رِڑی۔۔۔۔۔٭رویل کہانی٭

چیت مُکن تے آ گیا سی۔ لوکاں نے واڈِھیاں کر لئیاں سن۔ زمینداراں وچ خُشی دی چھَل سی۔ سارے خوش مکھ پنڈ پرتدے پئے سن۔ اج دے دیہاڑے بہت سارے کساناں دی چُنڈ آڑھتیاں کولوں چھُٹ گئی سی۔ جہناں ہتھ ڈک کے ویلا ہنڈایا سی اوہناں دے کھیسیاں وچ نوٹ سن تے جہناں دل کھول کے خرچے کیتے سن اوہ نری پوری پا کے واپس آوندے پئے سن۔

سورج دھرتی ماں دی جھولی وچ گھُسڑدا جاندا سی۔ نمھی نمھی واء وگدی پئی سی۔ رشید وی دُوجے لوکاں وانگوں آڑھتی کولوں جان چھڈا کے واپس آ رہیا سی۔ اوہ اپنے گھر وچ داخل ہویا۔ اوہدی ووہٹی تندور اگے کھلوتی روٹیاں پئی لاندی سی۔ ابا گھر کھلوتے ڈنگراں نوں پٹھے پاندا پیا سی تے اماں ہمیش وانگوں مُصلے تے بیٹھی تسبیح پئی کردی سی۔ اوہنے گھر وڑدیاں اُچا جہیا آکھیا:

’’سلاما لیکم!!!‘‘

’’ولیکم سلام!! پترا مڑ آیا ایں۔‘‘ ابّے نے آکھیا۔

’’آہو ابا، آ ای گیا واں۔‘‘

’’خیر ہووے وسدا رہ۔‘‘

اوہ ویڑھے وچ ڈَٹھی اپنی منجی تے آ کے بہ گیا۔

’’شیدیا! ویلے نال جایا کر منڈی تے ویلے نال ای مڑ آیا کر۔ اَج کل حالات بڑے خراب نیں۔‘‘ اماں نے آکھیا۔

’’اماں ہُن تیرا منڈا وڈا ہو گیا اے۔ ووہٹی آلا اے۔ ہن کس گل دا ڈر خوف۔ توں پریشان نہ ہویا کر۔ تیری دُعا نال چنگا ای ہووے دا۔‘‘

’’نہ نہ پُتر! توں بھاویں وڈا ہو جاویں۔ میرے لئی ہجے وی تُوں بال ای ایں۔‘‘ اماں آکھیا۔

اینے چر نوں کھدو رشید لئی بھنڈیاں دا سالن تے تندور دِیاں چھنڈیاں روٹیاں لَے آئی۔

’’لو جی! اج تہاڈے لئی بڑی رِیجھ نال روٹی بنائی اے۔ تازیاں روٹیاں نال بھنڈیاں کھاؤ تے دُدّھ وی پیویا جے۔ پیلیاں وچ کم کر کر کے رنگ ویکھو کِویں کالا دُھوں ہون لگ پیا اے۔‘‘کھدو نے آکھیا۔

رشید نے اوہدے ول ویکھیا تے ہس پیا۔

رشید دا ہجے نواں نواں ویاہ ہویا سی۔ اوہدے تے ربّ دی بڑی کرپا سی۔ ووہٹی بڑی ساؤ لبھی سی۔ ماں پیو وی دوہاں جیاں توں بہت خوش سن۔ ویاہ توں بعد ابے نے اوہنوں ایہ آکھدیاں ہویاں ساریاں ذمہ داریاں دے دِتیاں پئی پتر جوان ہو جاون تے سبھ کجھ پُتراں دا ای ہوندا اے۔ فیر وڈی گل پئی ایہ اوہدی حیاتی دی پہلی فصل سی جہدا سارا حساب کتاب اوہنے آپ کیتا سی تے فصل وی پہلے نالوں چنگی ہوئی سی۔ آڑھتی کولوں مال وی ڈھیر لبھ گیا سی پر اوہ کجھ بُجھیا بُجھیا سی۔ اج اوہدے سانولے مکھڑے تے پہلے جہی رونق نہیں سی۔

اوہنے روٹی وی تھوڑی کھادھی۔ دُدّھ دا گلاس پیتا تے اوتھے ای منجی تے پسر گیا۔ کھدو دی منجی اوہدی منجی دے نال ڈَٹھی سی۔ ہُن شام اینی ڈُونگھی ہو گئی سی پئی رات جاپدی سی۔ کھدو بھانڈا ٹینڈر سانبھ کے اپنی منجی تے آ کے لمیاں پَے گئی۔ رشید امبر ول ویکھدا پیا سی تے کھدو رشید ول۔ جدوں کجھ چر لنگھ گیا تے کھدو آکھیا:

’’سُن دے او جی!!! اج گواچے گواچے او۔‘‘

’’نہیں نہیں!!! بس اج دل تھوڑا اداس اے۔ پتا نہیں کیہ گل اے۔ کسے شے دی کمی جہی اے۔‘‘

’’کیوں جی؟ سبھ کجھ تاں ہے تہاڈے کول۔ اج ربّ مہر کیتی اے تے کنک دا بھاء وی چنگا لگ گیا اے۔ ہُن کاہدی کمی اے۔‘‘

رشید نے ایہ گل سُن کے اپنی جنانی ول پاسا پرتیا۔ اوہنے پاسا پرتیا تے کھِیسے وچ رکھی پیسیاں دی گٹھی اوہدے تھلے آ گئی تے اوہنوں ہلکی جہی چبھی وی۔ ایہہ روپیاں دی گٹھی جیویں ای اوہدی وکھی تھلے آئی تے اوہدا دھیان روپیاں ول ہو گیا۔ فوراً اوہدے ذہن وچ خیال آیا ’’یار!! اج رِڑی تے لبھی ای نہیں۔‘‘

ایہ خیال آون دی دیر سی پئی اوہدے کناں وچ اماں دی گل گُونجن لگ پئی۔

’’ہجے وی تُوں بال ای ایں۔ میرے لئی ہجے وی تُوں بال ای ایں۔‘‘

٭٭٭٭٭

٭ بھلے وقتاں وچ کنکاں دِیاں واڈھیاں مگروں نکے بالاں دے چاء پاروں اوہناں نوں اک دو ٹوپے کنک دیندے ہوندے سن جہنوں رِڑی آکھیا جاندا سی۔ بالاں نُوں رِڑی دا بڑا چاء ہوندا سی۔ اج کل ایہ رواج مُکدا جا رہیا اے۔