سرپرائز ۔۔۔۔۔۔۔٭رویل کہانی٭

سرپرائز ۔۔۔۔۔۔۔٭رویل کہانی٭

صفیہ حیات

ناصر ایک بہت وڈا کہانی کار سی ۔مینا اوہدیاں کہانیاں پڑھدے سوچدی کاش اوہ وی انج دیاں کہانیاں لکھ سکدی۔مینا نوں کہانی لکھن تے پڑھن دا بڑا شوق سی۔ایک تقریب وچ مینا تے ناصر دی دوستی ہوگئی۔فیر جدوں وی اوہ ملدے کہانی توں گل شروع ہوندی تے کہانی تے مک جاندی۔اوہناں نوں پتا ای نہ چلیا کدوں اوہناں دی اپنی کہانی شروع ہوگئی۔ہن گل کہانی تک نہ رہی سی۔

ناصر دا ویاہ بچپن دی منگ اوہدی ماسی دی کڑی نال ہویا سی ۔ناصر مینا نوں دسدا کہ مینوں اپنی بیوی نال ذرا وی پیار نہیں۔بس کھچ توں کے رشتا چل رہیا۔پر جدوں دی توں مینوں ملی ۔میرے جیون چ پھل کھڑپئے نیں۔ زندگی نویں نکور لگدی۔ اپنا آپ ہوا چ اُڈ دا لگدا۔

اک دن مینا دا ہتھ پھڑ کے کہن لگا ۔

" سچ دساں ہن میکوں دور نہیں رہیا جاندا"

مینا نوں وی اوہدا ڈُلھ ڈُلھ جاندا پیار بڑا ای چنگا لگدا۔

مینا دا اپنا ویاہ وی چاچے دے منڈے نال ہویا سی جہڑا مینا توں پندرھاں ورھے وڈا سی۔مینا دی زندگی وی بڑی پِھکی جہی گزر رہی سی۔ تے اک دن جھگڑ کے چھے مہینے دا کاکا لے کے ماں کول آگئی۔چاچا کئی واری مناون آیا۔اپنے منڈے نوں وی منت ترلا کرن لئی بھیجیا پر مینا نے کسے دی نہیں سنی تے ماں کول ہی رہن لگ پئی۔

دوویں اکو جہی زندگی جی رہے سن تے اسلئے ایک دوجے نوں سمجھن لگ پئے۔

ناصر جدوں وی ملدا کہندا " مینا جہیڑے رشتہ نوں دل نہ منے او س وچ منافقت آ جاندی تے جیون کوڑا زہر ہوجاندا بندا ساری حیاتی زہراں نال نیلو نیل ہو کے مر جاندا "

مینا اوہدی ہاں چ ہاں کہندی سوچدی " ساڈے سماج چ تے شاید ای کوئی سچا جیون جیوندا ہووے"

دل تو ں پنگریا پیار جسم دی بھک وی پورے کرن لگ پیا۔نواں نواں پیار تے اوہدا نشاسر تے چنگا چڑھ کے بولیا

ناصر اسلام آباد چ نوکری کردا تے مینا لاہور وچ ۔پر ہفتے چ اک واری مل کے او سبھ دُوریاں مٹا دیندے۔ مینا دا اک پُت سی ۔آگے اونھے کوئی نہ جمیا۔ او سوچدی کہ منافقت چ پیدا کیتے نیانے عورت ناجائز جمدی ۔ناصر دا تے کوئی بال ای نہیں سی۔

سو دوویں اپنی کہانی نوں نویں رنگ چ لکھدے رہے۔ہن مینا وی سوہنی کہانی لکھن لگ پئی سی۔شہرت دے نال اوس دے ناں نال ناصر دا ناں وجن لگ پیا۔لوکی رنگ برنگیاں گلاں کردے۔پر دوواں نوں کوئی پرواہ نہیں سی۔مینا تے دو سالاں توں لڑجھگڑ کے اپنے میکے بیٹھی سی۔انج اوس نوں ناصر نوں ملن لئی کوئی مسئلا نہیں سی۔

ایک دن مینا دی ماں نوں تاپ چڑھیا اوس نوں اپنے بچن دی کوئی امید نہ رہی تے اوس نے منت ترلا کر کے مینا نوں اوس دے سسرال گھل دتا۔جاندے جاندے وی او ناصر نوں ملن آئی تے آکھاں دے نال نال جسماں نے وی بھکھ مٹائی ۔ پنج چھے مہینے بعد مینا فیر لڑ کے ماں دے بوہے آن کھلوئی ۔

اک دن مینا نے نا صر نوں کال کیتی کہ مینوں اتوار نوں فلاں تھاں تے مل ۔ضروری گل کرنی اے۔اَگے نا صر وی بڑے دلار نال بولیا۔میں اَج بڑا خش آں تے اپنی خشی تینوں مل کے سیلیبریٹ کرنی

سگوں تینوں سر پرائز دینا اے۔

اتوار دا انتظار مینا تے ناصر نے بڑی شدت نال کیتا۔روز فون تے اک دوجے نوں ساریاں گلاں کر کے کہندے " میں سرپرائز دینا"

مینا کولوں انتظار نہیں ہو رہیا سی بے تابی نال کہندی

ناصر بھلا نکا جہیاشارہ تے دس۔ اوہنوں لگداناصر نے اوہدی نوکری کسے نوں کہہ کے پکی کرا دتی۔

اتوار دے دیہاڑ مینا نے پارلر تو ں وال بنوائے فیشل کرایا ۔بڑی چمک دمک نال اوہ ناصر دے دسے ہوٹل اپڑی ۔5 منٹ بعد ناصر وی آگیا۔مینا بے قراری نال اوہدے گلے لگ کے رو پئی۔اوہ سوہرے گھر جا کے بڑی مجبوری نال رہی۔

ناصر نے اوہدے ہنجو صاف کیتے گلے لگاندے بولیا

" مینا میری جان ! میں اپنی خشی سبھ توں پہلاں تینوں دسنا چاہندا سی ۔

چل فیرہن دس کیہ خشخبری اے۔۔۔،؟

"مینا مینوں رب نے جڑواں بال دتے۔"

مینا ایک جھٹکے نال پرے ہٹی تے روندی کمرے چوں دوڑی پچھے مڑ کے وی نہ تکیا۔

ہوٹل دیاں پوڑھیاں اتردے اوس نوں خیال وی نہ رہیا کہ لیڈی ڈاکٹر نے اوسدے ناجائز بچے دا ابارشن کردے پوڑھیاں چڑھن تے اُترن توں منع کیتا سی۔

٭٭٭٭٭