گھمیار اتے کھوتا۔۔۔۔٭رویل کہانی٭

بہت پرانی گل اے کہ اک گھمیار کول اک کھوتا سی۔ کھوتا بڈھا ہو گیا سی۔ ایس توں ہن بہُتا بھار نہیں سی چُکیا جاندا۔اک دن گھمیار نے اوہنوں کورے اتے چِٹے اکھراں وچ آکھیا ”ویکھ وئی، تیرا اتے میرا ساتھ ایتھوں تیک ای سی، ہن توں میرے کسے کم دا نہیں رہیا۔ ہن توں جتھے مرضی جا، میرے ولوں آزاد ایں۔“ کھوتے آکھیا ”مالک! ایہ تے سراسر زیادتی اتے ناانصافی اے۔ میں ہن ایس عمرے کتھے جاواں گا؟ میں ساری جوانی تہاڈی سیوا کردے لنگھا دتی اے۔ میری سیوا دا مینوں ایہ مُل دے رہے او۔“کھوتے دا مالک بڑا سڑیل اتے نکما سی۔ اوہنے کھوتے نوں مگروں لاہن ماریاں آکھیا”توں اِک شرط تے میرے نال رہِ سکداایں جے کسے شیر نوں مار کے میرے کول لیاویں تاں جے میں ایس دی کھل وچ گھاہ بھر کے راجے نوں بھینٹ کر سکاں اتے اُس توں انعام حاصل کر سکاں۔“ کم بہت مشکل سی پر کھوتے نوں شرط من لئی۔

کھوتا بڑا مایوس جہیاہوکے جا رہا سی کہ ٹُرے جاندے نوں راہ و چ اک خرگوش مل پیا۔ خرگوش نے پُچھیا”کھوتے چاچا جی کیہ گل اے؟ بڑے اداس اتے گم سُم لگ رہے او؟۔“ کھوتے آکھیا”خرگوش پتر میرے مالک نے مینوں گھروں کڈھ دتا اے، تے اک شرط پوری کرن نوں آکھیا اے۔“کھوتے نے روندیاں روندیاں سبھ کجھ تفصیل نال خرگوش نوں دَس دتا۔ ”چاچا توں بلکل فکر نہ کر۔ تینوں پتاای اے کہ میرے وڈّ،وڈیریاں نے کئی وار شیر نوں بیوقوف بنا کے اوہدی جان خطرے چ پائی اے۔“ خرگوش آکھیا”تسیں اوہ ساہمنے رُکھ تھلے آرام نال لمے پے جاؤ۔ اس طرحاں لگے کہ مرے پئے او۔ ہاں جدوں میں تہاڈے کن وچ کجھ آکھاں تے فِر اُٹھ کے پوری سپیٹ نال دوڑپینا۔“ کھوتے نوں سبھ سمجھا کے خرگوش شیرلبھن ٹُر پیا۔

چھیتی ہی اک خونخار شیر دا ساہمنا خرگوش نال ہو گیا۔خرگوش نے بڑے ستکار اتے آدر نال سلام کیتا تے کیہا،”سرکار میں اِدھروں آ رہیا ساں کہ اک بہت ہی موٹا، تازہ کھوتا اک پپل دے رُکھ تھلے مریا پیا اے۔ چھیتی چلو، اِس توں پہلاں کہ کوئی ہوراوہدے مزے لُٹ لووے۔“ شیر نے ویکھیا کہ کھوتا سچ مچ ای بڑا موٹا تازہ سی۔ شیر دے منہ وچ پانی آ گیا۔ اس توں پہلاں کہ شیر اس تے ٹٹّ پیندا، خرگوش نے بینتی کردیاں آکھیا”مہاراج، آپاں ایہنوں کھچ کے سرُوٹاں پچھے لے جانے آں۔ ایتھے ایویں سارے نظرپئے لاؤن گے۔“ ”کر لے جو وی کرنا ای، پر چھیتی کر، ہن میتھوں اڈیک نہیں ہندا۔“ شیر نے کیہا۔”میں تہاڈی پوچھل اس دی پوچھل نال بنھ دینداں۔ میں وی پچھوں زور لاواں گا۔“ خرگوش نے شیر نوں سجُھاء دِتا۔ ”ہاں ایہ ٹھیک رہوے گا۔“ شیر نے آکھیا۔خرگوش بہت چلاک سی۔ اوہنے شیر دی پوچھل نوں کھوتے دی پوچھل نال بنھن دی بجائے جان بجھّ کے اوہدی لت نال بنھ دتی اتے کھوتے دے کن و چ کیہا،”چاچاکھوتیا،لتاں سِر تے رکھ کے بھج۔”کھوتا پوری تیزی نال بھج اُٹھیا۔ شیر نوں تے سمبھلن دا موقع وی نہ ملیا۔ شیرکھوتے دے پچھے بنھیا زمین نال گھسیٹ گھسیٹ کے بری طرحاں پھٹٹر ہو گیا تے مر گیا۔ کھوتا مرے شیر نوں لے کے اپنے مالک دے گھر آ گیا۔

مالک ایہ سبھ ویکھ کے بہت خش اتے حیران ہویا۔ اوہنوں تاں کھوتے کولوں اج امید بالکل نہیں سی۔ گھمیار شیر وچ گھاہ بھر کے اس نوں بادشاہ دے دربار وچ لے گیا۔ بادشاہ شیر نوں ویکھ کے خوش ہون دی بجائے بھج کے گھمیار دے گل پے گیا”شیر نوں مارن دی گستاخی کِنے کیتی اے؟ پتا نہیں ریاست وچ پہلاں ای شیر بہت گھٹ رہ گئے نیں۔”گھمیار نے کھوتے نوں اگے کر دتا اتے آکھیا”سرکار اس کھوتے نے شیر نوں ماریا جے۔“بادشاہ نے کھوتے ول ویکھدیاں کہیا”اک کھوتے نے شیر نوں ماریا ہے، ایہ کویں ہو سکدا اے؟“کھوتے نے ساری گل بادشاہ نوں صاف دس دتی۔بادشاہ نے حکم دتا کہ گھمیار نوں سو کوڑے مارو اتے اس نوں کال کوٹھڑی وچ بند کردیو۔ پرکھوتے آکھیا”مہاراج! ایہنوں معاف کر دیو، ایہ میرا مالک اے۔”بادشاہ نے گھمیار نوں جھڑکدیاں آکھیا ”بیوقوفا، ویکھ کجھ شرم کر،جہنوں توں گھروں کڈھ رہیا سَیں اوہ تیری جان دی بھیکھ منگ رہیا اے۔میں صرف ایہدے کہن تے ای تیری جان بخش رہیا ہاں۔ جے فیر کدے اس نوں گھر وں باہر کڈھن بارے سوچیا یاں اس نوں کوئی تکلیف دتی تے تیری خیر نہیں۔”مالک نے کھوتے دا شکریا ادا کیتا تے پیار نال اوہنوں اپنے گھر لے آیا۔ کھوتے دی باقی حیاتی سکھ بھرپور لنگھی۔

٭٭٭٭٭٭٭