گڈے دا سفر ۔۔۔۔٭رویل کہانی٭

پنجاب دا اِک علاقا مالوا تے مالوے دا اک شہر بٹھنڈا ۔ ایتھے بی بی والا چونک ہے اوہدے کول سرکاری کالج اے۔ ایتھے پڑھن والے پڑھیار زیادہ گرمی ہون کرکے بی بی والا پنڈ سُوئے تے نہاؤن جاندے۔ سُوآ اوس نوں کہندے نیں جو نہر چوں نکلیا چھوٹا پانی دا سوما ہوندا جس توں کھیتاں نوں پانی لایا جاندا۔

منڈے ایس کالج موہریوں بس پھڑ کے بی بی والا پنڈ جا پُجدے۔ کئی وار اوہ کٹ لا دیندے مطلب کالج توں چُھٹی ۔ اوس نوں کٹ کہندے، کئی وار فلم کٹّ تے کئی وار کجھ ہور۔

اِک دن بہت گرمی سی۔ دُپہرے تنّ کو وجے اوہ بی بی والا پنڈ چلے گئے ۔ سُوئے تے پُٹھیاں سِدھیاں تاریاں لاؤندے لاؤندے اوہناں نوں دیر ہو گئی۔ کوئی مشکریاں کر رہے سی تے کوئی کجھ ہور۔ بی بی والا پنڈ توں بٹھنڈے آؤن والی آخری بس وی نکل گئی۔ کپڑے پا کے اوہ سُوئے توں کالج ولّ تر پئے۔

سُوئے نے کنڈھے ککّر تے ہور درخت سن جہناں تے بیٹھے پنچھی رولا پا رہے سن جویں کہہ رہے ہو، شکر اج سورج چھپ گیا نہیں تاں اگ لا دتی سی ۔

پڑھیار سن: انل مودگل، ستوندر سنگھ، پنکج بتا، اکھل بھاردواج تے رجنیش کمار ۔

سُوئے توں بعد بی بی والا پنڈ سی۔ اوہناں نوں چلدے چلدے گڈے والا بابا ملیا۔ ستوندر نے پچھیا، "بابا جی کدھر جا رہے ہو؟"

بابا بولیا ، "آہ نال دے پنڈ بی بی والا۔"

ستوندر بولیا،"

"سانوں وی نال لے چلو"

بابا، "تسیں کدھر جانا اے؟

آکھل بولیا، بابا جی ، اسیں قینچیا لاگے سرکاری کالج جانا ہے بٹھنڈا۔ (جتھے تن سڑکاں دیاں جڈدیاں نے اس تھاں نوں قینچیاں کہندے ہن)

اکھل نے باقیاں نوں اکھ ماری تے ہولی ہولی جرے کہیا چلو بابے نے مشکری کردے ہاں۔

بابے نے کہیا ، بیٹھو۔

سارے جنے اس گڈے تے بیٹھ گئے تے بابے نال گلاں کرن لگّ پئے ۔

اوہناں چوں کئی پہلی وار گڈی تے بیٹھاں جویں انل مودگل، پنکج بتا، اکھل بھاردواج۔

باقی دو جنے تاں پہلاں وی گڈے تے بیٹھن دا آنند لے چکے سن کیوں جے اوہ پنڈاں دے رہن والے سن۔ گڈی دے سفر دا اپنا انند ہوندا ایہ چیز اوہناں نے پہلی وار محسوس کیتی کہ سڑک دی اچان، نیوان نال گڈے نوں ہچکولے آ رہے سن۔ بابا اوہناں نال گلاں مار رہیا سی تے بلد اپنی چال ترے ہوئے سن۔ بلداں نوں گھر دا راہ پتاسی۔

اکھل نے پچھیا،" بابا جی نوں بلداں نوں کویں پتا اے کہ اس رستے تے جانا اے تے اودھر مڑنا اے ؟"

بابا مسکرا کے بولیا "، ایہ وی راہے جا جا کے اس راہ دا رٹا مار چکے نیں۔"

