علی انور احمد ہوراں دی کہانی /باخبری ــــــ رویل 

مُراد علی نوں پتا لگا، اوہدی سالی سکینہ تے اوہدا پُتر علی دوویں سڑک پار کردیاں ہوئیاں زخمی ہو گئے نیں۔

سٹاں تاں سالی نوں وی واہوا لگیاں سن‘ اوہدا مُونہ سر بھج گیا سی۔ پر اوہدے پُتر دی تاں لت ای ٹُٹ گئی۔

شہر وچ جوانی چڑھدے مُنڈے ویکھو وکھائی بڑی تیز موٹرسایکل چلاندے نیں۔ ون ویلنگ وی کردے نیں۔ اِک دُوجے نال مقابلے وی لاندے نیں۔ اوہناں وچوں ای کسے مُنڈے اوہناں نُوں ٹکر ماری سی تے فیر پچھانہ بھوں کے نہیں سی ویکھیا۔

اوہناں نُوں پتا سی رُکے تاں پھینٹی لگے گی۔

مُراد دا سانڈھو سلیم واہوا چِر پہلے روزی روٹی دی بھال وچ وڈے شہر چلا گیا۔ اوتھے اوہ کرائے دے مکان وچ رہندے۔ سلیم بڑے کم کیتے۔ محنت مزدوری وی کیتی۔

اج کل اوہ ٹُر پھِر کے ریڑھی اُتے پھل ویچدا۔

اوہدی بیوی سکینہ لوکاں دے گھراں وچ کم کردی۔

اوہناں دے چا ر بال وی ہو گئے سن جہڑے حال دی گھڑی تاں سکولاں وچ پڑھدے سن۔ کل دا پتا نہیں سی۔

اوہ کہندے اسیں پنڈ نالوں شہر وچ زیادا سوکھے آں۔ جد کہ پِنڈ وچ آندے تاں سوکھے ای لگدے۔

ہُن سالی تے سالی دے پُتر نوں سٹاں لگیاں تاں مُراد دی بیو ی نے آکھیا‘

"اوہناں نوں پُچنن لئی جانا چاہیدااے۔"

اوسے شہر وچ مُراد دا سالا وی رہندا سی جہڑا قدرے خُشحال سی۔ اوہدا گھر بھاویں اصلوں نکا جہیا اے پر اوہدا اپنا سی۔ اوہ اپنے سالے دے گھر ٹھہرے۔

زخمی سالی نُوں پُچھن گئے تاں کُجھ روپے وی اوہناں نوں دِتے۔

شہر وچ پروہنا بن کے زیادا چِر نہ رہیا جاندا اے نہ رہنا چاہیدا اے۔ جرماناں دااکھان اے،"پروہنا مچھی وانگوں ہوندا اے‘ زیادا چِر تازا نہیں رہندا۔" ایہ اکھان ہر ملک لئی سمجھو۔ جِنّا ایہ اج کل سچّا اے کدے وی نہیں سی۔ اگلے دن اوہ واپس پِنڈ پرت آئے۔

"میری بھین کیاں نال بڑی بھیڑی ہوئی اے۔'' کُجھ دِن بعد مُراد دی بیوی اوہنوں دسیا۔

"کیہ ہویا؟"

"اوہ جہڑے گھراں وچ کم کردی سی‘ زخمی ہون پاروں کم تے نہیں گئی تاں اوہناں نویں کم والی رکھ لئی۔ چار دن وی صبر نہیں ہویا اوہناں توں۔'' "مالک صبرنہیں کردے ہوندے۔"

"بھرا سلیم نوں کُتے وڈھ لیا اے۔ ڈر اے کُتا کِدھرے ہلکا ای نہ ہووے۔ اوہ دو دِناں توں گھر پیاہویا اے۔"

"ہاں آوارا کُتیاں دا کیہ اعتبار۔ بڑا بھیڑا ہویا اے اوہناں نال۔"

“پُتر دی لت ٹُٹی ہوئی اے۔ سرکاری ہسپتالاں دے ڈاکٹر ماڑیاں نوں توجا نہیں دیندے۔ پلاسٹر چڑھاکے بھُل جاندے نیں۔ اوہ کسے سستے پرائیویٹ ڈاکٹر کولوں علاج پئے کرواندے نیں فیر وی ڈھیر خرچا پیا آندااے۔ سکولی بچے روز جیب خرچ منگدے نیں۔ اوہناں نوں ماں پیو دیاں اوکڑاں دا کیہ پتا۔“ بھین اپنی ماڑی بھین دی ماڑی حالت تے دُکھی رہندی۔ “ایہ تاں بڑا بھیڑا ہویا۔ کوئی ازمایش لگدی اے۔ اوہناں دی شہر وچ جِتھے ماڑیاں نوں روز کھُوہ کھٹنا تے پانی پینا ہوندااے۔ اوہ بڑے تنگ ہو گئے ہوون گے۔“مرادوی ہمدردی وکھائی۔

