ناری واد۔۔۔۔۔۔٭رویل کہانی٭

ساڈے اپڑن توں پہلاں اِی اوتھے موجود لوکاں چوں کسے نے اوس بوڑھ دوالے اِک گول گھتیرا واہ چھڈیا سی۔

پُلس نوں ویلے سِر اطلاع کردِتی گئی سی، شاید ایسے پاروں چارپنج سپاہی ایدھر اودھر موجود لوکائی نوں دھرتی تے واہے اوس دائرے دِی لکیر ٹپن توں مسلسل روک رہے سن۔ کسے نوں وِی اوس توں اَگے بوڑھ نیڑے نہیں سی ہون دِتا جا رہیا۔ شاید ایسے پاروں قصبے دے لوکاں وِچ کُجھ نہ کُجھ جوڑ توڑ ہوناوِی شروع ہوگئی ہوئی سی۔ اوہناں وِچ چوکھی تعداد مرداں دی شامل سی، بالاں تے زنانیاں نوں دُور کھلوتے دو سپاہی اودھر آون توں اِکسارہِٹک رہے سن۔

گرمیاں دا موسم سی تے سورج سوا نیزے تے آیا جاپدا سی، جدوں دیاں آل دوال علاقیاں چ کپڑے تے شوگر دیاں فیکٹریاں اُسرنیاں شروع ہوگئیاں سن اودوں توں اِی رہند کھوہند کھیتاں وِچ رُکھاں تے بُوٹیاں دی تعداد دِنودِن گھٹ ہوندی جارہی سی۔ ایس ماحولیاتی بدلاؤ کارن ہرآئے ورھے موسم وِچ وِی شدت ودھدی جارہی سی۔فیکٹریاں دے گدلے پانی اَتے ہوائی آلودگی پاروں نالدے علاقیاں چ آئے روز فصلاں دی ودھوتری وِی چوکھی متاثر ہورہی سی۔ اَگے جتھے کدی اِک اِک ایکڑ زمین وِچوں پنجاہ سٹھ من کنک ہوجاندی ہوندی سی، ہُن اوتھے اِی اوس وِچ خاصی گراوٹ ویکھن سُنن نوں مل رہی سی۔ لوکائی دے پیون لئی اُنج تے حکومت وَلوں صاف پانی دے پلانٹ کئی تھاویں ٹھیک کم کررہے سن،پر تاں وِی آئے روز جان لیوا بیماریاں وِچ وادھا ہوندا جارہیا سی۔ پر ایس دِی کسے نوں کوئی خاص فکر نہیں سی۔

اوس تھاویں پہلاں توں موجود لوک ایس وقوعے نوں ویکھدیاں ہویاں اپنا اپنا گلادھڑی فلسفا جھاڑ رہے سن۔ جِنّے مونہ اونیاں گلاں:

”توبا توبا…… رب ویری دُشمن نوں وِی……“

”شریکے وِچ تے اِنج دِی حرکت کوئی نہیں کرسکدا۔“

”اوہ سبھ تے ایہدے پیو توں بہت یرکدے نیں ……“

”ہاں ہاں! بڑا رُعب اے اوہدا……ہیں کہ نہیں ……“

”پچھلے دِنیں ہوئیاں وارداتاں وِچ وِی ……“

”مینوں تے لگدا اے ایہ کسے تیویں دا کم اے۔“

”کوئی عورت کسے مرد نوں اِنج کِویں مار سکدی اے؟“

”ایہ کسے نویں گروپ دا کارا لگدا اے، دَساں دِناں چ ایہ تیجا واقعا اے۔“

”کسے نے تحصیلدار نال پُرانا وَیر لیا اے کوئی……“

ویلے سر میڈیا دِی ٹیم وِی اوتھے اَپڑ چُکی سی؛ پر پُلس والے اوہناں نوں کسے طرحاں دِی وِی کوریج کرن توں مسلسل ٹھاک رہے سن۔

