چن نہ ڈُبے ـــــــ رویل 

اوہدا ناں پُنوں اے۔اوہ سٹھ ورھیاں دے نیڑے ڈُھکیا کھلوتا اے۔چن علی، اوہدادَساں کُوورھیاں دا پتر،ماہنگا۔پچھلے پَہرے دی اولاد۔تِناں بھیناں دا اِکو اِک بھرا اے۔ اوہنوں اپنی اہمیت دا پتااے۔جہڑی گل آکھدا اے،گھر دے سارے جی پوری کرن دی کوشش کردے نیں۔

جون دا مہینا،سورج اگ ورہاندا۔اِل آلھنے وچ آنڈے چھڈدی ہوئی،سارے پکھیروواں دیاں جِیبھاں باہر نکلیاں ہویاں۔پشو اَدھ پچدی چھاں وچ بیٹھے۔ کھلوتے، گھرکدے۔ پِنڈ والے رُکھاں دی چھاویں منجیاں اُتّے بیٹھے آپو وچ گلاں کر کر کے گرمیاں دا ویلالنگھاندے پئے نیں۔ نہر اُتے کپڑے دھوندیاں سوانیاں تے گدلے،کوسے پانی وچ نہاندے بچے۔بچیاں بھانے میلا لگیا ہویا۔چن علی اپنے بڈھے پیو نوں آکھدااے۔”ابانہر اُتے چلیے۔“ ”کیہ لین؟“ ”نہاون۔“

”اوہ گار ملیا پانی اے۔ایتھے صاف ستھرے پانی نال نہا لئے“۔

”نہر تے ای جانا۔“چن علی اَڑی کر بیٹھا اے۔

گھر وچ رولا پے جاندا اے۔ہر کوئی آپو اپنی بولی بولدا اے۔لمّے چوڑے بحث مباحثے توں بعد چن علی جِت جاندا اے۔ اخیر ایہ طے پایا گیا کہ مُنڈے دے نال اوہنے جانا اے اوہدی حفاظت لئی۔اوہ چیتے کردااے۔اوہدا چیتا اوہنوں منّو ورھیاں پچھے لے جاندا اے۔اودوں اوہ اِک اَٹھ نَوں ورھیاں دا چھوکرا ہونا۔اوہناں دی اِکو اِک مجھ سی۔اوہ پِنڈ دے دوجے چھیڑوواں نال اپنی مجھ چراون لیجاندا ہوندا سی۔دُپہراں ویلے چھیڑو اپنے ڈَنگر نہر وچ نہاون لئی لے آندے۔اوہ سارے اوہدے توں وَڈے پکروٹ۔اوہنے حالے بہت کُجھ سِکھنا سی۔ اوہنوں ترن دا ول وی کوئی نہیں سی آندا۔ رحماں اوہنوں تَرن دا وَل سکھاندا اے اوہ ڈِھڈ پرنے اوہدے ہتھاں اُتے لمّا پے جاندا اے تے نہر دے پانی وچ جھب جھب لتّاں ماردااپنیاں بانہواں نال اگانہ نوں وَدھدا۔کُجھ دِناں بعد اوہنوں تَرن دا وَل آگیا تے اوہ بڑی آسانی نال چُبھی مارن لگ گیا۔

رحماں اَجے جیندا اے۔ہُن اوہ بابا رحماں اے۔اوہدیاں ٹنگاں پھر گئیاں نیں۔ اوہدی بگی سفیدداڑھی اوہدے ڈِھڈ تے پیندی اے۔اوہ حالے وی کم کردااے۔اَپنیاں مجھاں گاواں لئی پیلیاں وچوں گھاہ کھوتر کے لیاندااے۔اوہ پنج ویلے دا نمازی اے۔مینہ آوے انھیری آوے،گرمی ہووے،سردی ہووے۔بابارحماں سرگھی ویلے مسیتے جاکے سویر دی بانگ آکھدا اے۔ ہُن اوہ جوانی دے گُناہ بخشواندا پھِردا اے۔ رب نُوں راضی کردا پھِردا اے۔ پُنوں دی اوہدے نال ملاقات ہو ندی رہندی اے۔

اوہ چن علی نوں لے کے گھروں نکلدا اے۔

اوہناں دے گھر دے اَگے پندرھاں سولھاں مرلیاں دا اِک ٹوٹا خالی پیا اے۔اوتھے خالد دا کھوتاکِلّے نال بجھیا کھلوتا اے۔کھوتے نوں،گرمی دی پرواہ ای کوئی نہیں۔ پُنوں کھوتے توں اَکھ بچاکے جویں اوہدا قرضادینا ہووے چھیتی چھیتی اگانہ جاون دی کردا اے۔چن علی، شطان دی ٹوٹی.....اوہدی کھوتے تے نظر پے جاندی اے۔”ابا اوہ ویکھ کھوتا“اوہ چن نوں بانہوں پھڑ کے دَھروندا اے۔ کھوتا وی کوئی ویکھن والی شے اے تے اوس ویلے …… تاں بلکل…… نہیں۔ کھوتے نُوں کُجھ زیادا ای …… گرمی……۔

