بھابھی ۔۔۔۔٭رویل کہانی٭

بھابھی ۔۔۔۔٭رویل کہانی٭

عرفان پاشا

’’توں کہنوں کہنوں سدنااے؟‘‘

’’بس فیکٹری دے دس بارھاں بندے ہون گے‘‘

’’کوئی یاردوست؟؟‘‘

’’میراتے کوئی یاردوست ای نہیں‘‘

’’فیروی ی ی ی…جنج تے یاراں نال ای پھبدی اے۔‘‘

ویاہ دے کارڈچھپ کے آئے تے اباجی نے مینوں پچھیا۔ اوہناں دے کہن تے میں سوچنا شروع کیتاپئی میراکہڑایاراے؟۔میراتے کوئی یارای نہیں سی۔میں آپنے سبھاپاروں انج وی بہتیاں یاریاں پالن والاآدمی نہیں۔میں آپنے کم نال کم رکھن والاتے نک دی سیدھ تے جان والا بنداہاں۔دوجے میری زندگی وی اینی بھج دوڑوچ لنگھی اے پئی مینوں یاربنان داموقع ای نہیں ملیا۔ اباجی دی گل تے میں سوچیاپئی چلوکجھ پرانے کلاس فیلواں نوں ای سدلینے آں۔ ساڈے تے لے دے کے ایہوای یارنیں… اوہ وی جے ہین تے۔ فیرمیں کارڈلے کے یاراں دی کھوج لاؤن نکل گیا۔میں سوچیااک ادھے نوںملنے آں تے اوہدے وسیلے نال باقی وی مل جان گے۔ اک شہروچ رہندیاں اوہ لازمی طور تے اک دوجے نوں روزنہیں تے کدی کدائیں تے ضرور ملدے گلدے تے ہون گے ای۔

میں آپ تے یونیورسٹی توں نکلدیاں ای رزق زورگاردی خاطربھل ست کرکے سعودی عرب چلاگیاساں تے ساڈھے ست سال مڑکے آؤن داویلھ ای نہ لگا۔ چار واری حج تے کئی عمرے کیتے،دن رات کرکے لکھاںرپئے کمائے تے آکے اباجی دے میڈیکل سٹوردے کم نوں اگے ودھاؤندیاں ہویاںمیں دوائیاں دی فیکٹری لالئی۔فیکٹری نوںآپنے پیراں تے کھلارن وچ پنج سال ہورلنگھ گئے۔میں ہن پینتی چھتی ورھیان داہوچکیاساں تے ہن میری ماں نوںمرے سر تے سہراویکھن دی آس پوری کرن داموقع ملیاسی،ہن ساڈی مالی حالت وی بہت اچھی سی تے کڑی وی بہت اچھے خاندان دی تے پڑھی لکھی سوہنی سلکھنی سی۔

آصف دے اَبے دی سیکلاںنوںمرمت کرن تے پنکچر لاؤن دی دکان اجے وی ہے سی۔مینوںاوہداای پتاسی ایس لئی میں سدھااوتھے ای گیا۔پتالگاپئی آصف تے سیکٹری ایٹ وچ ملازم ہوگیااے۔ آصف نال ملاقات ہوئی تے بڑاخوش ہویا۔ اوہدے تن بچے سن تے اوہدی زندگی اوہناںوچ ای مگن سی۔ اوہدے کولوں دونہ چونہ ہوراں داپتامل گیا۔سبھ ویاہے ورہے تے کئی کئی بالاں دے پیوبن چکے سن۔ ندیم تے پچھانیاای نہیں سی جاندا۔دس بارھاں سال پہلاں دا سُکاسڑیاندیم تے بالکل ای فلماں داہیرولگداسی۔مینوں یاداآیاجدوں یونیورسٹی وچ اک واری سارے منڈے کڑیاں اوہدی بھد اُڈاؤن دی کیتی پراوہدی بھابھی نے اوہنوں بچالیاسی۔

