مَوتاں۔۔۔۔۔٭رویل شاعری٭

مَوتاں۔۔۔۔۔٭رویل شاعری٭

ارشاد سندھوؔ

میں پہلی وار گلی 'چ مریا ساں

جدوں ساڈھے تِن سال دی عمرے

نمبرداراں دا مُنڈا مینوں چاٹ مار کے لنگھ گیا

تےمیری ماں دے جِبھ دی تھاں دو اتھرو ای بولے سی

میں دوجی وار سکولے مریا ساں

جدوں چودھریاں دے مُنڈیاں

مینوں نویں ٹاٹ تے نہ بہن دِتا

تے ماسٹر جی ہوراں سبھ کُجھ ویکھ کے وی

مُنہ پرانہ نوں کرلیا سی

میں تیجی وار بھٹھ تے مریا ساں

جدوں وار ی آن تے وی

میری بھین نوں

روٹیاں نہ پکاون دتیاں گئیاں

تے اودوں ساڈیاں بھین بھراواں دیاں اکھاں نے

اک دوجے نال پتانہیں کیہ کیہ سوال کیتے سی

میں چوتھی واری بیری تھلے مریا ساں

جدوں میری بیراں نال

بھری بھرائی جھولی نوں

ٹُھڈا مار کے ڈولھ دِتا گیا

تے بیراں نوں پیراں تھلے

مِدھ کے خراب کر دتا گیا سی

مینوں میرے پیو دی چُپ تے وی مرنا پیا سی

جدوں ساڈا تِن ہزار دا بلدا

ڈھیڑ سو قرض 'چ

کِلّے توں کھول لیا گیا

تے نِکا ویرا

بوہے تک رسے نال دھرکیندا گیا سی

میں اِک واری اودوں وی مریا ساں

جدوں مینوں ٹھبی جُتی تے

ہوئے مخولاں پاروں

اگے توں ٹِبھی جُتی نہ پان دی قسم توڑنی پئی سی

تے مینوں فِر ٹِھبی جُتی ویکھ کے

قسماں وی ٹِھبیاں ای لگدیاں سی

میں اوس وڈے دیہاڑ نوں وی مریاں ساں

جدوں سانوں پِھپھرا، اوجھڑی تے چِھچِھڑے پکانے پئے سی

تے بنیرے تے بیٹھے کاں مینوں

ساڈے جیاں جہے ای لگ رہے سی

میں اِک واری اودوں وی مریاں ساں

جدوں کسے نے مینوں کسے دا

تے کسے نوں میرا نہ ہون دتا

تے میں فِر کدی آودا وی نہ ہوسکیا

میں آخری وار پِنڈ دی اِک پرہیں 'چ مریا ساں

جدوں مینوں ایہ کہ چُپ کرادتا گیا

چل چُپ کر کسے بندے نوں گل کرن دے

تے مینوں لگ رہیا سی جِویں ایہ میری آخری موت اے

مینوں مارن والے

اج مینوں ویکھ کے ای مرجاندے نیں

٭٭٭٭٭