ایس توں پہلاں وِی قصبے وِچ اِک دو واقعے اجہے ہوگزرے سن۔ پر اودوں اجے لوکاں نوں ایس گل دا چانن نہیں سی ہویاکہ اجہیا کارابھلا کون کر سکدا اے؟ ایس حادثے بارے لوکاں دے اپنے اپنے وچار سن؛ کوئی آکھ رہیا سی ایس پچھے قصبے وِچوں اِی کسے جی دا ہتھ اے، کوئی ایس نوں اوس ہتھوڑا گروپ ورگی کسے ڈھانی نال جوڑ رہیا سی،جہڑی کُجھ ورھے پہلاں پنجاب وِچ اجہیا خوف پھیلان وِچ سپھل رہی سی کہ اوہناں دے ڈر توں لوک اپنے اپنے گھراں چوں باہر نکلن توں وِی تریہندے سن۔ اوس ویلے ہر جَنّا کھنااپنی جان دی حفاظت لئی اپنے اپنے کول کوئی نہ کوئی ہتھیار ضرور رکھن لگ پیا سی۔اوس خون خار ہتھوڑا گروپ پچھے کسے سیاسی پارٹی دا ہتھ سُنیدا سی، اوہ ایویں ٹُرے جاندے ناحق لوکاں نو ں ہتھوڑے مار مار کے قتل کردیندے سن۔ جدوں کہ کُجھ لوکاں دا خیال سی کہ ایہ کسے تریمت دا کم اے۔پر ایہ کُجھ اِی دِناں وِچ ایس جُوہ وِچ واپرن والاتیجا واقعا سی جہڑا اِن بِن اُنج دا اُنج اِی واپریا سی جویں ایس توں پہلاں دے دو واقعات۔

جیون دی لاش اوس پُرانے بوڑھ نال ٹنگی ہوئی سی جہدے دوالے دائراواہیا ہویا سی۔ اوس نیڑے جاون دِی ہر اِک نوں مناہی سی۔ لاش نوں ویکھ کے ایہ صاف سدھ ہورہیا سی کہ کسے نے اوہنوں مارن توں پہلاں ضرور چوکھی اذیت دِتی ہونی اے۔ اوہدے ہتھاں پیراں دے ناخن اُکھڑے ہوئے سن۔ اوہدے جُسّے تے نیل اَتے لاساں دے نشان سن۔ اِنجے اوہدے جُسّے اُتے کسے تیز دھار شے دے ٹک وِی صاف دِس رہے سن۔ اوہدے تیڑ کوئی وِی کپڑا نہیں سی جہڑا اوہدے ننگ نوں کج سکدا۔ اوہدے ہتھ وِچ گوشت اِک لوتھڑا لمک رہیاسی جدکہ اوہدیاں لتاں وَگے ہوئے خون نال لالو لال ہوئیاں سن۔اوہدے مونہ وِچوں اوہدی زبان ماڑی جہی باہر نوں لٹک رہی سی جہڑی ساہمنیوں کَٹی ہوئی جاپ رہی سی۔ ہوسکدا اے مرن ویلے اوہ چانگراں ماررہیا ہووئے تے مارن والے نے زبردستی اوہدی زبان پھڑ کے وڈھ دِتی ہووے۔ شاید ایسے پاروں اوہدا کُجھ حصا اجے وِی اوہدے دنداں تھلے دَبیا ہویاسی۔ اُ نج تے اوہدے دوویں ہتھ مُڑے تُڑے ہوئے سن۔ پر اوہدے جہڑے ہتھ وِچ گوشت دی بوٹی لٹک رہی سی، اوس توں صاف سدھ ہورہیا سی کہ کسے نے زبردستی اوہدے ہتھ وِچ اوہ شے دبیڑی ہوئی اے۔

اوتھے موجود لوک ایس ہونی دیاں تنداں اوہناں واقعات اَتے اخباری خبراں نال جوڑ رہے سن جہڑیاں آئے دِن ٹی وی چینلاں تے اخباراں وِچ چھپ رہیاں سن۔

”لہور:شاہدرے دی اِک شین نامی عورت نے اپنے مالک مکان نوں اوہدیاں نت دیاں گندیاں حرکتاں توں باز نہ آون پاروں اوس نوں چھُریاں دے وار کرکے جانوں مار دِتا۔“