واپری ایہ سی۔

’’میں ایہوجہی کڑی نال ویاہ کراں گاجیہڑی میری بھابھی ورگی ہووے‘‘

ندیم دے ایس اعلان تے سارے کڑیاں منڈے ہسن لگ پئے۔ایم اے دے آخری دن چل رہے سن تے سبھ آپنے آپنے وچارمطابق آپنے جیون ساتھی دے آئیڈیل بارے دس پان ڈہے سن۔ ہراک داآئیڈیل ایس یونیورسٹی تے کیہ ،ایس دنیااتے وی نہیں سی ہیگا۔اُتوںچاری سارے منڈے تے کڑیاں ایہ کہہ رہے سن پئی اوہناں نوں آپنے کسے کلاس فیلونال کوئی سروکار نہیں تے وچووچ اکثرمنڈیاں تے ساریاں ای کڑیاں دی خاہش سی پئی اوہناں نوںکلاس وچوںای کوئی اپنالوے ورنہ مگروں کہڑے سرجن تارے لبھنے نیں۔سارے اپنااپناساڑ کڈھدے پئے سن پرندیم تے جیویںگل کرکے پھس ای گیاسی۔ساریاںتوپاں دامونہ اوہدے ولے ہوگیاسی۔ہرکوئی جویں اوہدے لتے لین ڈہیاسی۔

’’تے فیردس کداںدی اے تیری بھابھی تاںجے ساہنوںــ’’اپنی بھابھی “ لبھن وچ آسانی ہووے۔” شمسہ نے کہیاتے سارے کھڑکھراکے ہس پئے تے فیرہرکوئی اپنااپنا سوال کرن لگ پیا۔

’’یارسانوں نمونے ،ونگی دے طورتے اپنی بھابھی وکھاتے چھڈ”سلیم نے اکھ میٹ کے کہیا۔

’’کوئی بھابھی ہوراںدے نیڑے تریڑے والی چل جائے گی؟‘‘خالدنے پچھیا۔

’’ہن تے بھابھی ہوراںنوںملناای پئو‘‘آصف وی جی کڑاکرکے بولیا۔

’’پرتیری بھابھی دی کیہ خوبی اے جیہڑی اسیں اپنی ہون والی بھابھی وچ ویکھئے”قزلباش نے کہیا تے ندیم نے بڑی سنجیدگی نال جواب دیناشروع کیتا۔ایہدے نال مذاق داماحول مک گیاتے سارے انج کن لاکے سنن لگ پئے جیویںکوئی بڑی گوہ گوچری گل ہووے۔

’’میری بھابھی اک آئیڈیل عورت اے۔شکل عقل توں لے کے پاون لاؤن تے اٹھن بہن توں لے کے سین پرون تیکرہرشئے اوہدے پوٹیاں تے وے۔اوہ اک بہت خوب صورت عورت اے جنھے ساڈے گھرنوں خشیاں نال بھردتااے۔ میرابھراایک بہت خش قسمت بندااے جنہوں اجہی گھروالی نصیب ہوئی اے۔اوہنے ساڈے گھرنوں جنت داٹوٹابنادتااے۔گھردے ہرکم کاج دا اوہنوں آپے ای پتاہندااے،کہنوں کہڑے ویلے ناشتا چاہیدااے تے کدے کپڑے استری کرکے کتھے رکھنے نیں، ایہ اوہ ای جاندی اے۔سانوں تے بس ایناپتااے کہ سانوں ہرشے آپنے آپنے ویلے تے تیارمل جاندی اے۔ نالے اوہداکہنااے پئی کم دس کے کمننانیاں (نوکرانیاں) توںکرائے جاندے نیں گھروالیاں اوہ ہندیاں نیں جہناں نوں آپوآپ ای پتا ہووے پئی گھروچ کیہ کم کدوںتے کتھے ہون والااے۔ساڈے سون تیکرتے اوہ جاگدی ہندی اے تے جدوںاسیں اٹھدے ہاں تے اوہ پہلاںتوںای جاگ رہی ہندی اے۔پتانہیںاوہ سوندی کیہڑے ویلے اے؟ایہوجہی عورت اللہ تعالیٰ دی بڑی وڈی نعمت اے‘‘