“سکینہ دا سوہرا وی اوہناں کول ای رہندا اے۔ پچھلی عمرے جھلّا ہو گیا اے۔ دُوجے پُتراں سنبھالیا نہیں اے۔ بھرا سلیم نُوں ذُمّا چُکنا پیا۔ اوہ وکھری اوازاری…………“

“نہیں نہیں انج نہ آکھ۔ ماپیاں نال تاں گھر وچ برکت ہوندی اے۔ بلاواں ٹلدیاں نیں۔“

مراد دی بیو یکول آکھن نوں بہت کُجھ سی پر اوہنے بحث نہیں کیتی۔

"اوہ تُسیں جہڑی زکوٰۃ روزیاں وچ دیندے او‘ اوہناں وچوں کُجھ حِصا…… اوہ مستحق وی نیں۔"

گل کوئی ایڈی غلط وی نہیں سی۔ روزیاں وچ ثواب زیادا اے۔ ضرورت ہن سی۔ اللہ نیتاں دے حال جاندا اے۔ اوہ عا م دِناں وچ وی زیادا ثواب دے سکدااے۔“ مُراد سوچدا پیا سی۔

فی الحال اوہدی گنجایش دس ہزار روپے دیون دی سی۔ ایہ اونٹھ دے مُونہ وچ زیرے برابرسن۔ کُجھ نہ ہون نالوں کُجھ ہونا چنگا سی۔

پہلوں سالے دا گھر آندا سی۔ مُراد سوچیا ایدھروں پہلے ای پھیراماری جاواں۔ واپسی تے سِدّھا پِنڈ جاواں گا۔

سالا تاں کم تے گیا ہویا سی۔ سُنیا سی اوہ دو جگھاکم کردا اے۔ سالے ہار گھر سی۔

“ایہ تُہاڈا گھر نکا اے۔ چھت اُتے اِک کمرا پالؤ تاں سوکھے ہو جاؤ گے۔"مراد صلاح دِتی"حالے گنجایش نہیں اے۔ ایتھے ہر شے نُوں اگ لگی ہوئی اے۔“ میں انکار کر دِتا۔

”سکینہ نے…………“مراد تھوڑا حیران ہویا۔ ”اوہناں کول اینے پیسے کِتھوں؟ اوہ تاں سُنیااے بڑی مشکل نال گُزاراپئے کردے نیں۔ اج کل اوہناں گھر ڈِیگا اے اصلوں تنگ نیں۔"

سالے دی بیوی بُلھاں ای بُلھاں وچ مُسکائی جِویں مُراد دب لاعلمی تے بے خبری تے ترس پئی کھاندی ہووے۔ "بھراوا اوہناں بڑے پیسے جوڑے ہوئے نیں۔ اپناذاتی گھر لین دے چکراں وچ نیں۔ ہتھ نہیں پیا اڑدا۔ دوویں جی بتھیرا کما لیندے نیں۔ سکینہ‘ بے نظیرانکم سپورٹ ولوں وی پیسے لیندی اے۔ ہور وی بڑیاں امداداں شداداں مِلدیاں سُو۔ غریب سمجھ کے بتھیرے لوک ہتھ پلّا ماردے نیں۔ تُسیں دور رہندے او تہانُوں کیہ پتا۔ اوہناں مینو ں فوری طور پورا اک لکھ دیون دی آفر کیتی اے۔ میں نانہ کر دِتی اے۔"

"کیوں؟ تُسیں کیوں نانہ کر دِتی اے۔ لے لینا سی اِک لکھ روپیا۔"

"میں نہیں لیندی اوہناں دا لکھ روپیا۔ رکھن سنبھال کے اپنے کول۔"

"پر کیوں؟ مینوں وی تاں دسو''مراد آکھیا۔

"اوہ بڑے سیانے نیں بھراوا۔ ایتھے گھر نوں گھاٹا کوئی نہیں پاندا۔ اصل وچ اوہ چاہندے نیں جِنّا چِر اسیں اوہناں دے پیسے نہیں موڑدے۔ چھت اُتے بنایاکمرا اوہناں نُوں رہن لئی دے دِتا جاوے۔

بھراوا میں اوہناں نوں سر اُتے لیا کے بٹھانانہیں چاہندی۔ ننان توں چار قدم دُراڈا ای چنگا اے۔ فیر اوہناں نوں اپنے نال رکھناساڈی بے عزتی …… کُجھ کہندے کہند ے چُپ کر گئی۔

مُراد علی واہوا چِر لمیاں سوچاں وچ ڈُبیا رہیا۔

فیر اوہ اوتھوں ای پِچھانہ پِنڈ نُوں پرت آیا۔

٭……٭……٭