”قصور وِچ اِک طالبعلم لڑکی نے اپنے اُستادہتھوں جنسی زیادتی دا نشانا نہ بندیاں ہویاں خُدکشی کرلئی……“

”کراچی وِچ عورتاں دِی اِک ستھ نے وَکھ وَکھ گھراں وِچ کم کارکرن والیاں ماڑیاں دُبڑیاں سوانیاں دے حقاں وِچ مرداں دے خلاف ہتھیار چُک لے۔“

دِنو دِن اجہے واقعات دِی بھرمار ایدھر اودھر ودھدی جارہی سی۔ اِنج جاپ رہیا سی جیوں جیوں تعلیم دا چانن آل دوالے ودھ رہیا اے تیوں تیوں عورتاں دِی سوچ اَتے زندگی گزارن دے ڈھنگ وِچ وِی چوکھے بدلاؤ ویکھن نوں مل رہے نیں۔ ایس وِچ چوکھا ہتھ اوس ولایتی فنڈنگ، این جی اوز اَتے ترقی پسند تحریک دے کامیاں دا وِی سی جہڑے آئے روز لہور دِیاں سڑکاں اُتے عورتاں دے حق وِچ ’میرا جسم، میری مرضی‘ دے پلے کارڈز چُک کے مظاہرے کرن لئی نکل پیندے سن۔ اوہنیں دِنیں اوہناں دی ناری واد بارے جاگرک سوچ دا وِی میڈیا تے چوکھا واویلا سی۔جدوں کہ ہر آئے دیہاڑ اجہے اَن ہونے تے اخلاقی گراوٹ دا شکار واقعات ویکھن سُنن نوں مل رہے سن کہ اوہناں دا لفظاں چ ویروا بیان کرنا چوکھا مشکل اے۔ ایس توں شِہ پاکے کئی گھریلو عورتاں وِی اپنے خلاف ہورہے ظلم ورودھ اُٹھ کھلوتیاں سن۔ کُجھ لوکاں دا خیال سی کہ سرکار نوں چاہیدا اے کہ اِنج دیاں خبراں نوں میڈیا توں دُور رکھیا جاوے۔ پرکُجھ ایس نوں مرد پردھان سماج خلاف کُھلھی سازش قرار دے رہے سن۔

اوتھے کھلوتیاں وَن وَن دِیاں گلاں سُندیاں اَتے اپنے آسے پاسے ہورہی ہِل جُل ویکھدیاں ہویاں خورے کیوں میرے اندر جیون نال ہمدردی دا جذبا پیدا ہوگیا۔ مینوں اوہدے نال جُڑی جانکاری پاروں بیتے سمے وِ چوں آپ مہارے کُجھ گلاں چیتے آون لگ پئیاں۔

جیون اپنے پیو دے دوجے ویاہ وِچوں سی۔

اوس دا باپ اوس جُوہ دا تحصیلدار سی تے اوہدے کُل چار ویاہ ہوئے سن۔

اوس دِی پہلی بیوی وِچوں کوئی نیانا نہیں سی۔اوہ کسے وڈے گھر دِی عورت سی جہدا اپنے کسے کزن نال معاشقا چل رہیا سی۔اوہ تحصیلدار دے گھربُہتا چِر نہ ٹِک سکی۔ اوہ جھبدے اپنے اوس پُرانے عاشق نال کدھرے اُچالاکر گئی۔اوہدے بارے پچھے خورے کِنّاچِر ایہ گل مشہور رہی اے کہ اوہ بِنا نکا حے اپنے اوس عاشق نال خورے کدوں تائیں موجاں کُٹدی رہی اے۔اوہ اِک پھراکل تے ہس مُکھ عورت سی، سوہنی تے الھڑ وِی……

