دُکھ ایس گل دا نہیں…..٭رویل شاعری٭

دُکھ ایس گل دا نہیں

اسیں پہاڑ نہ ڈھاہ سکے

دُکھ ایس گل دا اے

اسیں ٹِبّیاں ہتھوں مارے گئے

دریاواں نوں چیردے چیردے

کھالاں چہ ڈُب گئے

سورج نوں لبھدے لبھدے

دیوے وی کھڑا بیٹھے

چن دے شوق چہ

تاریاں نوں ویچ کے کھا گئے

ساوناں نوں کھڈاندے کھڈاندے

چیتراں نوں ہاڑ کر بیٹھے

بوڑھاں نوں روندے روندے

کِکّراں توں وی گئے

دُکھ ایس گل دا نہیں

اسیں تلیاں تے سرہوں نہ جما سکے

دُکھ ایس گل دا اے

اسیں لِہواں توں لُٹیج گئے

سُفنے بیجدے بیجدے

اکھاں کڈھوا بیٹھے

کناں نوں کھولدے کھولدے

جِبھاں بند کروا بیٹھے

نکاں تے پگاں بنھدیاں بنھدیاں

سِرا چہ کھیہ پوا لئی

سینے چوڑے کردے کردے

بانہواں بھنوا بیٹھے

ہتھ ودھاندے ودھاندے

پیراں توں ویہلے ہو گئے

دُکھ ایس گل دا نہیں

اسیں رِچھ دُھپے نہ بنھ سکے

دُکھ ایس گل دا اے

سانوں باندراں دی مننّی پئی

ناگاں نوں مِدھدے مِدھدے

دومونہیاں ہتھیں آگئے

چِربلاں مگروں لاہندے لاہندے

اُلواں دے وَسّ پئے گئے

بگھیاڑا توں جان چھڈاندے چھڈاندے

لونبڑاں نوں گل پا بیٹھے

کھچراں پِچھے بھجدے بجھدے

کھوتا گھوڑا اِک کر بیٹھے

*****