعد سندیپ دے منجے وَل وِی جھاتی مار لیندی۔ سندیپ اوہنوں پئی ملدی۔ اوہدی اک وار اکھ لگ گئی۔ جد اوہدی اکھ کھلھی تاں اوہنے جھٹ سندیپ دے منجے وَل ویکھیا۔ اوہ رضائی وِچ پئی سی۔ اوہ نشچنت ہو گئی۔ کجھ سمے بعد اوہنے فیر جھاتی ماری۔ سندیپ اوویں ہی مٹی دِی ڈھیری وانگ اہل پئی سی۔ اوہنوں شک ہویا، سندیپ نے اِینّی دیر توں پاسا وِی نہیں پرتیا سی۔ اوہنے اُٹھ کے سندیپ دی رضائی دا لڑ چُکیا۔ اوہدے پیراں تھلیوں مٹی نکل گئی۔ اکھاں اَگے انھیر چھا گیا۔ سندیپ دی رضائی ہیٹھ دو سرہانے اُتے اِک کمبل سی، ہور کُجھ نہیں ……

“ہائے نی بے عقلے!“ اوہ سندیپ اُتے کھِجھدی باہرلے گیٹ وَل گئی۔ گیٹ اندروں اوویں لگیا ہویا سی۔ اوس نے گھر دا کھونجا کھونجا پھرولیا پر اوہ کِہڑا کوئی بھانڈا سی جو کسے کھونجے لگیا لبھ جاندا۔ اوہ تھک ہار کے مڑ اپنے منجے تے آ بیٹھی۔ اوہ کِنّی ہی دیر ایسے طرحاں بیٹھی سوچاں دے گھوڑے بھجاؤندی رہی۔ بیٹھیاں بیٹھیاں اوہدیاں لتاں نوں ٹھنڈ محسوس ہوئی تاں اوہنے لتاں رضائی وِچ کر لئیاں۔ نیند اوہدیاں اکھاں وِچوں گواچ چکی سی۔

تِن کُو وجے اوہنوں اپنے گیٹ وَل، کندھ کول گھسر پُھسر سُنی۔ اوہ کاہلی نال اودھر نوں گئی۔ سندیپ کندھ اُتوں بِلّی وانگ لمک کے اُتر رہی سی۔

”نی کنجریئے! کتھوں گونہ کھا کے آئی ایں؟“ اوہدا بول سُن کے دو بندیاں دِی بھیڑچال کاہلی نال فرنی وَل چلی گئی۔ سندیپ نے اوہدی گل دا کوئی جواب نہیں دِتا۔ اوہ چُپ چاپ کمرے وَل ٹُر آئی۔

”تینوں سُنی نی میری گل؟“ ٹُری آؤندی سندیپ دِی پٹھ پچھوں اوہدی ماں دے بول فیر گونجے۔

”تیں کیہ لینا۔ ای میری لایف اے، میں جویں مرضی جیوواں۔ جدوں میں تیری لایف چ انٹرفیئر نہیں کردِی توں وِی میری چ نہ کر۔“ سندیپ پچھے آؤندی کرنیل نوں بھج کے پئی۔

”کیوں نہ کراں، تینوں جمیا۔“

”جمیا تاں تینوں وِی اے کسے نے۔ توں سُکّھے انکل نال دھکے کھاندی پھردی رہنی ایں۔“

”ویاہ کرواؤن توں بعد کھا لیں جہڑا گونہ کھانے۔ جے تیں کنواری نے چند چاڑھتا فیر کِہنوں مونہ دِکھاؤن جوگے رہاں گے!“ اوہ دوویں کمرے وِچ آ پہنچیاں سن۔

”مینوں نہیں پتا۔ جدوں میں اِک واری کَہ دِتا میری لایف چ انٹرفیئر کرن دِی تینوں کوئی لوڑ نہیں۔“

”ایہ ہے کون سی؟ ایہ تاں دَسدے۔“

”ایہ تاں سرب سی۔ پتی آلیاں دا۔“ اوہ بوٹے دا نام چھپا گئی۔

”دیکھ پُت! میں تاں ایہ کہنی آں بئی کوئی ایسا کم نہ کریں جہدے نال آپاں مونہ دِکھاؤن جوگیاں نہ رہیے۔“ سندیپ نوں اپنے ساہمنے تنی ویکھ کے اوہ ہُن مٹھے پوچیاں تے آ گئی سی۔ سندیپ کُجھ نہیں بولی، بس بُوٹ اُتار کے رضائی وِچ ٹیڈھی ہو گئی۔ کمرے وِچ کُجھ دیر لئی چُپ پسر گئی۔

”کلیاں کنواریاں کُڑیاں دا ایوں راتاں نوں باہر جانا ٹھیک نہیں۔“ کرنیل نے اِک وار فر چُپ نوں توڑیا۔

”ہور میں تیرے وانگوں گھریں بُلا لیا کراں فیر؟“ سندیپ سُوئی ہوئی کُتّی وانگ پئی۔ ایس وار کرنیل نوں سندیپ دی زبان وِی شرابیاں وانگ اُکھڑی لگی۔

”کچھ پٹھاسدھا جھُلسیا وِی لگدااے۔ ہیں نی؟“ کرنیل نے سوالیاں نظراں سندیپ دے گورے چہرے تے گڈّ دِتیاں۔ سندیپ نے اکھاں جھکا لئیاں۔ ایہ کرنیل دے سوال دا جواب سی۔

”اینیاں کھلھ کھیڈاں وِی چنگیاں نہیں رہندیاں۔ مینوں تاں کیہ اے۔ جدوں تیریاں اکھاں دُکھیاں، آپ اِی پٹی بنھیں گی۔“ کرنیل سندیپ دے ساہمنے ہتھیار سٹّ گئی سی۔ سندیپ نے ایہ نصیحت وِی اِک کنوں پا کے دوجے وِچ دِی کڈھ دِتی۔

تھوڑی دیر بعد نشے اَتے اُنیندرے نے سندیپ نوں سٹ لیا۔ اوہ رضائی وِچ مونہ دے کے سوں گئی۔ کرنیل نے وِی رضائی اُپر لے لئی پر نیند اوس توں کوہاں دُور سی۔ اوہ فکراں دے کھوہ وِچ ڈُبی بٹر بٹر چھت وَل تکدی رہی۔ چار وجے گردوارے دے سپیکر چ سکھ دا بول گونجیا:”اُٹھو بھائی گُرمکھ پیاریو! امرت ویلا ہو گیا ہے۔ امرت ویلے دا ٹایم صحیح چار وَج گئے ہَن بھائی۔ اُٹھو، اُٹھ کے اشنان کرو۔ بانی پڑھو۔ بانی سُنو۔“ کرنیل نے اُٹھ کے چاہ دھر لئی۔(جاری اے(