تحصیلدار دی دوجی پتنی وِچوں دو بچے سن؛ اِک جیون تے دوجی اوس توں وڈی اوہدی بھین تانیا۔جیون دے کہن مطابق اوہدی ماں اپنے ویاہ دے پنجویں ورھے ملیریے دا بُخاروِگڑ جاون پاروں مری سی۔تحصیلدار کولوں جِنّا ہوسکیا اوس اوہدا علاج معالجا کروایا، پر اوہنوں کسے شے نال بھورا فرق نہ پیا اَتے اوڑک بیماری نال جھُوجھدیاں ہویاں اوہ اک دن اگلے جہان چلی گئی۔ جیون اودوں اجے دَساں کُو مہینیاں دا سی تے اوس دی وڈی بھین مساں تناں سالاں دی…… جیون دا پیوتحصیلدار کھاندا پیندا بندا سی۔اُنج وِی جوان جہان…… اوس اپنے بالاں دی چنگی تربیت تے ودھیاودھوتری لئی،جیون دِی سگی ماسی جہڑی پہلاں اِی کسے تھاں توں طلاقی ہوئی سی، اوس نال ویاہ کر لیا۔اِنج اوہدے گھردا چلھا چونکاتے بَلیااِی…… ایس دے نال نال اوہدے بالاں دی چنگی سانبھ سنبھال تے دیکھ ریکھ دا بیڑا وِی چُکیا گیا۔اوس توں کدھرے مگروں جاکے تحصیلدار نے اک واری فیر پچھلی عمرے اِک پٹھانی کدھروں مُل لے آندی تے فر اوس نال نکاح کرلیا۔

تحصیلدار اُنج وِی باہر دا پھیرو اَتے وَگدا ڈھگا سی۔ ویسے وِی اوہنوں ایدھر اودھر مونہ مارن دِی عادت سی۔ اوہ کوئی بہت چنگا جی نہیں سی، دوجیاں دا حق کھوہ کے کھان وِچ اوہ چوکھا راضی رہندا سی۔اوہ کدے کدھرے شراب شباب دی محفل ہوندی تے اوتھے ویلاں کران وِچ سبھ توں اَگے اَگے ہوندا سی۔

جیون اودوں سولھاں نہیں تے ستارھاں ورھیاں دا ہووے گا۔ اوس توں ست اَٹھ سال وڈی اوہدی اوہ مترئی ماں سی جہڑی اوہدے پیو نے کدھروں مُل لے آندی سی۔ اوہ ویکھن وِچ بہت سُندر سی۔اوس دے متھے اُتے ہرے رنگ دا اِک نکڑا جہیا پھُل بنیا ہویا سی۔اوہ ارکاں تک چوڑیاں تے چاندی دے موٹے موٹے کڑے پہنی رکھدی۔اوہ ہمیش دو گُتاں بنھدی رہی اے، اوہ اپنے سر اُتے موٹی ساری چادر تے کنّاں وِچ سونے دیاں ٹونباں پائی رکھدی ہوندی سی۔اکلے جیون نوں اِی نہیں اوس دے مترے بھیناں بھراواں نوں وِی اوہ اِک اکھ نہیں سی بھاؤندی،اوہ وِی اَگوں اوہناں پرتی انھا وَیر رکھدی رہی اے۔اوہ اوہناں بھین بھراواں نوں آئے دِن کسے نہ کسے نویں مصیبت وِچ پھسائی رکھدی ہوندی سی۔تحصیلدار اوس دِی آکھی کدے نہیں سی موڑداہوندا……اوہ جو موہوں کڈھدی رہی اے،اوہ اَگدوں اِی اوس نوں سرے چاڑھن لئی اتاولاوِکھالی دیندا رہیا اے۔

ساڈے وِچوں سبھ توں پہلاں نصرانی نوں ایس گل دی بِھنک پئی کہ جیون دِی مترئی ماں اوس نال گندی اے۔ایس بارے نصرانی نے سانوں دَسیا:

”تحصیلدار کولوں ہُن کُجھ بندا، سَرداجو نہیں ……اپنے جیون نوں اِی بھن سٹ کرنی پیندی اے۔“ اوہ اپنی گل وِچے چھڈدیاں ہویاں کھچرا ہاسا ہسدا رہیا۔

پہلے تے ایہ گل سُن کے مینوں چوکھی حیرانی ہوئی،پر جدوں اوتھے بیٹھیاں منڈیاں وچوں جیون نوں وِی ایس گل تے کوئی اعتراض نہیں سی،تے فیر مینوں نصرانی دی بھلاایس گل نال اختلاف کیوں ہونا سی جیون اپنی مترئی ماں نال……

