نکا جہیا مخول۔۔۔۔۔٭رویل کہانی٭

لاری اَڈے توں تانگے تے اکثر مل ای جاندے نے پر جے تانگے والا اوسے ای پنڈ دا ہوے تے ذراگھٹ پیسے لگدے نیں۔ میں اجے اے ای سوچ رہیا سی کہ اک بْڈ ھا تانگے والا میرے کول آن کھلوتا تے مینوں چلن لئی کہن لگا۔

"بابا ــــــ"اُچے پنڈ "جانا اے، کیہ لیں گا ؟

"جو جا ئز سمجھو دے دینا ۔"

"تْسیں آپ کہڑے پنڈ دے او بابا جی؟"

میں وی پہلے اْوسے پنڈ ای رہنا ساں پر اک ورھا ہویا اے میں اْوہ پنڈچھڈ دیتا اے ۔

"کیوں چھڈ دتا اے اپنا پنڈبابا؟"

پتر میں اْوتھے نہیں سی رہ سکدا ۔ او بڑے ای "نرم "تے "وڈے دل "والیاںدا پنڈ اے ۔بابے دے بْلا تے چْبن آلاہاسا ِجیہا کھلر گیا تے میں اس ہاسے دا مطلب سمجھے بغیر بابے نوں خش کرن لئی ہس پیا تے موہرلی سیٹ تے بہ گیا ۔

میرا اِس راہ تے دوجا سفر سی ۔ پہلی واری میں اپنے یار شرافت دی فر مائش تے دسویں کرن مگروں آیا ساں ۔ تے اج ۔۔۔۔اج وی اوہدی باجی دے ویاہ تے آرہیاساں ۔ پنج ورھے ہاسے مخول تے خشی وچ ای لنگھ گئے سن ۔

اس راہ تے تانگے نال اُڈن والی مٹی مینوں پرانیاں گلاں یاد کرا رہی سی۔ او شرارتا ںتے ہاسے مخول مینوں اک اک کر کے یاد آرہے سن ۔ درختاں تے چڑھدیاں تے لکن میٹی کھیڈیاں لگن والیاں سٹاں فیر سجریاں ہو گیاںسن۔

تے شرافت دے دادا جی دیاں گلاں ہالے تیکر مینوں یاد سن ۔تے اوہناں سلطان باہو دے اس مصرے دی تشریح کر کے میری سوچ ،عقل تے عمل دیاں راہواں بنا چھڈیاں سن ۔۔۔۔

"باجے جاگ نہ دُدھ جمدے باہو پاویں لال ہون کڑھ کڑھ کے ہو"

فیر یاد آیا کہ اس پنڈ وچ اک سوہنی تے من موہنی کڑی وی رہندی سی عمروں تے بالڑی سی پر اس تے بھرویں جوانی آئی سی ۔ تے میں تاں اْس نوں مٹیار مٹیار کہہ کے چھیڑداساں۔ اوہ جدوں جاگ یاں پاتھیاں لین شرافت دی باجی کول آندی تے مینوں ویکھ ویکھ کے اینا کو شرماندی کہ مینوں اپنا آپ گنہگار جہیاجاپن لگ پیندا سی۔

وچاری ہاسے آلیاں گلاں تو ں بڑا خش ہوندی سی۔ تے میں اوہنوں خشکرن لئی ہور تے ہور مخول کردا رہندا سی۔اک دن نہر توں نہا کے پرت رہے ساں ۔اوہ راہ وچ مل گئی ۔مینوں ویکھ کے شرم نال لال سرخ ہو گئی تے فصلاں ول نسگئی ۔تے میں ایویں مخول لئی۔۔۔۔۔بس اُس نوں خش کرن لئی اُچی واج کہہ چھڈیاکہ میں کل فیر اس راہ توں لنگھا ں گا ۔

اگلے دن میری شہر واپسی سی تے میں پنڈ دی نہر وچ آخیرلے مزے لے کے واپس آرہیاں ساں کے اوہ سچی راہ وچ کھڑی مینوں ویکھ رہی سی۔جد میری نِگاں پئی تے اوہ فیر فصلاں ول نس گئی ۔۔۔تے میں فیر مخول لئی ۔۔۔۔۔ایویں بس مخول لئی ،اوہنوں چھیڑن لئی کہہ چھڈیا۔۔۔"کل فیر"۔۔۔"ایسے راہ تو" ۔۔۔۔وچاری۔۔۔ نری پاگل کھانی ۔۔۔