”ایڈی گرمی وچ دوویں پیو پُتر کدھر نوں......“ اِک سوانی دی واج اوہناں دے کنیں پیندی اے۔

”چن پُتر نہر اُتے جاون لئی اَڑی پیا کردا اے۔“

”اچھا اچھا۔چنگا کیتا ای ایہدے نال پیا جانا ایں۔ ایہ نہر وچ..... اوہ اپنے مُونہ اُتے ہتھ رکھ لیندی اے۔”ایہ میں کیہ آکھن لگی ساں۔“اوہنوں پچھتاوا گھیر لیندا اے۔پشیمانی نال بھری اوہ فیر اوہناں نال اَکھ نہیں ملاندی تے کالھی کالھی نیویں پائی اپنے گھر نوں وگ جاندی اے۔

”ابا اسیں صابن تاں نال لیا ئے ای نہیں۔“

”ہاں یار“

”میں بھج کے گھروں پھڑ لیاواں۔“

”ہاں........نہیں......“اوہنوں کھوتا یاد آؤندا اے،اوہ جِس …… حالت وچ اے…… ”گھر آکے صابن نال دُبارانہالواں گے۔“ اوہ پُتر نُوں منع کر دیندا اے۔

”کدھر نوں بھئی“ مجیدا لمّاپچھدا اے۔جس دا ناں اوہدے قد پاروں ” لمّا“ پے گیا اے اصل وچ اوس پِنڈ وچ دو مجید نیں اِک ہٹی والا شیخ تے اِک ایہ دوواں وچ ایہناں ناواں دے امتیازی فرق نال دوواں دی سیہان اسان ہو گئی اے۔

مجیدے لمّے نے اپنی منگ چھڈ کے اپنے توں دُگنی عمر دی زنانی نال ویاہ کروایا۔

ماں پیو،بھیناں بھراواں انگاں ساکاں،یاراں بیلیاں کہڑا سی جہنے اوہنوں نہ روکیاہووے۔”کچی کواری اپنی منگ“ فیر پھُپھی دی دِھی چھڈ کے چونہ بالاں دی ماں،جہدا پُتر تیرے نالوں ایویں سال دوسال نِکّا ہونا ایں 'اوس رنڈی رن نال ویاہ۔تیرا دماغ تاں نہیں چل گیا۔پک نال تینوں ہلکے کُتے وڈھیا اے۔“

پر مجیدے لمّے آکھیا اِک لت ہے دوجی ہے ای نہیں۔ لینی اے تاں پینو ای لینی۔تے اوہ پینو لے کے ای ہٹیا۔ہُن تاں ایس گل نوں پنج چھے وَرھے ہوگئے نیں۔ سُنیا اے کل پینو دے پچھلگ پتُر نے مجیدے لمّے نوں گھڑیا اے۔جے کوئی تہا ڈی ماں دے جُنڈ ے پُٹے گا تے فیر تسیں اوہنوں پیو تاں نہیں آکھو گے ناں۔خاص طور تے ایس صورت وچ جدوں اوہ تہاڈا پیو ہووے ای ناں۔

ہُن تاں مجیدا لمّاپھس گیا اے۔پینو وچوں اوہدے دو بال ہو گئے نیں۔اِک دِھی تے اِک پُتر۔ہُن اوہ چاہوے وی تاں کنبل نوں چھڈ نہیں سکدا۔ پینو اَدھکڑ زنانی ہر ویلے اوہدے اُتے شک ای کردی رہندی اے۔ جدوں اوہنوں اپنی چِٹی دھون تے جھُریاں وچوں ڈونگھی ہوندی اِک جُھری وکھائی دیندی اے تاں اپنی ودھدی ہوئی عمر پاروں اوہنوں ڈر لگا رہندا اے۔ وہماں پئے گھیرے وچ گِھر ی اوہ ہن ایہو جہیا ورتارا کردی کسے ویلے جنّی زیادا مجیدے نوں چنگی لگدی سی اونی زیادا ای بھیڑی لگن لگ پئی اے۔

اللہ مدد کردا اے ا یمان والیاں دی۔اوہناں نوں انھیریاں وچوں کڈھ کے چانن ول لے آندا اے تے جہڑے اَن من تے نمُکّر ہوئے اوہناں دے ساتھی شیطان نیں۔اوہ اوہناں نوں چانن وچوں کڈھ کے اَ نھیریاں ول لے جاندے نیں۔