شروع شروع وِچ مینوں جیون نال ایڈی اپنائیت کوئی نہیں سی تے اُپروں اوس بارے اِنج دا بُرا بھلاسُن سُن کے مینوں اوس تے بہت کاوڑ چڑھدی رہی اے۔اوہ واقعی پاگلاں دا شہنشاہ سی۔اوہ ایہ سارا کُجھ ایس لئی کرداہوندا سی کہ اوس دی مترئی ماں نے اوہنوں چنگا چوکھا ڈرایا دھمکایا ہویا سی کہ جے اوہ اِنج نہیں کرے گا تے اوہ اوہنوں گھروں باہر کڈھوا دیوے گی تے اوس دِی بھین دا ویاہ اپنے کسے بُڈھے نشی رشتے دار نال کروا دیوے گی۔

اوہ کُجھ وِی کرسکدی سی۔ اوہدے توں کُجھ وِی بعید نہیں سی۔اوہناں دے گھر وِچ اوہدے حکم بِنا پتّاوِی نہیں سی ہِل سکدا۔اُنج وِی تحصیلدار اوہدے آکھے وِچ سی۔ اوہ ہمیش اوہدی ہاں وچ ہاں ملاوندا رہیا اے، چاہے اوس دا دِل ایس گل دی شاہدی بھردا وِی ہووے یاں نہ کہ اوہ جو کُجھ وِی آکھ رہی اے ٹھیک اے یا ں غلط، سچ اے یاں جھوٹھ۔

جیون مدھرے قد دا گٹھ مٹھیا تے گول مٹول چہرے والا منکھ سی۔اوہ ہر ویلے دوجیاں نوں ہساون والا جی سی۔اوس نوں اینیاں کُو لوک کتھاواں،لطیفے، گیت تے جگتاں یاد سن کہ اِک مُکدی تے اوہ دوجی چھوہ لیندا۔اِنج اوہ تند نہ ٹُٹن دیندا۔اوہدی ایس عادت پکھوں لوک وِی اوہنوں پسند کردے سن۔ورنہ اوس وِچ کئی ہوروِی بھیڑ اجہے سن کہ اوہناں بارے سوچاں سوچ کے مینوں تے کنبنی چھِڑ جاندی اے۔اوہ اکثر محلے داراں دیاں کُکڑیاں چوری کرکے اَگے پچھے کردیندا رہیااے۔ باہر کھیتاں وِچ جنگل پانی لئی جاندیاں سوانیاں نوں لُک چھُپ کے تاڑنا اوہداروز دامعمول سی۔اوہ موبایل اُپر کُڑی دِی آواز وِچ کئی بندیاں نوں عورت بن کے لُٹ چکیا سی،جہناں وچوں کُجھناں بارے ویروے نال نصرانی تے ہور دوجے ساتھیاں کولوں میں سُنی بیٹھا ساں۔

جیون دی زندگی خاندانی رشتیاں دِی اُکھاڑ پچھاڑ پکھوں شروع توں اِی مصیبت بھری تے کٹھن رہی اے۔