اینے نوں گڈا اک گھر دے موہرے جا کے کھلو گیا، ایہ بابے دا گھر سی۔ ایہ اناں کھلا گھر سی کہ گڈا اندر چلا گیا۔ سبھ جنے گڈے توں اترے۔بابے نے اپنی گھروالی نوں ہاک ماری ، " سنتو، لیا ذرا گرم دودھ کرکے تے جلیبیاں وی۔ کالج دے منڈے آئے نے۔"

اک بزرگ عورت اندروں آئی ۔ اوہنے چلھے چلھے تے دودھ گرم کیتا۔ اک ٹرے چ چھ سٹیل دے گلاس تے لگ بھگ ادھا کو کلو جلیبیاں اوہناں موہرے رکھ کے چلی گئی۔ اوہ سارے دون دے منجیاں تے بیٹھے سن۔ اوہناں نوں بھکھ وی لگی سی ۔ اوہناں جلیبیاں کھادیاں تے دودھ ختم کیتا۔ دودھ بہت گاڑھا سی۔مالوے دے لوکاں دے گھر بہت کھلے ہوندے ہن ایہناں وچّ بہت کجھ سما جاندا اے ، نہیں تاں شہراں وچ اک ڈبل بیڈّ روم تے صوفے والا کمرا ہوندا اے تے اوہناں دا دل وی صوفے وانگ گھٹ جاندا اے ۔ گھر چ اک پاسے مہندرا دی جیپ سی تے اک اوٹھ وی بجھا سی۔

بابا،" چلو منڈیو چلیے۔ میں وی بی بی والا چونک لاگیو بیج لین جانا اے ۔"

اوہ سارے دُبارا گڈے تے بیٹھ گئے۔

انل،" لؤ بئی جو مرضی ہو جاوے ایہ گڈے دا سفر کدے نہیں بھلنا۔"

رجنیش، " تے بابے دیاں جلیبیاں تے دودھ وی۔"

پنکج،" تینوں ہر ویلے کھان دیاں ہی سُجھدیاں نیں!"

بابا مند مند مسکرا رہیا سی۔

انل،" بابا جی ایہناں بلداں نوں راہ دا رٹا کویں لگّ جاندا اے ؟

سانوں تاں اک سوال یاد نہیں ہوندا!"

بابا،" مینوں اس راہ تے ایہناں نال جاندیاں کئی سال ہو گئے نے۔ بلداں لئی ایہ سڈک اک سکول اے ۔ اس 'تے چلدیاں چلدیاں ایہناں نے سڈک دا بھیت جان لیا اے ۔ ہن ایہ جاندے نے کد ہولی ہونا کہ اگے ٹویا اے ، کد مڈنا تے کد رکنا اے ؟ ایہ سبھ اگوں آؤندے جاندے راہیاں نوں ویکھ کے سکھ گئے نیں۔ ہاں بسّ ایہناں نے کاپیاں تے لکھ کے رٹا نہیں ماریا۔ پر دماغ چ سبھ کجھ فٹّ ہو گیا اے ۔ تہاڈے وانگ پڑھے لکھے نہیں!"

سبھ جنے بابے دی گلّ سنکے ہسّ پئے۔

گڈے دا کوئی شور نہیں تاں پنچھیاں دی چہچہاٹ پوری - پوری سن رہی سی۔

بلداں دے گل چ ٹلیاں، رسے دا بنیا منجا۔ بابا مزے نال بیٹھا ہلکا ہلکا مسکرا رہیا سی۔

انل،" لے بئی وقت چاہے جنی مرضی تیز اصلی خشی تاں گڈے 'تے اے ۔"

اکھل،" اسیں کئی ویکھیا گڈے والا بندہ ستا پیا ہوندا تاں بلد ترے رہندے۔

بابا،" ہاں، صحیح کہیا ۔ جد میں تڑک سار مونہ انھیرے منڈی جاندا تاں آؤندے ویلے کئی بار میری اکھ لگّ جاندی اے تاں بلد گڈا لےکے آپے گھر آ جاندے نیں۔"

رجنیش،"ایہ تاں بہت مزیدار گلّ اے ۔"