راہ وچ اک ایہو جہیاگھر وی آندا اے۔جہدے وچ رہن والے مرد تے زنانی دی شہرت ٹھیک نہیں۔آکھدے نیں مرد اپنی بیوی نوں کسے گلوں روکدا ای نہیں یاں اوہ روک سکدا ای نہیں اے۔اوہ اوہداے اُتے وگدی اے۔ پِنڈ وچ ایہ اِک اَچرج گل اے۔ پِنڈ والے ڈَردے نیں اِنج تاں ایہ زنانی اوہناں دیاں زنانیاں نوں وی خراب کردیوے گی۔ بے حیائی چھُوت والی اِک بماری اے۔ ایہ بڑی تیزی نال پھیلدی اے۔

پُنوں تیز تیز ٹردا اوتھوں لنگھن دا جتن کردیاں سپھل ہو جاندا اے۔جے اوہناں وچوں کسے واج ماری تاں ایویں اوہناں نال گل کرنی پوے گی،اوہوگل ہو جاندی اے۔

”بھائی پُنوں گل تاں سُنیں“پچھوں واج وَجدی اے۔

پُنوں سُنی اَن سُنی کرکے اگے ای وَدھدا لگا جاندا اے۔

پچھوں وجی واج تے مُڑکے ویکھیاں بندا پتھر ہوجاندا اے۔

چن علی نے وی واج سن لئی اے پر اوہ اپنے پیو نوں نہیں دَسدا کیوں جے اوہنوں ڈر اے اوہدا پیو کدھرے ایتھے ای نہ کھلو جاوے۔اوہنوں نہر تے اَپڑن دی کالھی اے۔

ثریا دا مونہ بکبکا ہویا پیا اے۔بھلا کیوں؟کیوں جے اوہنوں واہوادن ہو گئے نیں اوہنے لڑائی نہیں کیتی۔ساریاں نوں پتا اے اوہ کہندے نال لڑدی اے۔جی ہاں تسیں ٹھیک اپڑے او۔ اوہ اپنے سائیں نال لڑدی اے۔واہوا دِناں دا اوہدا سائیں کدھرے گیا ہویا اے۔ اوہ بھُوتری کھلوتی اے۔ایہ تاں مارن آلی مجھ وانگوں ویکھدی رہندی اے۔

ایہدے دماغ وچ ہر ویلے بھیڑی کھچڑی ای پکدی رہندی اے۔ ایہ مجھ کسے نال وی ارام سلوک نال نہیں بولدی۔

ایہ مجھ پھنڈر اے۔پھنڈراں ای تاں ماردیاں نیں۔دُدھ دا بُڑا(قطرا) نہیں تے پٹھے کھاون نوں سبھ توں اَگے۔آخرایہنے قسائی دے ہتھے چڑھنا ای اے۔بُڈ ھی مجھ داگوشت گلدانہیں پچدا نہیں،کئیاں نوں تے پُوہکن لا دیندا اے۔

بابانماجااے۔قبر وچ لتّاں سو۔اَسّی ورھیاں توں اُتے لنگھیا کھلوتا اے۔ حالے وی زندا رہن دا لالچ سو۔سو ورھے تائیں جینا چاہندا اے۔نماز وی نہیں پڑھدا۔ قرآن پاک وار اُتے پیااے۔قرآن پاک نوں پڑھ کے وی بھُلا دتا سُو۔اماں نور بھری نماز وی پڑھدی اے اَتے قرآن پاک وی۔اوہدا قرآن پاک وَکھرااے وڈے وڈے حرفاں والا۔اوہنے قرآن پاک نہیں پڑھیا۔اوہ فیر وی قرآن پاک دے حرفاں اُتے اُنگل پھیردی جاندی اے۔آکھدی اے ”اِنج وی اللہ پاک ثواب دیندا اے۔اوہدے کوئی خزانے وچ کمی اے۔اوہ تاں اپنے بندیاں نوں بخشن دے بہانے بھالدا اے،بس بندا ای اپنے رب تعالیٰ ول رجوع نہیں کردا۔“ ”اُتار دِتی اے اللہ تعالیٰ نے تہاڈے اُتے کتاب نالے حکمت تے سکھادتا تہانوں اوہ جہدی تسیں نہیں سی جانکاری رکھدے۔تے اللہ تعالیٰ دا تہاڈے اُتے بڑا وڈا فضل اے۔“