شروع شروع وِچ اوہ اپنی ماسی نوں اُکاپسند نہیں سی۔اوہدی ماسی اِک تے پہلاں طلاقی ہوئی سی، دوجا اوس دے ہاں ہیٹھ اُپر تِن دھیاں پیدا ہوگئیاں ایس لئی اوہ جیون نوں بہت ناپسند کردِی سی۔دُوجا جیون شروع توں شرارتی تے مزاحیا طبیعت دا مالک سی۔اوہ دُوجے ایانیاں نوں اَگے کرکے اپنے اِی گھر وِچ نِت نویں کوئی نہ کوئی بھسوڑی پائی رکھدارہیا اے۔یاں فیر اوہ گلی محلے دے کسے وڈیری عمردے بابے دی نقل اِنج لاہندارہیا اے کہ روز کوئی نہ کوئی اُلاہمااوس توں وِی پہلاں اُڈاری بھرکے اوہناں دے گھر اپڑ جانداہوندا سی، جس پاروں اوہنوں اپنے پیو کولوں چوکھی کُٹ وِی پیندی رہی اے۔پر اوہ کُجھ زیادا اِی ڈھیٹھ اَتے ضدی سی۔ اوہ خورے کس مٹی دا بنیا ہویا سی۔ اوہنوں کسے دِی آکھی دِی کوئی پرواہ نہیں سی۔اوہ ہر اگلے دن فیرکوئی نہ کوئی نویں شرارت کردیندا رہیا اے جس پاروں اِک واری فیر اوہنوں اوس مرحلے وِچوں لنگھنا پینداہوندا سی، جہڑا ہُن اوہدا روز داٹیچا بن گیا ہویا سی۔سکول وِچ وِی اوہ پڑھدالکھدا گھٹ اِی سی اَتے شرارتاں وَل زیادا دھیان دیندا ہوندا سی۔جتھوں تائیں مینوں یاد پیندا اے، مینوں نہیں چیتے…… اوس کدھرے کسے استاد نوں کدے کوئی سبق وِی یاد کرکے سُنایا ہووے یاں فیر اوہ اپناہوم ورک گھروں لکھ کے لیایا ہووے۔شاید ایسے پاروں کُٹ کھا کھا کے اوہ ہُن اوہدا عادی ہوچُکیا سی۔ اوہ ہمیش موڈھے اگانہ نوں جھُکا کے ٹُردا۔اوہدے سردے وال چوکھے گھنے سن اوہ اوہناں نوں کَرنے دے تیل نال چوپڑ ی رکھدا رہیا اے،اوہ زیادا تر شلوار قمیض وِچ اِی ملبوس ہونداسی۔ اوہ کدے کدے پینٹ شرٹ وِی پہن لیندارہیا اے۔ پراوس بارے وِی اوہدیاں گلاں سُنن والیاں ہوندیاں سن۔ ایہ گھڑی مینوں فلاں سہیلی نے گفٹ کیتی اے،ایہ پینٹ شرٹ فلاں نے مینوں لے کے دِتی اے تے ایہ جوگر فلانے بندے نے وغیرا وغیرا۔

اوہدی مترئی ماں نے اوہنوں ہور وِگاڑن وِچ کوئی کسر باقی نہیں سی چھڈی۔

اوہ ہمیش ایس تاڑ وِچ ہوندا سی کہ اوہ کسے طرحاں کسے وِی عورت نال جایز ناجایز طریقے نال اپنا سنبندھ بنا لوے۔ایس پکھوں اوہنوں ویاہیاں زنانیاں زیادا بھاؤندیاں سن۔ اوہدا خیال سی کہ اوہ ذرا اَن جھک ہوندیاں نیں۔ اوہناں نوں کنواریاں کُڑیاں وانگ سبھ کُجھ آسانی نال کرلین وِچ کوئی پرابلم پیش نہیں آؤندی۔اوہ ہسی خُشی اوہ سبھ کرلیندیاں نیں جوعام حالات وِچ کنواریاں ایڈی کُھلھ نال نہیں کرسکدیاں۔ ایہ سبھ کرن ویلے اوہناں نوں اوس طرحاں دِی کوئی جھجک نہیں ہوندی جویں دِی گھٹ عمر دِیاں کُڑیاں چ ہوندی اے۔اُنج وِی لوک اوہناں دے ویاہے ورھے ہون پاروں اوہناں تے کسے قسم دا کوئی شک وِی نہیں کردے کہ اوہ وِی اِنج دے بھیڑ کرسکدیاں نیں۔

اوس عورتاں نال مرداں دے جُڑے کئی کم کرن بارے سوچیا جویں اوہناں دے کپڑے سلائی کرنے،مہندی لگانا،چوڑیاں چڑھانا اَتے آرٹیفیشل جیولری دا کم……اِنج اوہ آنے بہانے اوہناں دے ہور نیڑے ہوسکدا سی۔پہلے پہل ایس سلسلے وِچ اوہ کم سکھن دی نیت نال اک درزی کول وِی گیا۔پر ایتھے اوہ بہتی دیر نہ ٹِک سکیا۔اوہ ایس لئی پئی جہڑی وِی عورت اوتھوں کپڑے سوان لئی اپنا ناپ (میچا) اوتھے چھڈ جاندی ہوندی سی، اوہ اوہدے وِچوں اِی کوئی نہ کوئی کپڑا غایب کردیندا رہیا اے۔ایہ تے ساڈے تے بہت بعد وِچ جاکے کدھرے کُھلّھا کہ اوہناں چوری کیتیاں کپڑیاں نوں اکثر اوہ فارغ ویلے سبھناں توں چوری، لُک لُکا کے سنگھدا رہیااے۔ شاید ایتھوں اِی اوہنوں لوکاں نوں اوہناں دی ہمک توں پچھانن دی عادت پئی ہووے۔