فیرندیم نے اکمل رندھاوے دے اصرارتے سانوںاپنی بھابھی نال ملان واسطے ساری کلاس دی آپنے گھردعوت کردتی۔شرط ایہ سی پئی ندیم نوں دسیاں بنااسیں سارے کلاس فیلوآپس وچ پروگرام بناکے کسے وی دن دعوت تے آجاواں گے۔ کیوں جے اکمل رندھاوے داخیال ایہ سی پئی دس کے جائیے تے ہرعورت سچجی ہندی اے۔ اوس ویلے دی ساری لِشک پِشک جعلی ہندی اے تے اوہ صرف پروہنیاںساہمنے ای کیتی جاندی اے۔عورت دے سچجے پن دااندازہ اچن چیت جایاں ای ہوسکدااے کہ اوہ ہرویلے گھرنوں کِناکُوسانبھ سوت کے رکھدی اے۔ ساڈا مقصد تے شغل میلا ای سی پراکمل رندھاواتے جیویںندیم دے اک اک بیان دی نتارنا کرنا چاہندا سی۔

ندیم دی بھابھی واقعی بہت اچھی عورت سی۔ساڈے اچانک چھاپے تے وی اوہناں دا گھر اندوں باہروں لشک رہیاسی۔ کھان پین داوی چنگاچوکھاانتظام سی جیہڑاکہ لگداوی سی پئی ہرویلے ہوسکداسی۔ کیوںجے اسیں شرط دے موجب اپنی مرضی نال تے ٹائموں بے ٹائم آئے ساں فیر وی ساڈی پروہن چاری وچ کوئی کسرنہیں سی رہن دتی گئی۔ندیم دی بھابھی بڑی ہس مکھ،ملن سارتے بہت سوہنی سلکھنی عورت سی۔ساریاں نے اوہدی بھرویں تعریف کیتی تے اوہنوں ندیم دے بیان دے عین مطابق پایا۔بھاویں اکمل رندھاوا جیہڑا گھٹ ای کدی کوئی گل منداسی اوہ وی ندیم داہم خیال بن گیا۔ایہ پارٹی بڑی یادگارہی تے بھابھی ہوراںسمیت ایہداذکرکئی چر مگروں تیکرہندارہیا۔

میں شہروالے ساریاںیارسجناں نوںبُھگتاکے تے اوہناںولوںویلاہوکے سدھا اکمل رندھاوے دے پنڈچلاگیاجیہڑاشہروں پندرھاںویہ میل ہٹواںسی۔اکمل رندھاوا پنڈوں باہروار آپنے ڈیرے تے ای بیٹھامل گیاسی۔مینوںویکھ کے انج سی جیویں خشی نال پاٹن والاہوگیا ہووے۔میرے جاندیاںای ملازماں دیاں دوڑاںشروع ہوگئیاں۔ جِنا چرمیں بیٹھارہیا اوہنے گاہلاںکڈھ کڈھ کے اوہناںدے ساہ اوکھے کرچھڈے سن۔لسی ،ددھ،مکھن آلووالیاں پرونٹھیاں،چاہ، مٹھیائی تے خورے ہورکیہ کیہ کجھ آؤندارہیااتے اوہ مینوں’’ ناںناں‘‘ کہن دے باوجوددھکودھکی کھواندارہیا۔میں اوہنوں آصف،ندیم تے دوجیاں بارے وی دسیا۔اوہ سبھ دا جانوسی تے ساریاں نوں ملداگلداسی۔جدوں میں اوہنوں آپنے ویاہ دادسیاتے بڑاخش ہویا۔ میں اوہنوں کارڈدتاتے اوہنے آپنے مخصوص اندازوچ پچھیا:

’’کڑیاں چوں کہنوں کہنوںسدیاای؟‘‘

’’کڑیاں…حالی تیکرتے کسے نوںوی نہیں‘‘

’’کیوںــ‘‘

’’یاراک تے مینوں کسے دے تھاں ٹکانے داپتاای نہیں،دوجے ہن اوہ کڑیاں رہیاں کتھے ہونیاں نیں؟‘‘

اکمل رندھاواکھڑکھڑاکے ہسیاتے کہن لگا:

’’کڑیاں نہیں رہیاں تے اوہناں نوں سدناای نہیں؟‘‘

’’ پتاہووے تے مینوں تے سدن وچ وی کوئی اعتراض نہیں…ہن تے اوہ سبھ آپنے آپنے گھروالیاںہوگئیاں ہونیاںنیں‘‘

’’وئی اک کڑی نوں تے تینوںمیں سددیاں گا‘‘

’’اوہ کہڑی نوں…؟؟‘‘

’’سدرہ نوں‘‘

’’اچھا؟…اوہ کیویں؟‘‘

’’توںمینوں بلائیں گاناں…تے نال اوہنوںوی بلاناپئے گا…کیوں جے اوہ ہن میری گھر والی اے … تے تیرااک کارڈوی بچ جائے گا‘‘

’’اوہ تیری ی ی…اخیرلے ڈباایں وچاری نوں‘‘

’’اوہ بھائی اسیں پینڈوبندے آں…گلاں داکھٹیانہیں کھاندے‘‘

فیراسیں کناچریونی ورسٹی دیاں گلاں کرکرکے بیتے ویلے دیاں یاداں تازا کردے رہے۔ اکمل رندھاوے نوں نکی توں نکی گل تے ہرکلاس فیلوداویہار،وچاریادسی۔ فیر رندھاوا مینوں آپنے گھر لے گیاتے سدرہ نال وی ملایاجیہڑی ہن ساڈی بھابھی بن چکی سی۔ ایتھوں ای شمسہ تے زرینہ داوی پتامل گیا۔شمسہ کسے پروفیسرنال ویاہی،آپنے گھرخش حال سی تے زرینہ ، اکمل رندھاوے دے بقول کسے کلرک دے گھر"بچے جمن والی مشین" بنی ہوئی سی۔اخیرمیں شامیں بڑی مشکل نال اکمل رندھاوے توں اجازت لے کے واپس آیاورنہ اوہ تے مینوں گھٹوگھٹ اک رات رکھن تے تُلیابیٹھاسی۔

میرے ویاہ تے کافی سارے کلاس فیلواکٹھے ہوگئے سن۔شمسہ وی آپنے پروفیسر خاوند نال آئی ہوئی سی۔زرینہ نوں خورے کلرک بادشاہ نے یاں"حالات" نے نہیں سی آون دتا۔ ندیم وی آپنے بال بچیاں سنے آیاسی۔شمسہ انج ای چہکدی پئی سی جیویں یونیورسٹی دے زمانے وچ ہوندی سی۔آصف نکامنڈاگل نال لائی رن مریدی دی زندا تصویربنیاہویاسی تے حالی وی جھینپوداجھینپو ای سی۔سلیم اپنی ہیڈمسٹریس بیوی نالوںوی چھوٹالگداسی تے رندھاوے دے بقول پیسیاں، گڈی تے فلیٹ دے لالچ وچ آنٹی نال ای ویاہ کیتی بیٹھاسی اوہ سلیم نوں اوہدی بڈھی نال عمراں دے فرق پاروں ٹچکرکرن واسطے ہمیشا "ماں پتر" کہہ کے چھیڑدارہنداسی۔قزلباش البتہ وکیل بنن نال پہلاں نالوںکافی سنجیداہو گیاسی۔ اوہدیاں قلماں توں وال چٹے ہورہے سن تے سر تے گنج پے گیا سی۔ اوہدے نال اوہ اپنی عمرنالوں کافی وڈاجاپداسی۔جنج نال واقعی مینوں احساس ہویاپئی جے ایہ سارے کلاس فیلوناں ہندے تے میںشائداینالطف ناں لے سکدا۔ میںتے بورہوجانا سی کیوں جے باقی سارے لوک مینوں اک احترام تے فاصلے نال ملدے سن ۔ صرف ایہ کلاس فیلو ای سن جیہڑے میرے نال برابری تے گل بات کردے سن تے ایسے لئی مینوںلگداسی پئی اباجی ٹھیک ای کہندے سن پئی جنج یاراں بنانہیں پھبدی۔