بابا،" پر ہن تاں مشینی دور آ گیا اے ۔ ہن تاں لوک ٹریکٹر نال کھیتی کرن لگّ پئے نے۔ میں تاں شوق نال بلد پالے ہوئے نے۔ میرے منڈے مینوں کہندے نیں ایہ بلد فضول خرچ نیں۔ پر ایہناں نوں اپنی اولاد وانگ رکھدا ہاں۔ ہر سال قلعہ رائے کوٹ دیاں کھیڈاں چ لیکے جاندا ہاں۔ ایہناں دے گلے چ سپیشل پتلّ دیاں ٹلیاں وی بنوا کے پائیاں نے، جو کہ چلن ویلے ٹن - ٹن دی آواز آوے۔

ایہ بلد تاں میری جان نے۔ میرے دوویں پتّ شہر رہندے نیں۔ میں تاں اپنی گھروالی تے اک نوکر نال اتھے رہندا ہاں۔ بلداں نوں نواؤنا، دھواؤنا، ایہناں دے سنگاں نوں صاف کرنا، مالش کرنی، ڈاکٹر نوں لگاتار چیکّ اپّ کراؤنا۔ میں تاں اپنے پتاں نوں کہیا اے میرے تر جان پچھوں ایہ بلد میرے نوکر دی دیکھریکھ چ رکھیو۔"

گلاں کردے کردے بابا جذباتی ہو اٹھیا سی، جویں کسے نے بہت چر پچھوں اسدی گلّ سنی ہووے۔

بابے دے چہرے تے عجیب جہیا نور آ گیا سی۔ بابے دے چہرے تے چٹے وال، موڈھے 'تے پرنا، تمبا تے پنجابی جتی ، انج لگّ رہیا سی جویں پورا مالوا بابے دے اندر جی اٹھیا اے ۔

بابا اپنے اندر اک پوری رہتل لکوئی بیٹھا سی۔

سارے منڈے بہت غور نال بابے دیاں گلاں سن رہے سی۔

ستوندر،" لؤ بئی کالج آ گیا۔"

بابے نے بلداں دا رسا کھچیا تے کہیا ،" رکو۔" بلد رُک گئے۔

بابے نے گڈا روکیا۔ سارے جنے چھال مار کے اتر گئے۔ اوہناں نے بابے دا شکر کیتا۔

پر ایہ کیہ، جدا ہی اوہ سارے کالج دے اندر داخل ہوئے تاں بابے نے گڈا اپنے پنڈ ولّ ہی موڈ لیا۔

ستوندر ایہ سبھ ویکھ رہیا سی اس نے سبھ نوں آواز ماری تے بابے ولّ بھجّ کے گئے۔

ستودر،" تسیں تاں کہہ رہی سی اے کوئی کم اے پر تسی تاں پنڈ ولّ مڑ پئے۔ اسدا مطلب تسیں صرف سانوں چھڈن آئے سی؟

بابا بولیا،" میں گھر جھوٹھ نہ کہندا تاں میری گھروالی نے مینوں آؤن نہیں سی دینا۔"

ستندر، پر اسیں تاں سمجھ رہے سی تہانوں کوئی کم ہونا۔"

بابا،" اس توں وڈا ہور کیہ کم اے تسی اپنے کالج سمیں سِر پجّ گئے۔ پیدل چل کے آؤندے تاں رات ہو جانی سی۔"

ستوندر،" بابا جی تہانوں کیہ ملیا سانوں ایتھے پچا کے؟"

بابا،" بسّ ایہی سوچ تاں شہر والی ہو جاندی اے کہ اسیں ہر کم چ اپنا ہی فائدابھالدے ہاں، سربت دا بھلا نہیں۔ گربانی کہندی اے ، " سکھ کی چاہ سبھ کریں، دکھ کی کرے نہ کوءِ۔

ایہ گلّ سمجھن لئی تہاڈے بالاں دا میرے وانگ سفید ہونا ضروری اے ۔"

ایہ قہقے بابا گڈا لےکے اپنے پنڈ ولّ تر پیا۔ سبھ جنے حقِ بکے کھڑے راے ۔

-----