ایتھے کم کردیاں اِی اِک سوانی نال اوس دا جھگڑا وِی ہوگیا سی؛ جہنے اپنے بھراواں نوں بلوا کے اوہنوں اوہ کٹاپا چاڑھیا سی کہ رہے رب دا ناں ……ایس معرکے وِچ اِک پسلی ٹُٹن کارن اوہنوں کُجھ دِن ہسپتال وِچ وِی داخل رہنا پیا سی۔ پر فیر تندرست ہون مگروں اوہنے اپنے کسے بیلی دی صلاح تے اپنے پیو دِی مدد نال موبایل کارڈز اَتے ایزی پیسے دی شاپ بنا لئی۔ایتھے وِی اوس دے چالے کُجھ ٹھیک نہیں سن۔اوہ ایزی لوڈ کروان لئی آوندیاں سوانیاں دے نمبر اِک وکھری کاپی وِچ نوٹ کرلینداہوندا سی اَتے فیر اوہناں نوں کسے نویں ناں نال میسج یا مس کالاں مار مار کے لاین تے لے آوندا رہیا اے۔ایس وِچالے اوس کئیاں نال اپنے جھوٹھے سچے پیار دیاں پینگھاں وِی ودھائیاں ……

جیون نوں تھوڑ بہت لکھن لکھان دا چسکا وِی ہے سی۔

ایس پکھوں اوہ لکھاری گھٹ تے چور بہتا سی۔ اوہ اُردو، پنجابی دے نامور شاعراں دا کلام دوجیاں نوں اپنے نام توں سُنا دیندا ہوند اسی۔ایس پاروں اوہ ایدھر اودھر آئے دِن منعقد ہون والیاں ادبی تے فنون لطیفا نال جُڑیاں محفلاں وِچ ملو زوری اکثر شریک ہو جاندا رہیا اے۔ ایس کرکے آل دوال وَسن والے چوکھے لوک اوہدے جانو وِی بن گئے ہوئے سن۔اوہ راہ چلدیاں، لنگھدیاں ٹپدیاں اوس نوں آواز دے کے کول بُلا لیندے تے اوہ وَن پونیاں گلاں کر کر کے اوہناں دے ڈِھڈاں وِچ کُڑل پائی رکھدا۔ اوہ بندا اِی کُجھ اِنج دا سی کہ اوہدے توں متاثر ہوئے بِنا نہیں سی رہیا جاسکدا۔

مینوں جدوں اوہدی لاش بارے خبر ملی، اودوں میں شہروں واپس آرہیا ساں۔ مینوں حیرت ہورہی سی کہ کسے نے اوہنوں ایڈی بے دردی نال ماریادِتا سی کہ میرے اندر نہ چاہندیاں ہویاں وِی جیون لئی ہمدردی دا جذبا جاگ پیا۔ میرا دِل کیتا کہ میں اَگے وَدھ کے اوس دی لاش نوں رُکھ توں ہیٹھاں لاہ کے رکھ دیواں اَ تے اوتھے پہلاں توں موجود کسے جی کولوں چادر پھڑ کے اوس دا ننگ ڈھک دیواں …… پر پُلس والیاں نے پچھے تھانے وِچ فون کرکے ہور پُلسیے بلوا لئے سن تے اوہ کسے نوں وِی اوس بوڑھ دے نیڑے نہیں سی ہون دے رہے جتھے جیون دی لاش ٹنگی ہوئی سی۔