اس دن میں اپنے شہر آگیاں ساں۔ہاں سچ یاد آیا پئی شرافت دی باجی کنی دیر تک اپنے خطاں وچ اوہندا ذکرکردی رہی سی ۔ باجی تے اس دا بڑا ودھ ودھ کے ذکر کردی سی۔۔۔

گھوڑا بابے دے اشارے نال اک پاسے نوں مڑپیا۔تے میں وی سوچاں دے سمندروں باہر آگیا۔ جتھوں تک مینوں یاد پیندا سی پنڈ نوں تاں اکو سِدھی سڑک جاندی سی ۔ راہ وچ تے کوئی موڑ نہیں سی آندا ۔

"بابا جی کدھروں پنڈ جا رہے او؟"

"پتر ایہراہ قبرستان نوں جاندا اے۔تے میں اس پنڈ نوں جان تو پہلاں اس قبرستان تو ں لاز می ہو کے جاندا آں۔"

"ایتھے کون دفن اے بابا جی۔۔۔؟"

"میری دھی اے پتر۔۔۔،نمانی، نکی عمرے ای اللہ نوں پیاری ہو گئی سی۔"

"کیہ ہویا سی اوہنوں بابا۔۔۔؟"

"پتا نہیں پتر ۔۔ ہونا کیہ سی۔نس ہر ویلے روندی رہندی سی۔۔۔۔۔چپ چپیتی۔۔۔۔اندروں ای اندری۔۔۔۔۔"

"پر بابا۔۔۔ ۔۔کیوں ۔۔۔۔کیوں روندی رہندی سی ؟کیہ گل سی اوہنوں۔۔۔۔؟"

"مینوں تے کجھ نہیںسی دسدی ۔۔۔۔پر اس دی اک سہیلی کہندی سی پئی اوہنے شہر اک منڈے نوں خط لکھیا اے ۔تے اوہی آکے ایہداعلاج کرے دا۔"

اوہو۔۔۔۔فیر کیہ ہویابابا۔۔۔؟"

ہونا کیہ سی پتر ۔۔۔۔نہر دی راہ تے بیٹھی سارادن کسے دی اْڈیک کردی رہندی سی۔۔۔۔چار ورہیاں تئی اوہ کملی سڑدی رہی۔۔۔آخر اک دن۔۔۔۔

بابے دیاں اکھاں وچ اتھرو سن۔ تانگا اک پاسے کھڑا کر کے اوہ اک کچی قبر دے سرہانے کھلو کے دعا پڑھن لگ پیا۔ میں وی کیکر دیاں کنڈیاں توں بچدا بچدا اس قبر تک آپڑ گیا۔اتھرو ڈکیاں وی نہیں ڈکیندے سن ۔۔۔۔لتاں اینیاں کمزور کدی وی نہیں سن ہویاں۔۔۔تے ہتھ شرم نال نہیں سی اُٹھدے۔

"یا ربا ۔۔۔اے مخول مخول وچ کیہ ہوگیااے ۔۔میں تے ایویں ہاسے مخول وچ ۔۔۔مینو ں معاف کریں ربا ۔۔۔بڑا ڈاڈھا تے خو نی مخو ل کر بیٹھا واں ۔"

میرے اندر کچھ ٹْٹ رہیا سی ۔ بڑی مشکل نال بابے ولوں منھ دوجے پاسے موڑ کے ایہی کہہ سکیا۔۔۔"

"بابا چھیتی کر ۔۔۔۔ مینو ں اڈے تے واپس چھڈآ۔۔۔میں رات آلی لاری پھڑنی اے۔"

"کیوں پتر ۔۔؟توں پنڈ نہیں جانا ۔۔۔؟"

"نہیں بابا ۔۔۔ ایہ بڑے" نرم "تے "وڈ ے دل" والیاں دا پنڈ اے۔۔"

"میرے ورگے بندے لئی ایس پنڈ وچ کو ئی تھاں نہیں۔"

٭٭٭٭٭