بابا سلطان چلنوں پھرنوں رہ گیااے۔منجی اُتے ای پیا رہندا اے۔اوہدا پُتر کوئی نہیں اے۔دِھیاں ای دِھیاں سو۔بیوی چروکنی مرگئی اے ہُن کدے کسے دِھی دے بوہے اُتے تے کدے کسے دِھی دے۔اوہ اوہنوں روٹی پانی تاں دے دیندیاں نیں اوہدے لیڑے ا وہ دھو دیندیاں نیں ایویں پئے آکھیے جِنّے جوگیاں ہین نیں اوہدی خدمت کردیاں رہندیاں نیں پرباباسلطان اوہناں نال خُش نہیں اے۔اوہنوں گِلے تے شکایتاں نیں کیوں جے اوہ اوہدے کول بیٹھدیاں ای نہیں نیں۔نہ اوہدی سُند یاں نیں،نہ اوہنوں اپنی سناندیاں نیں۔

بابے دے ہانی کجھ ٹُر گئے نیں کجھ اوہدے وانگوں منجی ملّی پئے نیں تے دن پورے پئے کردے نیں۔بابا بتھیرا آکھدا اے کہ کوئی نہ کوئی اوہدے کول بہوے تے اوہدے نال گلاں باتاں کرے پر نویں پوچ کول اینا ویلا کتھوں نکلدا،اُنج اوہ بھاویں اِنٹرنیٹ تے ساری دُنیا نال سنبندھت ہن تے مدر ڈے تے فادر ڈے تے سیلفیاں اپ لوڈ کر کے ای سبھ توں وڈا فرض پورا کردے نیں۔اصل وچ اوہناں کول اپنیاں لئی کوئی ویلا ای نہیں رہیا اے۔ جوانی وچ بابے سُلطان کول وی بُڈھیاں لئی ویلا نہیں سی ہوندا۔

رخشندہ اپنے گھر دی کندھ توں سر کڈھی کھلوتی ا ے،اوہدے دو ویاہ ہوئے نیں پر دوویں ای ناکام۔پہلے کولوں ایہنے طلاق لے لئی۔اوہ کوئی نہیں سی طلاق دیندا۔دوجے نے ایہنوں طلاق دے دِتی۔ایہ لیندی نہیں سی۔اَج کل تیجے دی بھال وچ اے۔حالے وی مونہ متھے لگن والی سو ہنی زنانی اے۔ضرور کوئی نہ کوئی لبھ جاوے گا۔

اخیر پیو، پُترپُنوں تے چن علی نہر اُتے اپڑ ای جاندے نیں۔

نہر وچ گرمی دے ستائے بتھیرے لوک نہاندے پئے نیں۔چن بڑا اُتاؤ لا اے۔اوہنوں نہر وچ نہاون دا چاء ای بڑا اے۔پنوں نہر وچ وڑدا اے۔ پانی اوہنوں سینے تائیں آندا اے۔اوہ چن نوں بلکل اوویں ای ترن دا وَل سکھاون دی کوشش کردا اے جویں کدے اوہنوں بابے رحمے سکھایا سی۔ جو سانُوں وڈے سکھاندے نیں اوہ ای اسیں اگے، آون والی نسل نُوں اپڑانے آں۔

پُنوں بڑیبڑے ای چراں پچھوں نہر وچ وَڑدا ا ے، اوہنوں بڑا عجیب جہیالگدا پیااے۔

چن اِک تھاں ٹِکدا ای نہیں پیا۔اوہ پُنوں نوں کدے دوجے پار لے جاندا اے کد ے مڑ کے پچھانہ پہلے پار لے آوندا اے۔اچن چیتی پُنوں دا پیر تِلکھدا اے۔ اوہ اِک ڈونگھے گڑھُم وچ جا ڈِگدا اے۔چن علی اوہدی پچھلی عمر دی کمائی وی اوہدے نال اے۔جدوں پُنوں ڈونگھے گڑھُم وچ جا ڈِگدا اے تے پانی اوہدے سر توں وی کئی فٹ اُچا ہوندا اے ایہ ڈونگھا پانی اوہنوں اپنے کلاوے وچ لے لیندا اے۔تے یک لخت پنوں نوں پتا لگدا اے کہ اوہنوں تاں ترنا ای بھل گیا اے۔ہُن ایہ چیتے کرن دا کوئی فائدا نہیں کہ اوہ کِنّے چراں توں نہر وچ نہیں وڑیا۔اوہدے ہتھ پیر پھُلھ جاندے نیں۔اوہ اپنے ہوش گوا بیٹھدا اے۔فیر وی اوہ چن نوں گُڑھم دے پانیاں وچوں باہر نوں اُچھالدا اے۔

بھلا جے کسے نہ کسے طرحاں چن ڈُبنوں بچ جاوے۔اوس ویلے اوہدی بس اِکّو ای سوچ اے۔

اوہدی خیر اے، بس چن نہ ڈُبے۔………………

٭٭٭٭٭