ولیمے تے رندھاوے نے اپنی منڈلی لائی سی تے اوہ انج لگداسی جویں حالی یونیورسٹی دی کینٹین تے ای بیٹھاہووے۔اوہ زورزوردی ہسدا،اسماناں تیکراڈن والے قہقہے لاؤندا تے ہرکسے نوں ٹھٹھامخول کرداسی۔ کوئی وی اوہدیاںٹچکراںتوںبچ نہیںسی سکدا۔ کدی آصف دی گنج تے کدی خالددے ڈھڈنوں نشانا بناؤندا۔اک دورواراوہنے شمسہ نوںوی ٹچکرجیہی کیتی تے میں پریشان ہوگیاپئی کدھرے پروفیسرصاحب براناں مناجان تے رنگ وچ بھنگ نہ پے جاوے۔ پرپروفیسرصاحب وی بڑے چنگے دل دے تے مخولی بندے سن۔ اوہ پہلاںوی اک دوجے نال ملے گلے سن ایس لئی سارے اک دوجے دی طبیعت نوںسمجھدے سن۔اکمل رندھاوے نے ہساہساکے ڈھڈیں پیڑاں پادتیاں۔

ندیم دی بیوی نوںویکھ کے مینوں لگاجویں میں اوہنوں پہلاںوی کدھرے ویکھیا سی۔ پر مینوں یادنہیں سی آؤنداپئی کتھے؟۔سارے پروہنے چلے گئے سن تے میں اکمل رندھاوے تے اوہدی بیوی سدرہ نوں رات رہن لئی روک لیاسی پئی انھیراہوگیااے ہن کل ای ارام نال جائیو جے۔ اوہناں نوںوی کوئی کاہل نہیںسی۔گل بات کردیاں اچانک مینوں ندیم دے ذکرتے اوہدی بیوی یادآگئی تے میں رندھاوے نوںپچھیا:

’’یار!…ایہ ندیم دی بیوی ویکھی ویکھی لگدی اے‘‘

’’ویکھی ویکھی کیہ مطلب… تسیں تے ایہدیاں پکیاںوی کھاچکے اوجناب!‘‘

’’کیہ مطلب…کدوں؟؟‘‘

’’مطلب ایہ کہ ندیم صاحب نوںاوہناں دی آئیڈیل مل گئی اے۔‘‘

’’میں کجھ سمجھیانہیں۔‘‘

’’ندیم نے اپنی بھابھی نال ای ویاہ کرلیااے۔‘‘

’’سچی…؟‘‘

’’مچی…‘‘

’’اوہ کویں؟‘‘

’’ندیم دے بھراداایکسیڈنٹ ہوگیاسی۔موقع تے ای ڈیتھ ہوگئی سی۔ماں پیوتے ہے نہیں سن فیرندیم نے سارے رشتے داراں دے کہن تے اپنی بھابھی نال ای نکاح کرلیا اے۔ میراوی ایہو ای مشورا سی۔‘‘

’’اوہدابھائی خورے کسے سکول وچ پڑھانداسی…بڑاافسوس ہویااے اوہدی جوان موت تے …میں ہونداتے خورے میں وی ایہوای صلاح دیندا…ندیم کِناخش قسمت اے؟‘‘

٭٭٭٭٭