تحصیلدار دے گھر وِچ ویلے سر اطلاع کردِتی گئی سی۔ پر اوہ تے اوہدی گھر والی آپ دودِناں توں کدھرے غایب سن۔ پُلس والے شایدکسے دِی اُڈیک وِچ سن کیوں جے تحصیلدار دِی پہنچ دُور دُور تک سی تے سرکارے دربارے ودھیرے لوک اوہنوں جاندے وِی سن۔ جیون دے مرن دا ہرکھ ایڈا دُکھ دائک تے نہیں سی۔ پر اوس دی لاش نوں ویکھ کے ہر جَنّے کھنے دے دِل وِچ اوہدے نال ہمدردی دا جذبا پیدا ہوگیا جاپدا سی۔ تاں اِی تے اوتھے موجود لوک وَن وَن دیاں گلاں کردے ہوئے سپاہیاں نوں اوہدی لاش ہیٹھاں لاہ کے رکھن تے زور دے رہے سن۔

جیون ویکھن وِچ ایڈا ساؤ اَتے سوہنا نہیں سی جِنّا اوہ اپنے یاراں بیلیاں وِچ اپنے نت دے قصیاں پاروں مشہور سی۔اُنج اوہ اپنے باقی بھین بھراواں نالوں ذرا مختلف سی؛اوہ اپنی مذاقیا طبیعت،ظاہری دِکھاوٹ تے دُوجیاں نال گُھل مِل جاون والے ملاپڑے سبھاء پاروں اوہناں سبھناں نال اُکا میل نہیں سی کھاندا۔ شاید ایسے پاروں اوہ جتھے کدھرے وی جاندا،اوہ اوہناں کولوں وَکھ تے دُور دُور اِی رہندا۔ اوہدے دوالے لوکاں دے جُٹ بَجھ جاندے۔ اوہ نت کوئی اجہی شُرلی چھڈدیندارہیا اے کہ لوک ہس ہس پھاوے ہوجاندے ہوندے۔ اوہ جیون نوں کسے ٹی وی چینل دے شو وِچ رَلت کرن دا مشورا دیندے۔ پر اوہ اپنی زندگی توں مطمئن وِکھالی دیندا رہیا اے۔

لوکائی دے چوکھا زور پاون تے دوڈھڈل جہے سپاہیاں نے اَگے ودھ کے جیون دِی لاش نوں رُکھ نالوں ہیٹھاں لاہ لیاہویا سی۔اِینّے چِروِچ اوتھے موجود کسے جَنّے نے اوس دا ننگ ڈھکن لئی اپنی چادر دے دِتی ہوئی سی۔

تحصیلدار اجے اوتھے نہیں سی بہوڑیا…… پُلس والے آپس وِچ اِی گُھسر پُھسر کردے ہوئے جیون دِی لاش نوں اپنے ڈالے وِچ رکھدے ہوئے اِک دوجے نال اوہدی لاش دا پوسٹ مارٹم کران بارے آپس وِچ گلبات کررہے سن۔کُجھ پُلسیے اوتھوں لوکائی نوں پچھے دھکن دا ترلا مارن ڈیہ پئے تے فیر اِک دوجے دی وِیکھا ویکھی باقی لوک وِی سہجے سہجے اوتھوں تتر بتر ہونا شروع ہوگئے۔

تحصیلدار پہنچ والا بندا سی، اوہنے منڈے دا قاتل لبھن لئی اپنا پورا ٹِل مارنا سی۔ پر کسے نوں کیہ پتا …… ایتھے کسے دا کوئی وَس نہیں سی چلن والااَتے نہ اِی کدھرے تھانے کچہری وِچ روپئے پیسے کم آونے سن۔ ایس لئی قاتل دِی کوئی وِی اُگھ سُگھ لگن دا سوال اِی پیدا نہیں ہوندا۔

ایس توں ٹھیک دو دِن مگروں کماد دے کھیتاں چوں جدوں موئے مُکے تحصیلدار دِی لاش لبھی تے لوکاں نے ویکھیا اوہدے نال وِی ہونی ہتھ کرگئی ہوئی سی۔ جیون وانگ اوہدے وِی ہتھاں پیراں دے ناخن اُکھڑے ہوئے سن تے اوہدے ہتھ وِچ وِی اُنج اِی……

٭٭٭٭٭