علی انور احمد ہوراں دی کہانی " موجاں "ـــــ رویل 

فروری دے آخری دن سن جد اوہ کُتّی سُوئی۔

اوہنے بڑے پیارے چِٹے بگے‘ ڈب کھڑبے‘ کالے کُولے کتُورے دِتے۔ سُون توں واہوا چِر پہلوں ای کُتّی نے اپنا ٹھکانا اوس نامکمل کوٹھے وچ بنا لیا سی‘ جہڑا استعمال وچ نہیں سی۔ اوہ کُجھ ڈونگھا سی۔ اوہدے وچ مٹی دی بھرتی پاون لئی مٹی نہیں لبھی سی۔ کیوں جے واہی واناں نیڑے تیڑے دیاں ساریاں پیلیا ں بِیج لئیاں سن۔

ہن گل فصل دی کٹائی توں بعد تے جا پئی سی۔

کِسے نے وی حاملا کُتّی نوں اوس کمرے وچوں کڈھن دی کوشش نہ کیتی۔ اوہ خُداخوفی تے خُدا ترسی نال بھرے لوگ سن۔

اوہ سارے گلھربڑے شوخے تے چُست چالاک سن۔ ماں دا دُدھ پی پی کے اوہ بڑی چھیتی ایدھر اودھر بھجن لگ پئے۔

ساڈی کہانی دا ہیرو وی اوہناں کتُوریاں وچوں اک اے۔

جد اوہ کتُورے ایدھر اودھر ہگن لگ پئے‘ بھانڈے پلیت کرن لگ پئے تاں کمرے دے مالکان متوجاہوئے۔ خُدا ترسی، اپنی تھاں پر اینے سارے آوارا کتُوریاں دی ویکھ ویکھ……

مالکاں نے اوہناں نُوں باہر کڈھن دی کوشش کیتی۔ اوہ واپس آ جاندے۔

اوہناں نوں بھجاون لئی چلاویں دوڑے‘ لِتر مارے جاندے۔ چھیتی وچ جہڑی وی …… شے ہتھ آوندی وگا کے مار دِتی جاندی۔

کوئی شے وجدی بھاویں نہ، اوہ چاؤں چاؤں کردے بھجدے۔ فرق اینا سی کہ لِتر نہ وجدا تاں چاؤں چاؤں تے چیاؤں چیاؤں وچ صرف ڈر ہوندا جد کہ لِتر وجدا تاں ڈر تے پِیڑ دوویں ہوندے۔

"ایہ گالھاں پئے کڈھدے نیں۔"

"ایہناں دی بددُعا دُھردرگاہ جاندی اے۔' گھر والے ڈر جاندے۔

اِک دن اوس گھر دی اِک زنانی نے بھٹھی اُتّے روٹیاں پکائیاں۔ کالھی وچ لاپرواہی نال‘ بے وقوفی پاروں یاں اوہ ہے ای گدھی سی (ایہ لفظ اوہدے لئی اوہدا خاوند ورتدا سی) اوس بی بی روٹیاں پکاون والی تَوّی چُلھے اُتوں لاہ کے مُودھی نہ ماری۔

جد توی ٹھر گئی تاں پِچھے صرف روٹیاں دی خشبو رہ گئی۔ کُتوریاں دی جبلت اوہناں نوں ایس خشبو دی دَس پائی۔ اوہ تِن چار جِنے آئے تے توی چٹن لگ پئے۔

ہر بھُکھے دی مت ماری جاندی اے۔ اوہ انج دیاں حرکتاں کردا اے۔ گھر دے اِک جی دی نظر کتُوریاں اُتے پئی تاں اوہ کنب گیا۔

"اینی زیادا پلیتی۔" اوہنے غصے وچ آ کے وڈا سارا روڑا چلاواں ماریا۔ ایہ کوئی نواں کم نہیں سی۔ پہلے وی انج ہوندا رہندا سی۔ اوس دن نواں کم ایہ ہویا کہ خش قسمت کتورے بھج گئے تے بدقسمت کتورا اوس وڈے روڑے دی زد وچ آ گیا۔ روڑا کتُورے دے پچھلے پاسے،اوہد ی پِٹھ دے نیڑے تیڑے کسے حساس جگھا اُتے وجیا تے ٹھیک ٹھاک وجیا۔

کُجھ چِر بعد اوہ پچھلیاں لتّاں دھرندا پھِرداسی۔

خیال کیتا گیا کہ ایہ نقص عارضی اے۔ کُجھ دِناں بعد اوہدیاں پچھلیاں لتّاں وی اگلیاں لتاں وانگوں اوہدے جُسے دابھار سہن جوگیاں ہو جاون گِیاں۔ لیکن کتورے دااپاہج پن مستقل سی۔

ہن اوہ کتُورے نوں دھرکیندیاں ویکھ کے اوہدے تے ترس کھاندے نیں۔ اللہ کولوں معافیاں منگدے نیں۔ کتورے نوں اپاہج کرن والے لئی نفرت محسوس کردے نیں۔ اوہنوں گالھاں کڈھدے نیں۔ ایہ گل اج تائیں کسے نہیں مَنّی کہ گلھر نُوں ایس حالت تائیں اپڑاون والا دوشی کون اے؟

دُوجے سارے کتُورے رل گئے نیں۔ کھڑ گئے نیں۔ اوہناں دی کوئی وات نہیں پُچھدا۔ اک ادھا مر گیااے۔ اپاہج کتورے لئی اک بھانڈا رکھ دِتا گیا اے جہدے وچ اوہدے لئی دُدھ‘ پانی‘ روٹی‘ تے ہور کھاون والیاں شیواں پائیاں جاندیاں نیں۔

اوہدے ٹُرن پھرن تے کوئی روک ٹوک نہیں اے۔

جے اوہ گند مارے تاں اوہ وی…………

بھانڈیاں دی آپ حفاظت کیتی جاندی اے۔ جیکر کدے اوہ کوئی بھانڈا پلید کر وی دیوے تاں گھر دے جئیاں دے روڑیاں ول ودھے ہتھ اپنے آپ رُک جاندے نیں۔

اوس کتورے دیاں اج کل موجاں لگیاں ہوئیاں نیں۔

٭……٭……٭